¡Olé! ¡Olé! Jack Johnson speelt voor de stieren

Zondagavond 12 maart concert Jack Johnson in La Cubierta nogwat, een stierenvechtersstadion net buiten Madrid. Leuk, betwijfel of ik nog eens in zo'n stadion zal gaan komen namelijk en nu sta ik gewoon op het zand en de andere mensen lijken net stieren. Trekken, duwen, het was alsof we 10 jaar terug de tijd in waren gegaan en ik bij een boyband stond. Opgehokt als kippen in een legbatterij hebben we de twee voorprogramma's overleefd: ALO en Matt Costa. Of ze goed zijn? Ik heb geen idee, want het stadion was net een galmbak en het geluid het ergste wat ik ooit bij een concert heb meegemaakt. Gelukkig verbetert het wel een stuk tijdens Jack.

Jack Johnson relaxed aan het spelen

Jack Johnson zelf gaat als een TGV door de eerste 6-7 liedjes van -voornamelijk- In Between Dreams heen, zonder iets te zeggen, zonder adempauze van het ene liedje over in het andere. Alsof hij het record aantal liedjes wilde halen in een uur. De TGV verandert in een stoptrein en er komt tijd voor adempauzes. Het concert lijkt een promotie van de laatste 'gewone' cd van Jack, In Between Dreams, want ongeveer de hele cd komt voorbij en Sitting Waiting Wishing zelfs nog een tweede keer in een medley. Jammer dat de setlist niet gericht was op de nieuwe soundtrack van Curious George. Na verloop van tijd worden de liedjes langer, meezingend publiek (hoewel sommigen het hele concert staan te bleren) en véél solo's van de geweldige pianist Zack. Waarom hij zo geweldig is? Terwijl Jack relaxed met z'n gitaartje achter z'n microfoon blijft staan, slooft Zack zich -zowel staand als zittend- uit achter z'n piano, danst wat rond als hij niet hoeft te spelen en geeft een mooie accordeonsolo vooraan het podium.

Zack aan het spelen

Híj is de entertainer van de avond, niet Jack. En Zack is nodig, want Jack als persoon voegt zelf weinig toe aan het eerste half uur van het concert: een cd aanzetten is op dat moment beter, omdat die tenminste geen galm geeft. Gelukkig trekt er iemand aan de noodrem, komt hij los en is het daarna ook écht de moeite waard Jack Johnson te zien spelen.