Einde van de trip (evaluatie volgt nog)

Even nog een samenvatting van de rest van onze trip...
Ik geloof dat ik geeindigd ben in San Pedro... had ik al gezegd dat we van de zandbergen zijn afgerend? Zo nee, dat was zooo gaaf. Zo ja, dan nog een keer! Het was zooo gaaf! Maar Valle de la Luna (dit was bij de valle de la muerte, de dodenvallei, omdat er geen leven is) was echt prachtig. Echt een maanlandschap. De zonsondergang was niet de meest bijzondere die we gezien hebben (Copacabana en het Titicacameer....), maar was wel bijzonder om allerlei kleuren op de bergen te zien.

Ohja, heb ik wel verteld. Want ik bedenk me ineens dat ik de fietstocht ook al gehad heb. Nou, dan kan ik verder met de laatste dag in San Pedro. Op de eerste dag hebben we Chili-Brazilie gekeken, op de laatste dag in San Pedro de Atacama (SP voor Adrianne ;) hebben we onverwachts weer voetbal gekeken (Chili-Colombia).
We zaten bij een restaurantje te eten en aan de overkant zat het cafe. Bij elk doelpunt kwam het enthousiasme onze tent binnenvallen en renden de kok, de ober en nog een medewerker als een razende naar de kroeg aan de overkant. Aangezien het 4-0 werd tijdens ons etentje hebben ze wat heen en weer gerend. Toen we klaar waren met eten zijn we zelf nog maar even in de kroeg gaan kijken in de hoop op nog een doelpunt. Ik wilde die sfeer wel van dichtbij proeven, zeker na een doelpunt. Er was nog een kwartier op de klok, maar helaas geen doelpunt meer. De kroeg zat vol (op bankjes) en een jongen bood een punt van hun bank aan, dus Judy erop en ik op dr schoot, haha.

Na de wedstrijd bleven de jongens kletsen en uhm, wat de bedoeling was van een biertje (iets anders dan halve liters hadden ze niet) werd wel iets meer dan 1 biertje, terwijl we om 4 uur sochtends opgestaan waren voor de geisers. Dus mn Spaans werd er stukken beter op na wat bier (ze bestelden inmiddels al kannen bier...) en de jongen naast me werd ook wel steeds interessanter en leuker.
´t Viel wel een beetje boel op dat een jongen de hele tijd naar de wc ging en maar niet op de wc ging. Later bleek Judys buurman haar ook nog uitvoerig verteld te hebben hoe hij drugs de grens oversmokkelt. De jongens vonden dat we ook maar moesten komen werken in San Pedro. Ze werkten allemaal in een restaurant, internettent (waar we al waren geweest...) of hotel of als paardrijinstructeur bij tours. Hier was het leven relaxed: werken voor het benodigde geld en verder niets doen, uitgaan tot de volgende ochtend en dan te laat op je werk verschijnen. Werd je dan ontslagen, dan kon je zo wel weer ergens anders aan de slag... Ze zeiden dat we hier prima zouden kunnen werken met onze talenkennis, als gids ofzo. En je hoeft dan niet eens elke dag hetzelfde te doen, want er zijn verschillende tours (toen moesten we wel een beetje lachen, voor ons voelt dat toch wel een beetje als allemaal hetzelfde). De jongens waren op eentje na allemaal niet uit San Pedro van oorsprong (het waren er 5, 6, 7? (er zijn er nogal wat bijgekomen in de loop van de tijd)).
De leuke jongen was er pas twee weken en paste (volgens ons) totaal niet bij de rest. Bij hem konden we ons ook niet voorstellen dat hij dit leuk zou vinden, hij was er het type niet voor, vonden wij, maar blijkbaar lag dat toch anders. Of hij moest dat nog ontdekken ;). Het werd iig weer een bijzondere, zeer Chileens-verantwoorde avond.
En mam, we letten wel op hoor...

Vanaf San Pedro de volgende dag na een laaaaang ontbijt (1,5 uur incl het wachten, dat was het vooral) richting busstation gewandeld. Komen we de internetcafe-jongen uit het cafe tegen, nog even email uitgewisseld en toen echt op de bus. Calama bleek saai, suf, de bioscoop stom (alleen nagesynchroniseerde films), het winkelcentrum had geen lonely planets en geen behulpzame spijkerbroekenverkopers voor Judy. Verder blijkt Calama een dure stad, maar wel een met krottenwijk (terug toch maar in de bus gestapt...), geen boeiende eettenten, een vliegveld zonder naamsaanduiding aan de buitenkant, maar wel met een vliegtuig naar Santiago. Gelukkig!

Vlucht ging goed. De sandwich die we blijkbaar nog kregen kwam 16 minuten voor we gingen landen op deze 2 uur durende vlucht. Praktisch! In Santiago werden we opgevangen door drie vrienden van Judy, die ons meteen naar ons eerste feestje in Santiago loodsten. Een bbq (nee, het is niet warm in Santiago, maar bbqen kan het hele jaar vinden ze) bij een collega van Judy. Erg gezellig, erg lekkere kip ook (zo niet droog, kunnen wij dat in NL ook niet es leren of importeren?) en heeeerlijke salades. Werd daar zeer blij van na het toch een beetje karige voedsel (zeker qua groenten) in Bolivia. Na lekker eten en wat drankjes belandden we bij Judy thuis in de woonkamer op de grond op wat kussens uit de bank. Toch nog aardig geslapen. Volgende ochtend stond het welkomstontbijt al klaar toen ik uit de douche kwam! Daarna tas ingepakt, stad in geweest voor Lonely Planet (maar meer dan 40 euro voor een Spaanstalige vond ik toch lichtelijk iets te duur) en toen heeft Judy me naar het busstation gebracht met de metro.

Tenminste, dat was de bedoeling. Stonden we bij de verkeerde. Ik had mn kaartje al in San Pedro gekocht, daar had de man gezegd dat het Estacion Central was... maar dat was niet zo. Dus ben ik met mijn veel te zware tas met Judy met mn rugzak op dr buik naar het andere station gerend. We hadden nog maar een kwartier nl. En mn rugzak was wel lekker zwaar... (op terugweg vanaf Calama woog ie nog 14,9kg, maar nu zit er zeker een paar kilo meer in van wat nog in Santiago lag...zucht!) Maar ik heb em gehaald en op het busstation ernaast (!) hebben we nog een half uur gestaan, dus misschien was de haast niet helemaal nodig. En hoe het toen verder ging verdient een nieuwe blog...