YouMakeMusic.com-festival

Als het ook maar enigszins zou lukken, wilde ik nog de nieuwe liedjes van Solo live horen voor ik naar het zuiden zou vertrekken. In hun (en ook mijn ;) thuisstad spelen ze 15 januari op YouMakeMusic.com, een festival met vooral veel onbekende bands (voor mij tenminste). Thijs, medezinkstukker, wilde wel mee en dus gaan we deze zondag naar Tivoli. Nadat we door wat treingedoe en een hapje eten anderhalf uur na aanvang van de eerste band bij Tivoli De Helling aankomen, ontdekken we dat programmaonderdeel 3 al begonnen is.

Dit is Brown Feather Sparrow. Aangezien ik die eerder al op het Sounds Good-festival heb gezien en 't toen maar een middelmatig bandje vond, is 't niet zo erg. Lydia brabbelt tussen de liedjes wat bedankjes (!?), een beetje vreemd. Ook de samenzang van Lydia en Arjen vinden Thijs en ik niet zo geweldig. Eigenlijk klinkt het voor geen meter. Eerder waren Adrianne en ik al tot de conclusie gekomen dat de zangeres alleen lange woorden kan maken, elk woord is uitgerekt, er is weinig vlots te ontdekken in de liedjes. Jammer. Toch vind ik haar stem wel mooi, dus misschien dat het in de toekomst wel wat wordt?

Na een afbreek- en opbouwpauze speelt Mist. Het eerste liedje verklaart meteen de bandnaam, zo lijkt het. Een liedje met een vage sfeer en mysterieuze klanken vult de zaal. Bijzonder! Anders dan veel muziek die ik ken. De rest van de set is wat minder mysterieus, maar zeker niet slecht. Thuis nog eens luisteren...



Campsite, de vreemde eend in de bijt tussen de singersongwriters. Ook al ken ik weinig van Franz Ferdinand, ik geloof direct dat het een zoveelste cloon daarvan is. Gekleed in strakke blousjes, jasjes en soms stropdas, proberen de mannen het rustige publiek in beweging te krijgen. De muziek is er zeker naar en het lukt ook redelijk. Eigenlijk is het best leuke muziek, ook al is het natuurlijk niet bewonderenswaardig als je het truukje bij iemand afkijkt.




Nieuwsgierig ben ik vooral naar At The Close Of Every Day. Christelijke, redelijk rustige muziek met een zanger met een lage stem. Vantevoren heb ik wat liedjes geluisterd, waaronder ook The Maria Tales en 't Hellend vlak met Spinvis. Het eerste lied is na elk optreden van deze avond gedraaid, waardoor we die al een keer of drie gehoord hebben voor het live uitgevoerd wordt. Voor de gelegenheid zingt Michiel (J Perkin) van Solo de tweede stem bij 't Hellend vlak.


Geslaagd experiment, Michiel's stem is heerlijk als afwisseling op de lage tonen van de zanger van ATCOED. Dat is dan ook m'n grootste bezwaar tegen deze band, zijn stem kent weinig toonhoogtevariatie. De band heeft zeker een paar hele mooie liedjes, maar op een gegeven moment begint de zanger toch een beetje vervelen.

De hele avond kijk al uit naar de slotact: Solo. Met ruim drie kwartier is het optreden veel te kort. We krijgen een try-out van een aantal nieuwe liedjes die op het tweede album Solopeople staan. Toch zijn sommige liedjes niet zo nieuw meer, want deze werden al langere tijd in een of andere versie bij concerten gespeeld. Ook nieuw is dat de band is uitgebreid naar vijf leden. De nieuwe liedjes hebben een 'vol' geluid, zijn soms wat catchier, zoals Come back to me en het aanstekelijke Over the Country. Op het album, maar ook live deze avond zingt Lydia van Brown Feather Sparrow bij het laatste nummer mee. Een intelligente tekst heeft ze niet (nananana), maar het wordt er wel een lekker nummer door.
Toch blijft Solo ook mooie, rustige liedjes spelen. Van het oude album horen we The Rules, waar ik helemaal stil van word. Prachtig liedje! Simon en Michiel doen als toegift Everything Goes. Michiel zittend op een monitor vooraan op 't podium, volledig opgaand in z'n liedje. Een heel mooi einde voor zo'n leuke, gezellige festivalavond! Ik heb genoten :)