In hogere sferen bij The Frames

Misschien komt je deze recensie vaag bekend voor van een of andere site, maar dan kan moet je bij deze versie toch zeker even de inleiding lezen en de foto's kijken ;)


“Ga je mee naar The Frames?” In de afgelopen weken hebben Nikki en ik die vraag regelmatig gesteld op het Coldplayfansforum. Volgens ‘The Frames-promoteam’ mag de alternatieve muziekliefhebber dit optreden niet missen (en zie foto: het is gelukt). Burn The Maps, het nieuwste album van de band, is een genot. En ze laten horen ook live hun mannetje te kunnen staan met het eerder uitgebrachte album Set List. Hoge verwachtingen dus van deze Ierse band. Kunnen ze die ook waar maken?

Het is uitverkocht en dat is te merken ook, want veel bewegingsruimte is er niet in de zaal. Het op-elkaar-gepropt staan wordt snel vergeten bij het zien van zanger Glen Hansard. Ook al is hij niet de aantrekkelijkste man, hij wordt een stuk interessanter door z’n houding. Optreden is voor hem geen werk. Hij straalt genot uit, evenals de andere bandleden. Het enthousiasme van de mannen slaat over op de zaal. Veel mensen lachen, wat een erg mooi gezicht is.



Het publiek behoeft weinig aanmoediging om het refrein van Lay Me Down loeihard mee te zingen, en ook bij Pavement Tune laten ze van zich horen. Iedereen doet mee met het gevraagde gejodel en geschreeuw. Helaas blijven sommige mensen ook tegen elkaar schreeuwen tijdens de rustigere nummers. Dat neemt niet weg dat Leave, dat door Glen solo gebracht wordt, een van de hoogtepunten van de avond is. De opbouw van het nummer doet denken aan Damien Rice, met wie Hansard het dan ook samen geschreven heeft. De tekst is redelijk eenvoudig en direct, maar wordt er niet minder mooi op: "And if you don’t mind, leave, leave."

Van het ene wonderschone nummer naar het andere blijkt een kleine stap deze avond. Star Star slaat, met een verrassende solo van de basgitarist, in als een bom. Hier laten The Frames iets zien waar ze erg goed in zijn: opbouw. Op het moment dat je denkt dat het lied z’n hoogtepunt heeft bereikt, weten ze er toch nog een schepje bovenop te doen en nemen je mee naar een nieuwe climax. Na ongeveer anderhalf uur sluit de band af met een geweldige uitvoering van Fitzcarraldo. Wie nu nog twijfelt aan de kwaliteiten van de band, wordt het zwijgen opgelegd door de violist, die het nummer naar een laatste climax brengt. Dit overtreft de verwachtingen. Vanavond in Tivoli is The Frames een live-band die niet kapot kan.