Ik wou dat ik jou was

Ik wou dat ik jou was, de 'wereldhit' van 1,5 jaar terug van Veldhuis & Kemper. Voor mij wel een liedje met herinnering. Na al(?) die mislukte pogingen om m'n roze papiertje te behalen, hoorde ik dit liedje voor 't eerst als laatste voor ik wegging om opnieuw die auto in te stappen om 't deze keer wél waar te maken. En ik maakte 't waar! En ik genoot van de theaterachtige tekst, ook al had ik nog nooit van deze heren gehoord.

Maar bij het liedje bleef het niet. Gisteren zag ik in het Isala theater in Capelle aan de IJssel (leuk theatertje!) De geur van... (Veldhuis & Kemper) in de reprise. Nu ken ik ze dus alleen van "Ik wou dat ik jou was" en de rest van hun eerste cd die onder het stof in mijn kast staat. Ook niet eerder glorieuze (of rampzalige) verhalen over gehoord, dus ik was vooral benieuwd!

De nieuwsgier bleef nog even, want ze begonnen op een aparte manier. Gelukkig komt de beginscène nog vaker terug, waardoor de rode draad van het verhaal door de hele show loopt. De grappen zijn gemakkelijk, maar daarom niet minder leuk. Liefde, vreemdgaan en alleen zijn worden zeker niet onbesproken gelaten. Sommige stukjes deden me denken aan Acda en de Munnik's Herman die de sleur van het standaardleven wilde doorbreken. Remco Veldhuis en Richard Kemper hebben op hun eigen manier ook een soort Herman gecreëerd.

De pauze werd gevuld door grappen met weinig diepgang en geweldige puzzeltjes. Je scoort punten bij mij met originele (en soms ook minder originele) taalgrappen. Die punten wisten ze zeker binnen te halen met woordgrappen over auto's. Helaas is mijn geheugen (hersenschudding hè ;-)) niet zo geweldig dat ik nog een grap kan herhalen. Maar de recensie van het Leidsch Dagblad biedt uitkomst. De eerste grap, als voorbeeld van wat ze met ons wilden proberen: " Ik weet dat ik slecht schaak, maar nog veel rotterdam”. :-)

Het niet-spelen van hun eigen hit werd een aantal keren aangehaald met commentaren als "We zijn Guus Meeuwis niet die al 10 jaar op hetzelfde liedje teert." Maar tóch konden ze 't niet laten om, toen de show helemaal afgelopen was, nog een keertje Ik wou dat ik jou was te spelen. Op een cabareteske manier met onderbrekingen door van alles en nog wat en tekstveranderingen zoals "Ik wou dat ik Bruintje Beer was" kregen we 'em te horen. Dit was overigens niet het enige lied dat ze speelden, maar de meeste liedjes waren niet zo goed te verstaan. Voor zover ik 't wel kon horen, pasten ze niet altijd even goed in de verhaallijn. Daarnaast klonken veel liedjes zoals ze op cd ook zouden klinken, de theaterachtige manier die nu juist gepast is ontbrak.

Toch heb ik erg gelachen om alle misschien-wel-te-makkelijke grappen. Ze waren sterk in het vormen van een rode draad door het verhaal, wat voor sommige andere cabaretiers (zeg Acda en de Munnik) soms toch wel moeilijk blijkt. Jammer genoeg wisten ze hun liedjes minder te overtuigen, op cd klinkt het lekker, maar de songs zijn te 'poppy' voor in een theater. Wil je een leuk avondje vermaak, met een beetje diepgang maar niet té ingewikkeld en liedjes die je ook op een cd zou kunnen horen? Dan moet je Remco Veldhuis -met z'n grappige krulletjes- en de getrouwde Richard Kemper maar eens gaan zien!