SnoopS' hoekje

No puedo creer mis ojos...

Sunday, October 05, 2008

Afscheid: gezellige tijd in Belgrado, spannende trein en asado met Argentijnen

Een paar dagen thuis alweer, maar het laatste blogje lag nog op me te wachten. De rust is hier een beetje teruggekeerd na het uitslapen van het ergste van m'n jetlag, m'n diplomauitreiking en Coldplay.

In de laatste paar uur in Zuid-Amerika en in Atlanta heb ik nog meer dan genoeg gezien en meegemaakt. Om te beginnen in Buenos Aires. 's Ochtends nog even met het meisje uit m'n kamer de stad in geweest, naar de wijk Belgrado, naar een markt met vooral veel sieraden. En daarna even op het terrasje gezeten. En toen was het ZO moeilijk om weg te gaan. Ik wilde helemaal niet naar huis. Het begon nu pas net écht leuk te worden. De buurt was zo fijn, het weer was heerlijk zonnig en warm, het was gezellig met het meisje... maargoed. Toch in de metro kunnen stappen!

Ik had zo'n mooi beeld van de stad Buenos Aires. Rijk, in verhouding tot andere steden in Argentinie en landen zoals Peru. Mooie, oude wijken. Gewoon goede treinen (niets speciaals, maar wel gewoon prima met prima stoelen, ramen, deuren, afscheidingen en geen slome stoomtrein zoals in Peru).
Maarrr... toen ging ik met de trein van de stad naar Ana, een vriendin van Richard die ook in BA woonde, maar dan in een buitenwijk op 45 minuten met de trein vanaf ergens buiten het centrum. Om bij het treinstation te komen was ik al ruim een uur onderweg in twee metro's met grote backpack en dagrugzak. Eén metro stond nog overvol ook, dus was al een hele klus om te blijven staan met dat ding op m'n rug. Op het treinstation was het al een hele zoektocht naar de enige drie hokjes voor Glew (met een gigantische rij mensen erachter). Ook nog een naam die amper uit te spreken valt voor een Nederlandse die beter Engels kan dan Spaans. Maargoed, ze begrepen me toch. En 't kaartje was maar 1,20 pesos wat uhm, wel 30 cent kost (voor 45 minuten in de trein!).

Toen naar de trein. Een oude, gammele rammeltrein volgestouwd met mensen. Zo kon je het wel samenvatten. Ik zag de bui al hangen. Niet wéér staan met m'n backpack. De trein was lang, dus ik maar doorlopen en doorlopen... elke coupé vol mensen. Tot ik de fietscoupé tegenkwam. Daar hingen fietsen aan bagagerekken, stonden in de hele coupé verder vier stoelen en de rest van de mensen zat op de grond, hing tegen de muur aan of stond zonder dat ze zich ergens aan vast konden houden. De coupé kende op de vier stoelen na geen enkel comfort. Maar aangezien de trein verder al zo vol stond, stonden ook hier wel veel mensen in. Je moet toch ergens blijven hè... Ik vond een plekje tegen een van de stoelen aan, zittend op m'n backpack op de grond.

Hier kwamen niet de rijke mensen uit de stad. Hier kwamen de mannen in versleten kleren, trainingspakken, joggingsbroeken, shirts met gaten en/of vlekken. Veel mannen ook vooral. Ik ging de vrouwen zoeken om me een beetje veiliger te voelen. Maar die paar die er waren stonden aan de andere kant van de coupé.
Dit was toch niet helemaal waar ik aan gedacht had toen ik besloot naar Ana te gaan. En ik had ook nog 'es zichtbaar al m'n spullen bij me. En blank. Ja, ik viel weer op. Maar heb gewoon rondgekeken en gedaan alsof het de normaalste wereld is om als toerist in een fietscoupé bovenop je rugzak te gaan zitten tussen alle werklui uit de dorpen in. Dat lukte best prima. Tot de twee buurmannen naast me op de grond uit een stukje plastic gingen lopen snuiven met een opgerold geldbriefje. Achja, cocaine, het scheen ook wel veel gebruikt te worden in Zuid-Amerika, maar daar had ik nog niets van meegekregen. Nu nog wel even. Kon er ook nog wel bij. Paste in iedergeval wel bij de sfeer van de trein. Ondertussen kwam er nog een man met 600 eieren op z'n fiets aangelopen. Driehonderd op een bagagedrager aan de voorkant en net zoveel op de bagagedrager achter. Prachtig! Deze had toch wel 't record van de man uit Peru verbroken (die er met 300 op z'n schoot zat in de bus...). En opeens voelde ik me ook weer in Peru. En ook kwamen er vele verkopers de trein in met lolly's (5 voor 1 peso), brood, koekjes, chocola... ook erg Peruaans, Boliviaans... De reis was zo ineens wel compleet. Ik sloot m'n vakantie af met toch wel wat karakteristieke dingen van de landen in Zuid-Amerika. En de drugs, die ik de rest van de vakantie nog amper gezien had. Het hoort er toch bij ;-)

Uiteindelijk kwam ik toch veilig in Glew aan. De buurmannen bleken toch ook nog wel aardig te zijn, want ze wilden me wel vertellen waar we op dat moment waren (Ana belde me) en voor 't station zeiden ze dat ik eruit moest. Handig! Ana liet even op zich wachten, maar kwam me toen ophalen in joggingsbroek en t-shirtje. Ze was nog een beetje ziek, dus liep ze er net zo bij als die mensen in de trein ;-). Met de auto over een paar hobbelige zandweggetjes naar haar huis gereden. Daar wachtte een hele familie op me. Het duurde even voor ik alle familierelaties doorhad. Oma, Ana's vriend met twee kinderen en de vriendin van de zoon van de vriend van Ana. Ze zouden barbecueen (asado), maar ik was laat. Dus was er al gebbqd en heb ik met Ana nog een paar steaks gegeten. Ze waren bang dat ik geen Spaans sprak, maar daar leek het soms ook wel op. Ze waren soms wel moeilijk te verstaan, dus moest ik dingen een paar keer vragen. Maar na vijf minuten werd 't al iets beter en toen we in de auto zaten na een goed uur daar, hadden we bijna vloeiende gesprekken in het Spaans. Over van alles en nog wat. Vooral verschillen tussen daar en Nederland. Over m'n vakantie. Over hoe ze Engels leren en waarom we toch geen Engels spraken ;-). Het was nogal wennen om bij Ana thuis te zijn, maar in de auto had ik het goed naar m'n zin. We zijn toen nog even langs een kerkje in Glew gereden waar een bekende Argentijnse schilder z'n kunsten heeft vertoond. En vervolgens door naar het vliegveld. "Dichtbij" vanaf hier, maar toch nog 40 minuten rijden.

Op het vliegveld afscheid genomen van iedereen, nog een fotootje gemaakt met Ana en toen door de douanepoortjes gestapt. De terugreis was nu echt begonnen! Ik stond zo bij de gate, waar een enorme rij mensen al stond te wachten. Alle handbagage werd nog een keer opengemaakt. De Argentijnse controle eerder stelde ook werkelijk NIETS voor (vloeistoffen? wat kon hen 't boeien..., nog een telefoon in je zak? hou maar lekker in je zak hoor... en het alarm ging niet eens af...). Dus ik kon me voorstellen dat de VS dit niet voldoende vond. Blijkbaar moest het dan maar zo. Een tafeltje tussen alle wacht-stoeltjes in, waar iedereen langs moest schuifelen, tas open, grabbelgrabbel en weer dicht, onderweg naar het vliegtuig. Zéér professioneel. Over m'n reis en Atlanta vertel ik wel even in een nieuwe blog.

Labels: , ,

1 Comments:

  • At 05 October, 2008 15:34 , Anonymous Anonymous said...

    Tsja! En Ana doe hetzelfde werk als ik, dus die spreekt echt wel goed Engels hoor... was in Denver geen enkel probleem :-)

    Nog 12 daagjes, dan gaat ze trouwen, haha, ben je net te vroeg vetrokken voor een echte Argentijnse bruiloft ;-)

     

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home