Na peper komt plezier

En niet alleen in het alfabet....

Zoals eerder gezegd, ik zou een paar drankjes gaan drinken op het heuglijke feit dat ik hier alweer een maand vertoef. We zijn maar meteen de uitdaging uitgegaan het nachtleven van Madrid te verkennen. Als je om 7 uur 's ochtends pas thuiskomt, mag je dan concluderen dat het gelukt is?

Tussen het weggaan met de metro om 12 uur 's nachts en het weer thuiskomen met de metro (van de volgende dag) is nog wel het een en ander gebeurd. Ik ben met Amerikaans huisgenootje Melissa erop uitgetrokken. Vanessa met haar huisgenootje Baly waren al in een bar, waar ik al eens eerder was geweest. "Ja, dat vinden we wel!".... NOT! Na een verdwaaltocht met als aanknopingspunt Irish pub O'Connels (want die wist ik wel...ook niet!) geraken we er toch. Daar ontdekten we dat Latin toch alleen ingeburgerd is in geheel Amerika (Latijns en de US), want Baley en Melissa konden alles meebleren, terwijl Vanessa en ik toekeken.

Vanessa belde een Spaanse jongen (die er toch meer uitzag als iemand van 35-40) die 'al z'n vrienden' naar een Rockbar zou komen. Dat al z'n vrienden bleek er vandaag maar eentje te zijn. In een enorm rokerig hol halfgevuld met alternatievelingen en rockmuziek (de tent deed z'n naam wel eer aan) hebben we een beetje gehangen en elkaar leren kennen. Meneer de Spanjaard blijkt Madrileen te zijn en Melissa een goede zwemster! Joepie, iemand die meer kan dan poedelen!

Volgende stop is een discotheek Black Jack (and never go back!) ofzoiets had er wel achter gekund. Veel studenten, waarschijnlijk ook veel buitenlandse, rotherrie (boemboem) en een overvolle dansvloer. Ja, een discotheek inderdaad. Niet iedereen vond 't even leuk, dus zouden we 'a little while' zien of het ons beviel en anders konden we alsnog ergens anders heen. Ergens anders heen bleek toch ineens massale vormen aan te nemen. Rijen mensen duwden zich door de mensenmassa richting wc. Uit het niets. Wat was dat nou? En toen deed het ook heel erg pijn in m'n keel, alsof ik over moest geven, maar ook weer niet. Alsof ik heel hard water nodig had, alsof ik iets teveel prik gedronken had, want het prikte in m'n keel en alsof m'n keel in brand stond. En met m'n ogen en neus ging 't ook niet zo goed meer. Maar ik was niet de enige die naar adem stond te happen en waar het niet goed mee ging. Op de wc aangekomen (waar de helft van het publiek bestond uit mannen), waterdrinkend zei een meisje: Je gaat niet dood hoor! (dat had ik ook al door) Er heeft iemand met pepperspray rondgespoten. Oh, zo voelt dat dus. :S Toen ik een beetje bijgekomen was, eens gekeken waar de rest was, want die was ik in alle haast vergeten. Die stonden er nog. Toen zijn we naar buiten gevlucht, waarbij ik iedereen weer kwijtraakte. En wat een mensenmassa. De hele discotheek was leeggestroomd, naar de wc (maar dat pastte niet meer) en naar buiten. Mensen stonden nu op elkaar gepakt buiten, in plaats van binnen. En wat verder weg van de massa stonden wat mensen elkaar te troosten (of het was huilen van de peper) en bij te komen van de schrik. Wat een nare ervaring!

We gingen naar een club waar je entree moest betalen, maar ik twijfelde of ik daar nog wel zin in had. De peper had me toch wel een beetje de lol in het uitgaan ontnomen. Toch maar naar binnen gegaan en wat blijkt... na peper komt plezier. Na een half uurtje was ik een beetje bijgekomen en langzaamaan (in een paar uur) raakte ik iedereen kwijt, behalve Melissa. Waar ze heen zijn gegaan, geen idee, dat hoor ik morgen wel. We hadden lol, we deden gek, we dansten, Gasolina (de wereldhit in Spanje die Thijs ook al eens noemde) begon ik te herkennen en Melissa werd vergezeld door een Spaanse jongen die haar leidde over de dansvloer. Ik was vooral kapstok voor haar jas, totdat een andere Spaanse jongen blijkbaar vond dat ik ook moest dansen. Geen idee wat ik gedanst heb, maar hij kon best goed leiden, waardoor het eigenlijk heel grappig was. Het was best leuk! Tussendoor even staan praten en toen nog een poos gedansd. Hij verpestte het alleen een beetje toen ie me iets te vaak "guapa" noemde en aan m'n haren begon te zitten (en die Spanjaarden zijn toch al zo touchy!). Melissa had blijkbaar ook genoeg van haar Spaanse eendagsvlieg, want die wilde ook wel naar huis. De mannen moesten blijkbaar nog wat overleggen, maar toen zijn we 'em snel gepeerd naar buiten.

De klok gaf ergens over zessen aan en ik had een heldere ingeving. De Chocolatería! Het was Melissa's eerste keer uitgaan in Madrid, dus dat moest dan maar meteen goed zijn! Onderweg nog een mafketel tegen gekomen die ons een 5 minuten weg wist te houden van de churros, door vage verhalen te vertellen over Belgie en ons een schoteltje (zo een voor onder de koffie, maar wat moet je ermee?!) te geven. Hij was een beetje aandoenlijk en dronken. Eenmaal wél in de chocolatería stonden we aan de bar, om kwart over 6 met onze churros en chocola. Het was een stuk rustiger dan vorige keer dat ik er was. Beter op vrijdag gaan dan op zaterdag dus... Weer wat geleerd!

En beter later gaan, want dan kun je ook gewoon met de metro weer naar huis. Om goed half 7 was de metro gevuld met vooral uitgaansmensen (sommige halfslapend). Gezellig! Om 7 uur lag ik lekker in bed met weer een nachtje Madrid in wakkere toestand rijker :)

Psst, wat ik nu op dit tijdstip hier nog doe achter een pc ligt trouwens meer aan m'n huisgenoten die thuiskwamen toen ik net film had gekeken en dit wilde tikken, maar we uiteindelijk nog gewoon een hele poos hebben zitten kletsen over van alles en nog wat. En ik wilde dit eerst nog even aftikken. Dus nu zal ik maar eens gaan slapen...