Emotionele reis met Damien Rice is adembenemend

In 8 minuten verkoopt hij de grote zaal van 013 uit. Damien Rice is dan ook drie jaar niet meer in Nederland geweest. De vroege vogels of Marktplaatsbezoekers worden deze dinsdagavond getrakteerd op twee uur en twintig minuten lang emotionele uitlatingen van de stille, maar gevoelige Ier. Uitvoeringen van onder andere The Professor & La Fille Danse, Then Go en Cannonball zijn adembenemend. Hoewel het concert in zijn totaliteit bijna eindeloos prachtig is, mét de aanwezigheid van Lisa Hannigan was het waarschijnlijk helemaal briljant geweest.

De vroegere band van Damien Rice heet tegenwoordig Bell X1 en mag vanaf 20 uur het volgepakte 013 opwarmen. Ogenschijnlijk vrolijke deuntjes worden afgewisseld met iets stevigere nummers zoals 'White Water Song'. Zanger Paul Noonan waagt zich aan Spaans handgeklap en het gooien met zijn instrumenten en uiteindelijk ook zijn microfoon. Afsluiter is Flame, een aanstekelijk liedje over marshmellows roosteren en de vlam van de liefde. De zaal wordt hier ook warmer van.

Op twee meter van de rand van het podium begint de als een zwerver geklede Damien Rice met celliste Vyvienne Long aan de muzikale reis door zijn oeuvre. Na het eerste meteen al magistrale ‘The Professor & La Fille Danse’, voegen de andere bandleden zich ook bij Damien en Vyvienne. Zangeres Lisa Hannigan is de grote afwezige deze avond. Bij enkele nummers speelt zij een grote rol. De Ierse singersongwriter trekt zich echter niets aan van het ontbreken van zijn bandlid en zingt haar solos zelf, gebruikt een tweede microfoon voor vervormde stemmen en neemt deze op zodat hij met zichzelf een duet kan zingen. Het klinkt allemaal als een slecht alternatief, maar Rice maakt het gemis meer dan goed, misschien zelfs beter. Zijn versie van Then Go is namelijk vele malen sterker dan Hannigan’s variant op plaat, doordat hij zich helemaal lijkt te geven, vol van woede. Overgangen van woede tot verdriet en van verliefdheid tot bedrog: de zingende Ier draait er zijn hand niet voor om en laat nummers vloeiend in elkaar overlopen.

Deze avond draait ook niet om applaus en kletsen. Rice is zelfs zo stil dat er pas na drie kwartier de eerste ‘Thank you’ komt. Gedurende het hele concert zijn ook de bezoekers muisstil, de gesloten bar (op verzoek van de band) draagt hier ook aan bij. Hierdoor krijgen ook de rustigere nummers de aandacht die ze verdienen. Hoogtepunt hiervan is zeker 'Cannonball', dat bij menigeen kippenvel veroorzaakt vanwege de uitvoering. Op de rand van het podium met gitaar, onversterkt en met één spot op hem gericht zingt de Ier met de mooie blauwe ogen over zijn verloren liefde. Perfectie komt ineens wel heel dichtbij.

Celliste Vyvienne Long krijgt ook de ruimte door voor één nummer het podium van 013 over te mogen nemen. Onder meer bijgestaan door Declan de Barra, die later deze avond nog het naprogramma zal verzorgen, vult zij deze pauze op een humoristische wijze in met het nummer 'Random Man On The Motor Way'. Voor Rice blijkt dit ook duidelijk een breekpunt te zijn want na deze pauze laat hij zich van een socialere kant zien. Hij zoekt meer contact met het publiek en er verschijnt vaker een glimlach op zijn gezicht. Voor het laatste nummer lijkt Damien Rice terug te zijn gekomen van zijn emotionele, muzikale reis en toast op de verjaardag van de gitarist met taart, champagne en Cheers Darlin’. Dit eigenlijk verdrietige nummer laat Rice eindigen in een vrolijk, bombastisch geheel, waardoor het publiek de zaal toch met een grote glimlach op de mond kan verlaten.