Casa de putas

Misschien reikt je Spaans nog net zover dat je de titel van deze blog kan lezen. Zo niet, dan zal je het snel genoeg uitvinden.

*Tringtring* De voordeurbel. Ik loop naar de deur, maak open en zie tot mijn grote schrik twee politieagenten staan. OEPS! "De huisbaas", schiet er door me heen. Helemaal legaal is het namelijk niet. Maar daar gaat het niet over. Nee, ze wilden weten wie er hier in huis woont, hoeveel mensen, wat wij hier doen, waar ik vandaan kom, of de rest van het huis ook meisjes zijn. En ik zie ze kijken... 9 meisjes in 1 huis!! Uiteindelijk moet ik nog wat uitleggen over onze werkende huisgenoten en vragen ze of er toevallig mensen in huis werken. In huis?! Ik snap het geloof ik niet zo goed. Ja, in huis, bijvoorbeeld Chinezen die kleren maken... Ik maak een gebaar van "kijk zelf maar!" en lach. Nee dus. Nou, daar gaat het ze om. Ze hebben een klacht gehad over een feest wat hier is gehouden (toen ik in Barca zat), waarbij het nogal een herrie is geweest. Wij dachten dat uitgesproken te hebben met de buurt, maar de -blijkt achteraf- onderbuurvrouw heeft toch aangifte gedaan. Als bewijs dat ze langs zijn geweest willen ze nog een ID-kaart van iemand overschrijven. Van mij dus. Maar daar heb ik niet zo'n zin in, ik was niet eens bij het feest aanwezig. Dus ga ik bij Julia langs, die als enige ook thuis is. Nog overdonderd door de komst van de agenten begin ik in het Nederlands tegen haar te praten. Ze roept me snel tot de orde zodat ik in het Engels verderga, want dat lijkt me toch even praktischer dan in het Spaans. Na wat uitleg trekt ze snel wat aan over haar bikini om de politieagenten mee te woord te staan. Maar deze willen eigenlijk wel weten of we niet nog een feest gaan geven, of we ze dan niet uit kunnen nodigen. Als ze Julia's ID overkalken is haar lengte, kleur ogen e.d. ineens ook erg interessant. "Oh, jij hebt blauwe ogen!", zeggen ze nog tegen mij. Uhh... ja, en?! Nouja, of ik mijn ID ook even wil gaan halen, zodat ze die ook nog kunnen bekijken, maar die zullen ze niet overschrijven. "Nee, ze willen alleen even weten hoe oud ik eigenlijk ben", denk ik erbij. Dat vonden ze bij Julia namelijk ook maar al te interessant. Niet te geloven hè? Uiteindelijk eindigt het gesprek in een versierpoging (of ze niet hier op feest mogen komen of anders dat we met ze uitgaan, koffie drinken (jaja), een telefoonnummeruitwisseling tussen Julia en één van de agenten en willen ze ook mijn telefoonnummer nog hebben. Helaas, dat is niet nodig, zeg ik terwijl ik m'n lach probeer in te houden. "Julia heeft jullie nummer toch?". Daar moeten ze het mee doen. In de tussentijd zijn er nog 3 huisgenoten binnengekomen die met open mond hebben staan luisteren naar deze versiersessie. Ongelooflijk!

Maar het verhaal wordt nog vervolgd. Afgelopen maandagavond wil ik de voordeur van ons gebouw open doen, maar Stephanie is me voor. "Somos una casa de putas!" (We zijn een hoerenhuis/bordeel). Uhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh... Ik ben nog versufd van de 5-uur-durende busreis en dit koan ik zo snel even niet verwerken. Bij de lift kom ik de huisbazin tegen die me vraagt het hele gesprek met de politie na te vertellen. In het Spaans natuurlijk. Oeh, dat is wel een hele opgave voor de versufte Maartje. Na m'n tas gedropt te hebben begin ik bij het begin (jullie hebben nog de korte versie, de politie heeft zeker een kwartier in de woonkamer gestaan). Dan legt ze mij uit waar Stephanie's uitspraak vandaan komt. De onderbuurvrouw heeft aangifte gedaan, met de melding dat we een bordeel zijn. We hebben veel en laat (mannelijk) bezoek en er liggen condooms en sigaretten in de patio (binnenplein). Uhh... we hebben voor de zekerheid nog even het raam opengedaan om te kijken, geen sigaretten of condooms. De meisjes aangesloten op mijn patio (we hebben er 2, de vrouw woont onder mijn gedeelte) roken allemaal niet, dus ook dat is een sterk verhaal. En de portier heeft ook niets zien liggen. Mooi verhaal hè? Heeft ze helemaal uit haar duim gezogen. Maar we zitten er wel mee. Daarom is de politie dus langs gekomen. Over mijn ervaring met de politie zei de huisbazin trouwens: "Rarisimo" wat zoveel betekent als ongelooooflijk eigenaardig/raar! Het bleek toch niet zo normaal te zijn in Spanje. Maar ze is er nog niet uit of ze het privénummer van de agent gaat bellen, de politie zelf, of toch maar niets onderneemt. Ik ben benieuwd wat voor vervolg dit verhaal gaat krijgen...

Ik heb in iedergeval wel geleerd dat ik een volgende keer ga vragen naar de identificatie van de politieagenten. Het lijkt me dat ze wel echt waren (in combinatie met het verhaal van de huisbaas), maar rarisimo is het zeker!