Inhaalrace deel II: Vanaf de Amazone tot nu in Sucre...

Nog even snel mijn vingers aan het werk zetten voor deel twee van deze inhaalrace op een normale pc (snel is ie niet, maar de toetsen doen het tenminste en hij is niet enorm traag zodat ie vastloopt en de blog kwijtraakt etc).

DE PAMPAS (in de Amazone)
De dag na onze La Paz-tour (zie vorige blog!) zijn we naar de Pampas gegaan. Lekker luxe met het vliegtuig, maarja, veiligheid voor alles he ;). De weg erheen is nogal bochtig, je kan zelfs over de gevaarlijkste weg ter wereld dan, of anders is ie nog bijna net zo gevaarlijk, langs afgronden en veeeeeel bochten. En de berg af. En dat 18 uur lang. Drie kwartier in een klein vliegtuigje leek ons een beter idee. Was echt grappig. Eerste keer zo klein gevlogen, met 19 passagiers en je keek zo de cockpit in. Rurrenabaque vliegveld was al net zo komisch. Een groot huis, dat was de terminal-gate-alles in een. Daarnaast een hek, daar kwam de bagage door op een karretje. De trappen stonden overal en nergens (ook naast de koeien die er stonden te grazen achter de losstaande wcs). Het enige eet-drinktentje was een rieten hutje naast het grote huis. En we gingen met bijna het hele vliegtuig in een busje naar het dorp toe. Op naar onze pampastour. Daar werden we opgehaald door Fluvial Tours, onze tourorganisatie. Was twee straten verder bleek. Rurrenabaque is ook maar een durp. Na wat omkleedtijd (lang shirt hoefde toch nog niet hier) en veel wachttijd in een 4x4 jeep gestapt (wel overdekt) en drie uur lang over een ¨weg¨ gehobbeld. Een groot zandpad met sporen en rotsen/stenen erop. Die jeep was niet overdreven. Met een houten kont zijn we uitgestapt en mochten we wachten op onze gids en boot om naar ons kamp te varen. De wc ter plaatse bleek dicht, maar we mochten wel in het hokkie in de tuin van mensen die daar woonden. Toch wel mijn record slechtste wc tot nu toe. Twee golfplaten ¨muurtjes¨, een plastic ¨muurtje¨ met een gat erin en de deur waren een paar houten planken. Je kan je wel voorstellen dat de wc dan vast ook geen stenen pot was, maar een houten blokkendoos met gat erin en al het pleepapier eromheen. Heerlijk! ;)

Onze gids bleek een Mexicaan te zijn, met snor en sombrero. Mooi voor het stereotypebeeld. Hij speelde ook nog gitaar en kon ook nog zingen. Hebben we gehoord in de dagen erna. De pampastour was drie dagen en begon dan wel met de jeeprit, maar het begon pas echt op de rivier, waar we al meteen alligators zagen (heeeeeeeel veeeeeeel) die vaak stil zaten. Het leek wel een museum. Al snel kwamen we bij de plek waar de aapjes zich een banaan eigen aan het maken waren (de bananen kwamen van de boten...). Maar kon zo wel lekker fotograferen van dichtbij. Verder ook nog even roze dolfijnen gezien in een grote bocht. En een kaaiman, maar die was niet enorm groot voor zn soort, schijnt. Maar iig een stuk groter dan die alligators. En verder nog een aantal vogels en een soort bever-achtig beest, maar dat was het volgens mij niet. En dat drie uur lang, ze liepen of stonden vaak langs de kant stil, dus t was gemakkelijk kijken.

Op het kamp even spullen uitgepakt en toen gegeten en met een boot naar een zonsondergangplek gegaan. Een soort bar op poten. De zonsondergang stelde werkelijk helemaal niets voor, maar het biertje erna was best lekker. Daarna in het donker teruggevaren met de zaklampen aan om alligators te zoeken. Hun ogen lichten op als je er met je zaklamp op schijnt... Maar dat waren we al snel beu en toen hebben we lekker sterren gekeken vanaf de boot. Heerlijk helder daar!

De volgende pampasdag vroeg op, om 6 uur voor een ochtendwandeling om de zonsopkomst te zien om kwart voor 7 ofzoiets. Die was wel errug mooi en heb er ook wel paar mooie fotos van. Ze volgen nog. Ooit. Teruggewandeld voor ontbijt en daarna een enorm lange en vermoeiende wandeling over de velden met groen en door de bossen en over vertrapte grassen etc om een anacondor (slang) te vinden. We hebben een kleintje gevonden ergens in een plas met water, maar daarna niet meer. We hebben helaas daarna nog wel een wespennest gevonden. Met als gevolg drie wespen in mn haar! Ik kan het niemand aanbevelen. Wat een verschrikking als je de hele tijd gezoem hoort, maar niet van de beesten af kunt komen. Judy had er wel uit mn haar gehaald, maar de gidsen riepen rennen rennen (vanwege de wespen waarschijnlijk) dus die was weggerend van me. En er zat er nog steeds een. Uiteindelijk heeft onze gids die eruit gehaald, maar had ik wel een wespensteek op mn hoofd. Bleh. Hij heeft er toen klei (!) op gesmeerd... en ik later nog maar de anti-muggenstick (bedankt mama). Een half uur later ontdekte ik dat ik een oorbel (goeie) kwijt was geraakt, waarschijnlijk in die hele wespenhappening. Dubbelbaalmoment.

Maargoed. De wandeling overleefd, al duurde ie wel erg lang en was het heet op de velden. s Middags zouden we twee uur rust krijgen, maar omdat we zolang gewandeld hadden was daar geen tijd voor. Een half uurtje ofzo hebben we gekregen. Daarna gingen we piranhas vissen, maar verder dan hele kleintjes zijn we niet gekomen (en die viste de gids op). Ik had zelf een heel klein ander visje gevist en dat was al ons gevis. Geen vissersboot die van ons... maar we hebben er maar om gelachen. Daarna terug naar het kamp en niet zoveel meer gedaan behalve gegeten en nog even wat muziek (van oa onze gids en een meisje van een andere groep) geluisterd. Meisje kon erg mooi En Vogue zingen. En dan met die mooie sterrenhemel erbij.

De derde pampasdag bestond uit zwemmen... in die smerige rivier (bruin water) waar ook al die alligators in rondzwommen, AAAAH! en tussen de roze dolfijnen. Niemand durfde, maar toen we de dolfijnen zagen (en de alligators toch echt op de kant stonden) zijn we er toch maar ingegaan. Die dolfijnen zorgden ervoor dat we wel durfden en wilden. Het was echt supergaaf. Er heeft er eentje onder mn voeten door gezwommen, ik voelde em. En eentje speelde de hele tijd met de fles die we op het water gooiden. Het was echt erg gaaf. En op een gegeven moment ging er wel een alligator onder water vanaf de kant, werd ik even bang, maar al snel vergeet je dat weer een beetje. Uiteindelijk drie kwartier ofzo met die beesten gezwommen. Heerlijk!

Daarna was het snel eten, snel omkleden en snel wegwezen. Op de boot weer, maar nu geen 3 maar 2 uur (we gingen harder). En daarna weer 2,5 uur in de jeep (we gingen harder). En toen waren we ineens alweer in Rurrenabaque, zijn we met een Duits stel naar hun hostel gelopen om daar een slaapplek proberen te vinden en dat lukte. De jongen vroeg nog of we met hen wilden eten s avonds dus dat hebben we gedaan. Het langste etentje in tijden, want de vrouw was alleen en het duurde echt eeuwen. Helaas was de lasagne ook geen succes, er zat niet eens saus op, alleen kaas en gehakt. Beetje raar, maargoed. Het was verder wel erg gezellig en we waren nog nieuwsgierig naar een aantal dingen en daar zijn we ook nog achter gekomen. Dus dat kwam weer mooi uit.

DE JUNGLE (in de Amazone)
Volgende ochtend bij hetzelfde tentje (Casa del campo) gegeten, we hadden gezegd de dag ervoor dat we kwamen en dat we haast hadden, maar dat was niet overgekomen blijkbaar, want ze dacht dat we met het duitse stel om half 11 een tour gingen doen. Niet dus! Jammer! Want toen moesten we ons ontbijt in 5 minuten opeten. We begonnen namelijk om half 9 met de jungletour. Dat was twee blokken lopen en dan met de boot, een veel snellere dan dat andere bootje. Alleen niet veel comfortabeler. Want we moesten er een aantal keer uit om de boot te gaan duwen. Het water in dus! Ik had gewoon een lange broek aan en de stenen waren enorm glibberig, dus werd er niet echt gelukkig van. Niet toen we er de derde keer weer uit moesten iig. De eerste paar keren was het nog wel grappig. De rivier was heel ondiep (droog seizoen) en we gingen tegen de stroming in... maargoed, we kwamen er. De gids bleek heel anders te zijn dan die van de pampastour. Veel vertelleriger (was ook niet moeilijk, pampasgids was niet boeiend). We aten daar een lunch en maakten onze eerste wandeling. We zagen al meteen capucchinoaapjes of hoe je het schrijft in de bomen. En hij liet ons veeeeele bomen zien, die allerlei functies hadden. En als ie dan stond te vertellen dan glimden zn ogen helemaal. Hij leefde voor de natuur. Hij leefde ook van deze natuur, want hij kwam uit een community in de buurt die ook van de omgeving leefden. Het was bijzonder om mee te maken. Veel boeiender dan de pampastour. Door zijn verhalen over de planten en bomen, door het stilstaan midden in het bos omdat we een geluidje hoorden en door het dan snel doorlopen door die duistere jungle. We hebben ook meerdere keren varkens gespot en gehoord en geroken.

Na deze wandeling gezwommen in de rivier, gebadderd meer. We maakten ook nog een avondwandeling (na het avondeten, leek verdacht veel op het eten van de pampastour ;)). Op zoek naar tarantulas. Veeeeel insecten gezien, ook paar kikkertjes. Hele schattige met hele grote ogen. Maar we kwamen ook bij een tarantulafamilie. Eerst de kleintjes (al best groot) in een nest, en daarna de mama. Woehoe. wat was die eng en groot. Maar gelukkig bleef ze stilstaan, anders had ik het op een rennen gezet.

Die nacht in de jungle geslapen dus en wakker geworden van de varkens die gewoon naast onze hut stonden te grazen! Spectaculair. Ze zijn vaak met grote groepen en dat was deze keer ook zo. Enorm veel van die beesten, die langzaam wegtrokken. Mooi om te zien. Die dag nog een wandeling gemaakt door de jungle en weer veel andere bomen en planten gezien. En de poep van een poema. Dichterbij zijn we niet gekomen, maar het was toch wat. En nog een of ander beestje, waarvan ik niet weet wat het was.

Vanaf de jungle weer terugvaren, ik had mn korte broek maar aangedaan, maar dat bleek niet nodig... want met de stroom mee lukte het wel om zonder vast te zitten Rurrenabaque te bereiken. In het hostel weer lekker gedouched en bij de Jungle bar uit eten geweest met het meest heerlijke perzik-melkmilkshake. En nog even met een meisje uit de VS gekletst, maar zo kletserig was die ook weer niet.

Rurrenabaque
Toen nog nachtje in Rurrenabaque, nog een ontbijtje bij Casa del Campo maar deze keer WEL snel (de mevrouw was wel heel erg lief!). En toen snel naar het vliegveld voor onze vlucht terug naar La Paz. Lekker daar met hoogteziekte het vliegtuig uitgestapt. Was vergeten hoe zeer je hoofd kan doen.

La Paz deel II
Die dag weer lekker in La Paz rondgehobbeld, onze was weggebracht en een ticket geboekt voor de bus naar Sucre. Een nachtbus over een dagje. Die dag zijn we ook nog weer een Boliviaanse man tegengekomen, toen we in een parkje even zaten te relaxen. Hij was 76 geloof ik en gepensioneerd en heeft ons van alles over culturen in Bolivia, de Aymara (groep mensen, taal) en de Inca-afstammelingen (die spreken Quechua) vertelt. En waar we heen moesten, een of ander dorp wat ie fantastisch vond. En dat we naar Tiwanaku moesten. Maar omdat ik me die middag zo rot had gevoeld door de hoogte, hadden we besloten niet te gaan de dag erna maar rustig aan te doen in La Paz. Hij zei dat we wel moesten gaan, want het was prachtig. Nouja, en nog vele verhalen meer die we hebben voortgezet in een comedor (een eettent, meer een soort markt met veel tentjes met bankjes) en daarna zijn we nog met hem naar ene museum geweest. Gratis. Want hij kende daar mensen ofzo. Veel enorm mooie maskers gezien en op mn kop gekregen dat ik fotos maakte (terwijl de oude man had gezegd dat t mocht, had er verder niet meer op gelet). Maar is zelden iemand zo boos over geworden. Nouja, is verder goedgekomen. Weer een fantastische Boliviaanse ervaring rijker.

Tiwanaku: wel of niet?
De volgende dag was ik een beetje sjago, had snachts nog liggen denken over Tiwanaku en dat ik toch wel baalde dat we daar niet heengingen. Want ik wilde toch wel echt graag eigenlijk. Maar ja, toen kon het al niet meer. En Judy is niet zo van de stenen, dus voor haar hoefde het ook niet zo nodig. En omdat het duur was en ik me ook niet zo lekker voelde de dag ervoor had ik geen zin om dr te overtuigen. Maar daar had ik spijt van. Toen vond ik in de Lonely Planet nog een semi_alternatief, een deel (een tempel) was nagebouwd in La Paz. Dus daar zijn we heengegaan met de micro (ook een ervaring, dat zijn busjes die rondrijden). En toen waren die beelden toch wel heel erg mooi. En we konden er niet eens in, alleen vanaf boven (want het was onder de grond, maar wel open). En toen wilde Judy me blij maken en zouden we proberen ons busticket om te wisselen voor een dag later. We hadden toch nog tijd zat. En dat lukte! Voor 1 euro pp meer wilde ze de dag wel verwisselen. Dus gingen we ineens naar Tiwanaku de volgende dag. Jeeej!

Verder die dag lekker in micros gezeten, over de stad uitgekeken, nog meer rondgeslenterd en gegeten. De volgende ochtend op tijd op voor Tiwanaku. In een soort micro naar Tiwanaku gereden en daar gekozen voor een gids. Een goede keus, de bergen zand met hier en daar een steen (wel heel anders dan de incaruines) waren beduidend interessanter met gids. Tiwanaku is nog veel onder constructie. Veel ligt nog onder het zand, nadat het Titicacameer het overspoeld heeft. Het moet echt prachtig zijn en een aantal dingen en zeker beelden waren dat ook. Maar er valt nog veel te ontdekken. Mooi om over 30 jaar nog es terug te gaan ofzo ;). Ze waren er wel hard mee aan het werk trouwens. En het had ook wel wat. Ik vond het toch de moeite waard.

We waren wel weer op tijd terug in La Paz en besloten dat we van al die hete bussen wel een ijsje verdiend hadden. Een ijsje werd een hele ijs(sorbet), waarna ons vroege avondeten in de soep liep. Maar wat broodjes mee in de bus dan. De busreis was koud, enorm koud (volgende x toch echt slaapzak mee, hoe onhandig ook, wel lekker warm!) en heb enorm slecht geslapen.

Zoet als suiker (Sucre)
Pas toen we bijna in Sucre waren dacht ik, oh, nu kan ik wel lekker slapen. Maarja, toen moesten we er alweer uit. In het hostel hadden we gelukkig wel meteen een kamer en konden we nog even lekker luieren. Die dag verder weer wat rondgehobbeld door de stad, zoals we in elke stad doen. Gewoon lekker wat wandelen, naar de markt, naar het belangrijkste plein en gewoon je ogen uitkijken. Die middag hebben we in het park gezeten. We hoorden muziek en zijn op een gegeven moment toch maar es gaan kijken. Ze waren aan het oefenen voor een of ander feest: een orkest en veeele dansers. Volgens mij voor de dag van het bestaan van Bolivia, die al vele weken eerder was, maargoed.

Nuevos amigos (nieuwe vrienden) de Sucre
Ik moest naar de wc en toen ik na een laaaange wandeling terugkwam stond Judy met een Boliviaanse jongen te kletsen. Hij bleek ook nog vrienden te hebben. En hij hield van fotografie en wilde een fotowedstrijd winnen. Of ik nog tips had. We kletsten wat en zijn uiteindelijk naar de fontein bij het park gelopen. Daar wat fotos gemaakt en toen nog op de markt bij een tentje wat gedronken (een maisdrankje) en een berg lucht (kaasflapachtig met alleen lucht erin) gegeten. Daarna verlangden wij naar ons bed, na die brakke vorige nacht. Maar ze zouden ons op komen zoeken de volgende dag.

En ook al verwachtten we het niet helemaal toen we om half 4 klaar stonden, ze kwamen toch! Maar eerst nog even ons ochtend/begin middag-programma. We hadden bij een ooit-Nederlands cafeetje leuke tours gevonden om te doen op zondag. Alles bleek nl dicht, dus konden we mooi gaan paardrijden of mountainbiken. Ze hadden beiden en uiteindelijk kozen we voor een ¨moderate¨tour mountainbiken. We moesten wel eerst een aantal km de stad uit bergop en ergens halverwege ook nog, was ons gezegd. Nou bergop moesten we zeker. Zes kilometer blijkbaar. En het viel ook echt niet mee! Maar we zijn er gekomen zonder in het meerijdende busje te stappen. En achteraf bleek dat de meeste mensen dat toch wel deden, in dat busje stappen en met het busje omhoog en dan weer verder zelf fietsen. Dus dat hadden we toch mooi gedaan. Onderweg wel een keer staan hyperventileren, heb het ook op de incatrail gehad. Echt niet leuk. Maargoed. De vergezichten waren echt prachtig, over Sucre, over de bergen, de afdalingen waren spannend (over zanderige weggetjes met rotsen en stenen). En uiteindelijk reden we em in 4 uur en een kwartier. Dus dat was ook best prima (stond 4 tot 5 uur voor). Ik kwam wel helemaal dood aan bij het kantoortje, maar daar kregen we nog wat te drinken dus kon ik even bijkomen.

Daarna dus een race naar huis voor een douche en op tijd klaar staan voor de jongens die om kwart voor 4 kwamen opdagen. Ze wilden ons meenemen naar Santa Rosa/Yocolata, om daar naar een groot feest te gaan dat al dagen duurde en die dag afgelopen zou zijn. De busreis duurde lang, omdat er hele files stonden van en naar dat Santa Rosa en er ook nog een ongeluk gebeurd was. Onderweg begon een van de jongens iets heeeeel bekends te zingen (voor mij dan). ¨I cant take my eyes of you...¨ en ik dacht ff... van wie is dat? Dat zit toch ook in een bekend liedje, maar nee, dit was een ander. En toen begon ie over Closer (film), dat ie die die ochtend had gezien. Daar zit dat liedje in. En hij was nogal gek op mn ogen (dat was de vorige dag al duidelijk geworden), die ie zo mooi ¨celeste¨ (lichtblauw) vond. Ik kon mn lach bijna niet inhouden toen ie dat zinnetje maar bleef zingen. Maar het was wel schattig.

Het feest was gedeeltelijk al afgelopen, maar er was toch nog wel genoeg te doen. We hebben wat rondgewandeld, een maisdrankje gedronken met de jongens uit een kom, op suikerriet gekauwd (geen aanrader), tafelvoetbal gespeeld, Judy & Juan tegen Edwin en ik. En we wonnen. Al lag dat niet bepaald aan mij, maar dat maakt niet uit. Nog even gekeken bij de stieren die gebruikt werden voor het stierenvechten (maar die werden niet gedood, zoals in Spanje) en wat zatlappen die daar rondliepen. En de veeeele mensen die toe stonden te kijken. Was een mooi gezicht. En daarna nog wat gegeten, nog even salsa gedanst zonder muziek (misschien maar beter ook, dan viel t iig niet op als het ritme totaal verkeerd was), heen en weer over een gammele hangbrug gewandeld/gehobbeld en wat fotos gemaakt, sterren gekeken en toen met een micro weer terug naar Sucre. Nadat we eerst een half uur stil hebben gestaan op de plek waar we instapte, want alles stond vast. Heerlijk, hoe het verkeer geregeld is soms hier. Het was een soort groot veld, waar alle busjes en autos stonden, maar er zat totaal geen ordening in verder, dus alles draaide en keerde maar tot het allemaal vaststond. Ja, dat is Bolivia wel.

In Sucre afscheid genomen van de jongens. Jammer, want t was wel echt heel erg leuk geweest. En toch wel heel anders dan met gepensioneerde mannen op pad gaan. Ze zouden ons vandaag nog even op komen zoeken, al wisten we gister nog niet of we zouden blijven vanavond. Maar we zijn er nog. Zij hebben alleen nog niets van zich laten horen. Dus helaas. Ik denk dat het hierbij blijft. Maar ze willen graag dat we weer snel terugkomen (en we zijn nog niet eens weg...). Je merkte gewoon hoe leuk ze het met ons hadden gevonden. En wij waren de attractie van Santa Rosa geloof ik, want we waren bijna (!) de enige buitenlanders. Werden wel veel nagekeken en gefloten en de jongens kregen ook veel opmerkingen. Maar het was wel komisch en we hebben een erg leuke tijd met ze gehad.

Sucre zonder de jongens
Vandaag lekker uitgeslapen en toen bleek dat alles pas weer om half 3 of 3 uur open ging. Dus hebben we nuttige dingen gedaan. Fotos op dvd laten zetten, wat rondgewandeld, souvenirs gekocht (deels dan, heb wel al mn 2e paar nieuwe oorbellen, deze zijn erg gaaf en voor mijn doen erg groot). En daarna naar La Recoleta, een klooster ofzo? met rondleiding, maar weinig over gehoord. Wel veel mooie patios (pleinen) dus veel mooie fotos. Daarna race tegen de klok naar andere kerk en die was nog open. En nu internetten. Maar dat duurt nu wel meer dan lang genoeg. Ik ga Judy weer vergezellen en dan gaan we eten. Zal het Aziatisch (dat heet hier meestal chaufa, en dan is het goedkoop maar niet bepaald bijzonder lekker, want gewoon gebakken rijst met beetje groente en iets van vlees, maar niet zo lekker als nasi) worden? Deze Aziaat zag eruit alsof ie geen chaufa was... Anders kunnen we ook nog voor de rosti gaan! Er stond een Zwitserse tent in mn boek, haha. Iets anders dan pasta iig. Ik ga erover nadenken. En snel!

Veel liefs uit Sucre!

(en knap dat je het tot het eind hebt gelezen, nu kan er ook nog wel een reactie vanaf ;)

Maartje