SnoopS' hoekje

No puedo creer mis ojos...

Sunday, October 05, 2008

Terugreis: lieve Atlantanen, vreemde vluchten en thuis...

In het vliegtuig zat ik langs nogal een stereotiep dikke Amerikaanse man, maar hij was wel heel aardig en gezellig. Vriendelijk. Geinteresseerd in astrologie, dus ik heb alles gehoord over de man die het beste bij me past. Maar het was fijn om zo iemand naast me te hebben. Afleiding van het einde van m'n reis. Ik heb nog even gezwaaid naar BA toen we daar een half uur overheen vlogen (aaaaaal die lichtjes....). Dag Buenos Aires, Dag Argentinie, Dag Zuid-Amerika!

In Atlanta natuurlijk weer meer dan een uur bij de douane gestaan. Dat zal ook nooit eens snel gaan in de VS. Ik ging als een van de laatste door de douane heen. En toen moest ik ineens bij het inleveren van een formuliertje uit het paspoort de andere kant op dan de rest. Help! Wat nu weeeerrrr... (vorige keer al UITVOERIGE controle toen de poortjes drie keer afgingen, nu dit weer!). Ik had er echt geen zin in. Dus ik vraag die man waarom ik de andere kant op moet. Zegt ie: dat hoor je daar wel. Kom ik daar aan, soort aparte ruimte, moet ik m'n formuliertje en paspoort inleveren, vraag ik wat ik daar doe, zegt ie. Ja, dat hoor je dadelijk wel. Wacht maar even. Dus ik wacht. Zij alleen maar kletsen met elkaar :S. Moet ik bij een andere man komen. Tassen moeten open op een soort band. Vraag ik waarom ik daar ben... zegt ie: ja, je bent een random check. AAAAARGH! Heb ik weer. Maar hij zag m'n ergernis en m'n onschuld denk ik. Die blauwe ogen hè ;-). Die hebben me al veel goed gedaan de afgelopen twee maanden. En hier ook. Ik maak tas 1 open (schoudertas) en hij heeft er al geen zin in. Ik wil tas 2 ondertussen openmaken, maar hij zegt, stop, nee, dat hoeft niet. Phew! Waarom moet dat dan, als hij er toch geen zin in heeft? Maargoed... ik was ervanaf.

Na nog wat gedoe over m'n vliegticket (die ik nog niet mocht ophalen bij de lege balie, vorige keer heb ik daarvoor toen een uur in de rij gestaan...), een tentje gezocht met warme chocolademelk en een muffin en in een heerlijke relaxstoel dat opgegeten. Wat moet je in godsnaam anders op zondagochtend om 8 uur?! Greg Laswell zong me ondertussen toe :-).

Toen het 9 uur was geweest met de marta (tram) naar downtown Atlanta. Het winkelcentrum waar misschien een cd-winkel zat was nog dicht, maar het bord met de winkels stond buiten en daar stond geen cd-winkel tussen. Toen wat rondgewandeld, eigenlijk op weg naar het park, maar zonder kaart. Dat ging niet helemaal goed... ik liep gewoon waar ik dacht dat 't mooi was en wist nog dat er iets met Peachtree street was. Maar dat ging niet goed. Ik weet niet helemaal waar ik geeindigd ben, maar VER weg van het centrum. Toen iemand gevraagd, kwam toevallig net uit een kerk gewandeld, bleek achteraf, en zij is met me meegelopen naar het park. Bood me nog een diner aan, bood aan met me mee naar het park te gaan, als ze even schoenen kon omwisselen, maar had gezegd dat 't wel goed was zo. Wilde liever beetje m'n eigen ding doen. Toen bleek het park vanaf haar huis toch nog een eind lopen en ik had inmiddels zere voeten (lees: blaren) van de wandeling door Atlanta. Het park doorgestoken, nog een fotootje gemaakt bij Coca-Cola (komt uit Atlanta, zit ook museum, met 15 dollar entree...) en toen naar CNN. Dat kostte ook 12 dollar, maar daar wilde ik gewoon graag heen.

Bij CNN kreeg ik met vele anderen een rondleiding van driekwartier langs alle afdelingen van CNN. En ze vertelde wat er allemaal gebeurde en hoe de uitzending uiteindelijk bij de kijkers kwam. Was wel interessant, maar veel dingen wist ik al van m'n CIW-opleiding. Maar het was GROOT! Dat maakte vooral veel indruk.

Daarna een wrap gegeten (je moet echt zoeken naar wat anders tussen alle Wendy's, Mac's, Burger King's en andere frietfastfoodtenten), die volgens de verkoper niet heet was. Maar m'n neus ging er lekker van lopen, dus dat kwam met die fikse verkoudheid wel weer goed uit ;-).
Ik heb trouwens geprobeerd de wrap op te eten boven Nederland. Maar dat werd een beetje lastig. CNN had op de vloer van de hal van hun gebouw waar alle eettentjes aan zaten een wereldkaart gemaakt met stenen en alle plaatsen waar CNN zat hadden een gouden steen in het midden met de plaatsnaam erop. Maar op de ene steen stond Londen en op de andere Brussel, en daarboven was gewoon niets meer. Daar was al water... oeps! Nederland vergeten ;-)

Vanaf CNN downtown Atlanta weer ingelopen, nadat ik op een kaart had gekeken, een man vroeg waar ik heen wilde (aardige mensen hoor, daar in Atlanta) en die had me de shopping mall aangewezen die ik niet kon vinden. Toen toch maar naar het VVV. Daar werd gezegd dat alle cd-winkels waar ik heenwilde (gevonden via Google) te ver weg waren, dat ik dan met tram en bus moest. Ingewikkeld. En zoveel tijd had ik niet meer. Dus maar met tram naar een winkelcentrum met één cdwinkel.... :-(

Daar hadden ze wel Greg Laswell, op het moment een van m'n favoriete artiesten. En Sara Bareilles, die ik -door de mp3speleromstandigheden- veel heb geluisterd. Maar ik heb ze allebei laten liggen... te duur. In het vliegtuig daarna had ik spijt, toen ik Sara Bareilles hoorde in een film.

Op het vliegveld ging alles voorspoedig (heee!) en kwam ik zelfs nog pure m&m's in een rood zakje tegen. Toch even proberen. En meteen het wisselgeld in munten gevraagd... zodat ik m'n ouders kon verrassen. Even naar huis gebeld, vijf minuten. Daar waren ze blij mee! En ik vond het leuk om ze ermee te verrassen. Toen leek de reis naar huis nog voorspoedig te gaan....

Maar... het duurde lang. Het vliegtuig had al vertrokken moeten zijn en wij zaten nog met z'n allen in de gate. Ik had intussen nieuwe vrienden gemaakt, een stel die ook in Zuid-Amerika was geweest (ze hadden zo'n mooie Boliviaanse sporttas bij zich). Dus dat was makkelijk kletsen. Uiteindelijk kwam er een hele groep securitymensen aan die alle tassen zouden gaan controleren, zo leek het. Maar alle was toch een relatief begrip. Je moest je paspoort laten zien en héél toevallig (uhuh..) werden toch bijna alle Nederlanders gecontroleerd en de Amerikanen niet. Apart! Ze gebruikten een paarse lamp om eerst je tas mee overhoop te halen en de volgende securitypersoon gebruikte nog een zaklamp en haalde daarmee nog een keer je tas overhoop. Bijzonder. Verwachten ze dat wij allemaal met drugs op zak lopen ofzo? Ik had twee tassen, maar de tweede hoefde dan weer niet. Dat vond ik dan wel weer een beetje vreemd. Als ik 't zou verstoppen, zou ik toch sowieso eerst de tas geven waar niets in zat?! Nouja, goed. Dat is ook goed gekomen. Maar vreeeeeemd was 't wel!

In 't vliegtuig zat ik naast de helft van een Amerikaans stel die voor het eerst overzee gingen vliegen, naar Nederland (Amsterdam natuurlijk), Duitsland, Venetie en Londen. Logische combi ;-). Uiteindelijk heb ik maar geruild met de man, zodat ze naast elkaar konden zitten bij het raam en ik aan het gangpad zat. Maar ik had geen directe buren, dus dat was ook wel lekker. De overbuurjongen kwam uit de VS en ging naar Afghanistan. Zat in het leger. Was thuis geweest omdat ie een kindje had gekregen. Verder heb ik lekker een filmpje gekeken (Made of Honor) op mijn eigen (keuze)tvtje. En de nieuwe Coldplay geluisterd, ook op die tv. Toen wij ons diner (groot woord) kregen was het al half 2 Nederlandse tijd. Lekker op tijd ;-). Om half 3 dacht ik me klaar te gaan maken om te gaan slapen, maar toen was er een man niet goed geworden in ons gedeelte van het vliegtuig. Dus veel heen en weer geren, vragen om een arts en veel kijkende mensen. Rustig gaan slapen was er toen niet meer bij, dus heb maar gewacht. En uiteindelijk dus maar een paar uurtjes 'geslapen' op een rechtopstaande stoel. Pfft! Toen kwam 't ontbijt alweer namelijk... en kwamen we bijna aan op Schiphol!

M'n tas kwam gelukkig als een van de eerste van de band rollen en wat was ik blij toen. Lekker naar buiten, lekker naar pap en mam en Marjolein. Ik had al een grote glimlach op m'n gezicht staan. Ik zag ze niet meteen, maar ze hadden mij wel snel gevonden. Met balonnen en een Snoopyknuffel werd ik weer verwelkomd in dit koude kikkerland. Ik was nog vergeten te zeggen dat 't bijna 30 graden was in Atlanta. Wel even een verschilletje met het vieze, koude, gure weer in Nederland. Maar ik ben weer terug. En de reis was prachtig. Ik zou zo weer gaan. Ik was liever veel langer gebleven. Ik wil nog terug. Ik hoop nog contact te houden met de mensen die ik daar heb leren kennen. En ik ga foto's uitzoeken, heel veel foto's uitzoeken. En hopen dat het kaartje dat kapot is nog wel 'gemaakt' kan worden, dat de foto's daar ook nog vanaf kunnen. Maar dat komt hopelijk goed (hij ligt al bij de fotograaf).

Bedankt voor het lezen! Voor het reageren! Voor het mailen en smsen! Voor de adviezen en suggesties. Voor de steun. Het was een onvergetelijke en fantastische reis!

Labels: ,

1 Comments:

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home