SnoopS' hoekje

No puedo creer mis ojos...

Saturday, August 16, 2008

Incatrail overleefd!

Star star teach me how to shine shine
Teach me so I know what's going on in your mind
'Cause I don't understand these people
Who say the hill's to steep
Well they talk and talk forever
But they just never climb

(The Frames - Star Star)

The hill was meer een berg. Van 4215 meter. 1200 meter klimmen en 800 meter dalen in 1 dag. En dan nog 2 andere dagen ploeteren en een vierde dag nog een laatste paar uurtjes naar Machu Picchu. Ik vond het heftig. Echt heftig.

Nou heb ik ook niet de meestwelwillende voeten voor een trekking, maar wel de wilskracht gelukkig. En ´t is maar goed dat ik vantevoren niet wist hoe zwaar het zou worden, want dan had ik nooit bedacht om het te gaan doen. Maar nu is het toch gelukt! Elke dag hartstikke blij als ik eindelijk op die camping aankwam. De tochten waren elke dag een gevecht tegen de vermoeidheid, spierpijn en blaren. De hoogte speelde gelukkig een heeele kleine rol, alleen bij de hoogste pas (van 4215 meter dus).

Jammer genoeg had ik niet altijd tijd (voor mn gevoel, ik moest vaak een beetje achter mn gids en Judy aanrennen) om te genieten van de uitzichten en de plek waar ik liep. Ik liep namelijk veel langzamer en mn gids wilde graag overal vroeg aankomen dus weinig pauzes, maar wel op een rustig tempo doorlopen.

Dinsdag heb ik The Frames aangehad tot mn Ipod het wéér begaf! Woensdag heeft Judy haar mp3speler uitgeleend en heb ik een halve dag moed verzameld en bergen beklommen bij onder andere:

Ik bouwde bruggen van steen
Maar zonder water
Ik reisde overal heen
Veel verder dan ik kon
Totdat ik opnieuw begon
En mijn bergen overwon
Niet moedig en niet bang
Zag ik hoe je bij me kwam

En de grond kust zacht je voeten
Ze is met je, elke stap
En elke dag zal ze vertrouwd zijn
Ze zal je dragen
Want de grond kust zacht je voeten
Ze is hier en in je dromen
Is ze als je wilt altijd
Een manier om thuis te komen

(Blof - Een manier om thuis te komen)

We willen omhoog
We willen zien waar we zijn
En wat er van ons is
We willen omhoog
Waar de lucht soms nog schoon is
En de zon altijd schijnt

We willen omhoog
We willen zicht op het goede
Weg uit het vuur en de rook
We moeten omhoog
Wie schuld heeft moet boeten
En wie geen schuld heeft ook

(Blof - Laag bij de grond)

Ik moest erg lachen toen ik Een manier om thuis te komen aanzette en die zin hoorde. Dus heb met veel plezier verder geklommen die dag. Die eerste pas was toen zo klaar. Wat muziek al niet kan doen he.

Ohja, fotos lukte niet. Dus andere keer. Morgen gaan we naar Puno en dan kan t nog wel weer even duren voor ik wat van me laat horen online.


En nog een ohja, Machu Picchu vond ik mooi, best indrukwekkend gebouwd, maar het gevoel van een wonder was er bij mij niet. Ik hoop niet dat het om 3.50u opstaan daarbij bij heeft gedragen.

Labels: , ,

2 Comments:

  • At 16 August, 2008 10:26 , Blogger Liverpoolsmeiske said...

    Hoezo bikkelen he, maar je hebt het overleefd en zo te horen ook wat moois gezien! Het wordt wel duidelijk uit je verhaal hoe belangrijk muziek voor jou is, maar dat verbaast mij niets :)

     
  • At 18 August, 2008 22:21 , Anonymous Anonymous said...

    Hoi Maartje,
    Hier een lieve groet uit het mooie
    Oirschot.Je schrijft erg mooi,wat een
    ervaringen.Geweldig,we volgen je wel
    hoor.Geniet van deze mooie avonturen,hier kijk je later met veel plezier op terug.
    Veel liefs Jan en Ellen.

     

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home