Once by the sea, Glen, Mar en meer in Zeeland

Het hele verhaal over fietsen, de prachtige zee, de heerlijke wind en het 'boeren'kamperen zal ik jullie besparen, maar toen we eindelijk bij de bioscoop aankwamen, onze kaartjes kregen en we ons door de enorme rij mensen (die stonden te wachten voor niets :roll:) hadden gewerkt liepen we zowaar bijna meteen Glen, Marketa en wat Bloffers tegen het lijf. Ze kwamen net 'onze' filmzaal uitgelopen waar ze iets hadden gespeeld en wat uitleg hadden gegeven aan Hogeschool Zeeland-studenten. Glen herkende me meteen, riep Hey, how are you? en schudde me de hand. Een goed begin dus!

Zo'n buitenkans met een optreden van Glen & Mar wilde ik niet laten schieten, dus probeerde ik zaal 5 (waar ze naar binnen liepen) ook binnen te komen. Maar helaas, een norsige Zeeuwse man hield me tegen.

De zaal maar in dan. Met z'n vieren beschikten we over alle stoelen die de zaal had. Het was al half 9 geweest, maar er was nog geen teken van de film en het aantal mensen was dus ook zéér beperkt. Uiteindelijk werd de zaal nog enigszins gevuld (20 mensen...) en na teveel reclame zonder geluid begon Once.

Voor mij al 'three times', want na twee keer zien was het eenmalige er toch wel af. De kippenvelmomenten en de grappen bleven ook zelfs bij de 3e keer overeind. En ik bleek ook alweer een boel kleine dingen vergeten te zijn. Het was dus weer genieten.

Daarna stress, stress, want om 22.15u zou het concert beginnen. De film is veel te laat afgelopen dus dat werd racen. Het concert vindt plaats in een speciale tent, neergezet voor het 'Film by the sea'-festival. Iedereen blijkt nog buiten de tent te staan, want er wordt nog gesoundcheckt (ook door Glen & Mar, maar toen stond ik weer even in de bioscoop). Eenmaal binnen bleek de tent een combinatie van stoeltjes (vooraan), staan en hang/relax-plekken te zijn. Op rijtje 3 waren nog twee plekjes voor ons over.

Het concert begint met Fernando Lameirinhas, een oude Portugese man die ons in zijn beste Nederlands (met grappig accent) toespreekt. En toezingt ook. Zijn nummers zijn Portugees, maar af en toe zit er ook wat Nederlandse tekst in. Na een nummer of 4 verruilt hij zijn band voor de mannen van Blof. Samen spelen ze nog twee nummers, waaronder Dansen aan zee met een prachtig tweetalig refrein.

Blof introduceert vervolgens Glen & Marketa, waarbij Pascal opmerkt dat ze toch wel grote fans zijn van The Frames. Falling Slowly is het eerste nummer dat voorbij komt. Glen (gitaar, zang) en Mar (piano, zang) versterkt met accordeon, contrabas, mandoline en Pascal's stem. Een geniale versie als je het mij vraagt! Daarna volgt Into the mystic, een nummer dat Glen zelf wel eens speelt. Peter Slager (van Blof) zei later dat hij dat nummer op internet gevonden had en het wel een goed idee had gevonden om die te spelen, aangezien het nummer snel te leren is en mooi. Helemaal gelijk! Ik heb het nummer niet eerder live gehoord, dus extra bijzonder! Liedje 3 is een cover van Bob Dylan, maar welke moet ik even schuldig blijven. Een wat ruiger nummer, waarbij Mar's stem niet echt te horen was. Dat was jammer, maar de sfeer zat er wel goed in! Het publiek was laaiend enthousiast en bleef dat nog tot lang na het optreden, te horen aan het gestamp, geklap, 'we want more'-geroep wat zeker 5 minuten duurde.

Maar de tent moest om half 12 leeg zijn, dus er kwam geen toegift. Na het optreden nog op zoek geweest naar Once-posters, die we ook hebben gekregen. Het meisje die ze gaf had Glen & Mar begeleid en was zelf zwaar onder de indruk van wat ze die dag gehoord had. Ze had tranen in haar ogen gehad bij de repetities, bekende ze. Ze vond het jammer voor ons dat we niet bij de bioscoop-sessies van Glen & Mar waren geweest en baalde dat ze daar nu niets meer aan kon doen. De 'aardige' norse Zeeuw kwamen we daar (in het werkhok) ook nog tegen, maar die was nog net zo nors.

Vervolgens maar wat drinken in het café... na het eerste biertje zag Miek Peter Slager rondkijken, op zoek naar iemand om mee te praten leek het. Dus maakte ze een opmerking en zo belandde hij bij ons aan tafel, waar we zeker een uur met hem over van alles en nog wat hebben zitten kletsen.

Dat Glen & Mar niet meer met z'n tweetjes hebben opgetreden werd ineens een stuk minder belangrijk. De avond was alsnog een groot genot! Het Iers-Tsjechisch liefdesduo zie ik hopelijk een andere keer wel 'alleen samen' optreden. Wij gingen in iedergeval met een brede glimlach en een gelukzalig gevoel via café Popeye naar ons warme (!) tentje!