Vanaf Sucre... en nu alweer bijna alleen op reis!

in sneltreinvaart:
Potosí, saai als je niet naar de mijnen gaat (vanwege benauwdheid 2x durfde ik niet)
Uyuni, het is er zo saai dat iedereen achter internet kruipt (twee internetcafes zaten vol!), gelukkig kwamen we alleen om een tour te boeken om er weer weg te komen...

Maar de Uyunitour, die kan ik niet in 10 woorden afdoen. Die bestond uit 2,5 dag hoogtepunten, ondanks dat de motor van de auto het na een half uur (!) al niet meer deed en we daarna pas 2 uur later opnieuw uit Uyuni vertrokken, met andere auto EN een andere chauffeur (snappen we nog steeds niet). Ook konden we op de laatste dag maar niet wegkomen, want er zat te weinig antivries in de auto, waardoor iets bevroren was, waardoor ze een fikkie hebben gestookt in de auto (!!!), helemaal voorin de motorkap brandde er gewoon een vuurtje... dat heeft ook 45 min geduurd voor we vervolgens in de enorm koude auto mochten gaan zitten. (het was -15 geweest ´s nachts, dus je kan je voorstellen hoe warm wij het hadden).

Maar tot zover de avonturen... er was wel zo ontzettend veel moois te zien. De zoutmeren, die je gewoon op foto moet zien. Dan begrijp je het misschien een beetje, hoe mooi die zijn. Een en al wit. Ook grappig om rare fotos op te maken, omdat je geen diepte kunt zien.
Het viseiland, midden op de zoutmeren (de zoutmeren waren gewoon hard, voor als dat nog niet duidelijk was, had een korst van 1,5 meter dik ongeveer, kon je overheen rijden met een jeep of bus). Het viseiland stond vol met cactussen, je waaide er wel zowat af, maar het was de moeite waard om eroverheen te wandelen om de cactussen op de achtergrond van de witte zoutmeren te zien.
Verder nog allerlei andere zoutdingen zoals het zouthotel (fotos maken van elkaar was leuker), het maken van zoutstenen, het hakken van zout voor ja... zout! etc
Daarna van de zoutmeren af, door de woestijn, geloof ik. Daar prachtige meren gezien met heeeeel veel flamencos. Er leek daar ook wel windkracht 10 te staan, maar een winddichte regenjas helpt een boel. De meren waren echt schitterend, verschillende kleuren, diepere en ondiepere stukken. Zo mooi! Je moet maar foto´s komen kijken...
Dan nog geisers, wat meer een soort merengebied was met enorm veel stoom... schitterend landschap. En een zwembad, een eind verderop, maar het was zooo koud dat we alleen met onze benen erin durfden. Mn voeten waren zowat bevroren van de enorm koude reis (zelfs in jeep, zie boven), dat ik ze er niet eens in kon houden aan het begin.
Verder ook nog prachtige woestijnlandschappen met mooie kleuren, mooie stenen, mooie van alles. Het was gewoon echt fantastisch! Had het niet helemaal verwacht... dacht dat we 4 dagen over zoutvlaktes zouden crossen, maar nee.

De tour eindigde voor ons in San Pedro de Atacama, waar we meteen onder een heerlijke echt warme gewone douche. Elektrische douche, je hebt er nog nooit van gehoord, maar je bent er in Bolivia blij mee, anders heb je geen douche, ook al is het gevaarlijk, vaak toch koud, niet instelbaar of alleen een beetje warm als er 10 druppels maar niet meer uitkomen. Kortom, een genot (in Potosí hadden we ook een gewone douche, je went aan het gebrek aan luxe en verwondert je over zoiets...).
We hadden ook al 3 dagen niet gedouched, omdat op die Uyunitour geen warm water was of wel warm water, maar alleen als ze de kraan even voor je opendraaiden... maar als er dan niemand te vinden is voor het ontbijt, wordt het lastig douchen!
Tot zover de douche. San Pedro. San Pedro is een dorp van 4.000 mensen ofzo, met een hoofdstraat met toeristenkantoortjes en eettentjes. We hebben inmiddels bijna alle eettentjes die ons wat lijken al gehad in de hoofdstraat... het is dn ook geen plek om eeuwen te blijven. Alleen zijn er wel een aantal leuke excursies.

Dus hebben we de standaard hier gedaan... Valle de la Luna (de maanvallei) samen met de dodenvallei. Het was duidelijk niet de excursie voor oudjes, want we zijn op blote voeten twee gigantische duinen (?), enorme bergen zand iig... afgerend. Het voelt wel heel raar, met je voeten tot ergens bij je kuiten wegzakken in het zand en ondertussen verderspringen. Ben ook nog een keer gevallen, toen zat werkelijk alles onder het zand, maar het viel wel lekker zacht. Maar daar ging de excursie verder niet echt om. De dodenvallei... daar is geen leven (logisch om em zo te noemen dan, toch?), waren veel zandbergen met enorme punten eraan. De maanvallei was net een maanlandschap (ze zijn hier zo logisch...). En dat vond ik wel het mooiste van deze excursie. De bergen bestonden voor 90% uit zout (!). Daarom waren het hele andere bergen dan normaal, met witte toppen (zout). En veel gaten erin. Wat het zo mooi maakte ook. Aparte vormen. En aan het eind hebben we nog een kwartier een alternatieve route gewandeld, dwars over (ipv tussen) de bergen. Zo mooi!

Andere excursie was El Tatio, geisers hier op 2 uur rijden. Bij Uyunitour hadden we ook al geisers gezein, maar deze waren heel anders. Ze spoten veel meer, hadden echt erupties (errupties?) en hadden allerlei kleuren om de geisers zelf heen zitten op de grond. Mineralen. Mooi! En daarna zijn we, nu toch echt, bij -12 graden (!) in bikini een natuurpoel ingedoken met water en sulfiet (niet echt gezond schijnt). En superwarm (zoals in Uyuni) was ie ook niet... maargoed. Toch 20 minuten ofzo ingehangen. En daarna als een razende aangekleed, want dán is het wel koud!

En we hebben gister zelf nog een excursie gedaan. Helemaal zelf. Met de mountainbike door de woestijn naar twee zoutmeren gefietst. Over de snelweg (mam, we hebben het ´fietspad´ (de vluchtstrook) genomen en je mocht er officieel maar 50 km/u). En daarna over zandpaden in de woestijn dus. Was een gave fietstocht. En de meren waren prachtig. Je zou er ook in kunnen zwemmen, drijven zelfs, want het was enorm zout. Maar het was zoooo koud dat we niet verder zijn gekomen dan het water tot onze knieen. We waren daar trouwens bijna helemaal alleen. Alleen de man van het kantoortje waar je entree moest betalen en nog twee fietsers die halverwege ons bezoek weggingen. Geweldig was dat. En het geeft een goed gevoel als je er gewoon zelf heen fietst, door de woestijn, 25 km heen en nog meer terug (verkeerde zandpad genomen, maar kwam ook wel in de buurt uit).

Nu is de vakantie samen alweer bijna om. Zaterdag 13 september ga ik alleen op pad vanaf Santiago, om te beginnen naar Mendoza. Eindigend bij een Argentijns meisje in Buenos Aires. Ik heb er zin in, maar vind het ook wel erg spannend. Ben in Potosí een ochtend alleen geweest en miste toen wel echt Judy´s gezelschap, dus het zal nog niet meevallen. Bemoedigende smsjes zijn dan ook altijd welkom. En hoop dan ook nog een keer tijd te hebben om te skypen. En dan komt het vast allemaal goed, zoals het de afgelopen ruim 7 weken ook goed is gekomen!

Liefs!