Mooie momenten

"'t Zijn de kleine dingen die 't doen, 't zijn de kleine dingen die 't doen..."

Je vergeet 't vaak snel. 't Is maar iets kleins. Gewoon heel even, een moment. Of even, een verrassinkje. Of even een goed gevoel. En daarna gaat 't leven weer verder, want druk, druk, druk. En dan gebeurt er weer wat vervelends en weg dat fijne gevoel door dat mooie kleine moment. Waarom vergeten we dat weer? Waarom kun je niet gewoon blijven genieten van al die mooie kleine dingen die zo op een dag gebeuren?

Misschien heb je soms meer van dat soort momenten nodig, zodat je beseft hoe goed en fijn de wereld om je heen is, ook al zit er even iets enorm tegen, ook al voel je je even niet helemaal goed. Ik denk dat dat wel een beetje zo is, want vandaag had ik zo'n hele rij momenten. En dan besef je wel dat er meer is, dat je moet relativeren en voel je je ondanks dat de situatie niet geweldig is toch heel goed. Ik hoop dat dat niet één moment is.

Nu van wat zweveriger naar wat concreters... Ik was gewoon lekker aan 't werk in de bieb, 't was druk, ik was mensen aan 't helpen bij de klantenservice. Eén klant loopt net weg omdat 'ie klaar is, kijk ik naar de volgende klant: is het m'n vader! En toen ontdekte ik opeens ook m'n moeder en een stel vrienden van ze aan de zijkant van de balie. Dat was wel een enorme verrassing, ik wist wel dat m'n ouders 'langs utrecht' kwamen. "Als je nog wat nodig hebt, roep maar", maar dat had ik afgedaan met dat ik aan 't werk was dus dat ze toch niet langs konden komen. Daar dachten ze dus anders over. Een leuke verrassing: zo hebben m'n ouders m'n werk gezien en ik heb ook nog een tas met kleren, mandarijnen en chocola gekregen. Dit is nou zo'n moment dat je goed doet.

En later: "Hé Maartje"... Michiel van Solo! Ik had 'em niet gezien, maar hij stond ineens voor m'n neus toen ik onderweg was naar de balie. Even bijgekletst, even de vorderingen en verhalen van hem gehoord. En bovendien even gevraagd wat hij van m'n radioitem vond: hij had 'em gehoord en vond 'em erg leuk! Wéér zo'n moment...

Ik let duidelijk niet op bij de balie. "Hé Maartje!" Dat was Sharon, m'n huisgenootje, die had ik ook nog nooit in de bieb ontmoet. Die had me schijnbaar al eerder geroepen, maar dat had ik niet gehoord. Dus kwam ze uiteindelijk in de rij staan. Grappig!

Maar verder is de sfeer ook al zo goed dat dat ook veel van die goede momenten oplevert, twee collega's en ik zitten elkaar de hele tijd te klieren met van alles en nog wat. Elkaar zogenaamd slaan met boeken, sleutels etc. Elkaar een beetje aan de kant duwen bij de balie, elkaar in de weg zitten. Ach, je moet 't zelf leuk maken op je werk hè? Bovendien ook nog een boel geleerd, omdat ik vandaag mee heb gelopen met een collega tijdens het boeken opruimen. Nu weet ik ook waar ik de boeken bij de jeugd heen moet brengen en op de andere afdelingen...

Oh, nu ga ik zo direct hopelijk zelf ook nog mensen zo'n mooi momentje bezorgen: ik heb 2 Kikker-boekjes geleend, waaruit ik dadelijk ga voorlezen aan m'n oppaskindjes. Aangezien ze helemaal weg waren van m'n eerder Kikkerboekkado, denk ik dat deze zeker in de smaak gaan vallen!