Climb up over the top

Foto: bovenop Los Gigantes bij Cordoba, Argentinie

Morgen met de fiets. Op een of andere manier al weken een beetje zenuwachtig over. Ook lang getwijfeld of ik 't wel kon. Maar morgen is d-day. 130 kilometer Giro in een lang peleton over de Utrechtse heuvelrug en door de stad. Weer even spannend. Zeker als je niet zo van bergen beklimmen bent. Dus wat tekst van Jason Mraz kan ik goed gebruiken:

Climb up over the top
Survey the state of your soul
You've got to find out for yourself
whether or not you're truly trying

Climb up over the top
Survey the state of your soul
Shake it, take control and inevitably wind up,
Find out for yourself all the strenghts you have inside you

Dat ga ik morgen doen, deze keer wel heel letterlijk! To be continued...

Nieuw huisje!

Na 7 jaar op kamers te hebben gewoond (1 in Deventer, 6 in Utrecht), krijg ik eindelijk m'n eigen huisje!

Op een supergezellige, mooie plek volgens mij. Met veel ruimte (55 m2!), nieuwe badkamer en keuken en dubbelglas. En een mooi tuinterras (in de zomer hopelijk), gezamenlijke (dans)vloeren etc. Tis in Max. En dat is blijkbaar hip. Dus hoe hip ben ik wel niet? Ik ben in iedergeval errug blij.

Even vast een (slechte) sfeerimpressie, waar ik nog tot 30 november weer op moet wachten. Dan krijg ik namelijk de sleutel. Dus vanaf dan ben je welkom om te klussen in huize Maartje....

Vanaf de voordeur ziet het er zo uit
Links achter de voordeur zit de berging, rechterdeur is de badkamer. Rechtdoor slaapkamer, linksaf achterin woonkamer en keuken.

De kleurrijke badkamer (voordeur en tegels horen bij elkaar... helaas viel dat niet te kiezen)

De woonkamer met keuken (die verdacht veel lijkt op de keuken in m'n huidige huis) en uitzicht op het zuiden

De erg interessante, maar zeer riante berging

En natuurlijk m'n slaapkamer, met helaas maar één raam, maar dat valt te overleven.
Klushulpen zijn welkom en zoals je wel kunt zien ook best nodig ;-)

Paradijs deel II

Het paradijs waar ik in deze blog over sprak... op foto lang niet de beleving die wij daar hadden. Maar zo mag je toch een beetje meegenieten van ons dagje Paradijs in Panama. Vannacht hier weer van dromen...

Banenbroodjes deel II

Op veler verzoek (ja echt!)... hier dan nog een poging voor het recept voor bananenbroodjes:

Benodigdheden:
2 bananen, liefst uit een ver oord met ook die échte bananensmaak
2 volkorenbroodjes

Bereiding:
Ga eerst eens op vakantie naar zeg... Costa Rica. Koop daar die bananen pas, stop ze in je tas, ga daar dan een dag mee wandelen (lees: plet ze in je tas) en koop dan 's avonds 2 droge volkorenbroodjes (erg belangrijk dat ze droog en volkoren zijn!).

Stap dan de volgende dag in de bus voor een bestemming elders in het land. Halverwege de busrit krijg je honger. Pak de inmiddels uberdroge volkorenbroodjes. Maak ze open met je handen (wel eerst antibacterieengel hoor ;). Probeer om zonder vieze handen te krijgen de geplette banaan open te maken. Leg de inmiddels gebutste, gedeukte en tot-moes-vermaakte-banaan op het broodje. Duw nog eens flink aan, zodat de banaan verdeeld is over het hele broodje. Herhaal dat bij het volgende broodje en eet het dan met iemand anders op (één broodje p.p. is wel genoeg vulling nl).

"Everybody like banana...", aldus Glen -tha man- Hansard.

Eet smakelijk! Dit is nou het échte reizigersvoedsel ;-)

Werchter rockt!

Werchter was gaaf! Goeie sfeer, fantastische bands, nog wel prima eten en veel energie. Ik had een lang topweekend. Wist ook niet dat je vier dagen festivallen vol kon houden, maar 't viel me alles mee. Zie op zondag 1 energieke band en je kunt er weer ff tegenaan.

Hoogtepunten:
Jason Mraz in de tent - het hoogtepunt van RW. De sfeer, het publiek, de mafheid van meneer en een ultieme versie van The Remedy. Dat was 't!
Elbow buiten - Na het perfecte concert in Desmet konden ze 't bijna niet overtreffen. Veel publiek stond al klaar voor Coldplay of iets anders daarvoor... dus dat schoot niet op. Sfeer in m'n omgeving was top, het was mooi om toch zoveel enthousiasts te zien en uiteindelijk ook wel veel kippenvel... maar aan Desmet tippen lukte niet echt. Maar nadat ik dit had gezien was 't wel m'n beste concert van RW...alleen daarna kwam Jason nog.
The Killers - I've got soul, but i'm not a soldier is de rest van het weekend niet meer uit m'n hoofd gegaan. Kon me op cd weinig meer herinneren van deze band, maar live was 't genieten.
Kaiser Chiefs - Simpel, maar lekker. Niet de meest intelligente britpop, maar wel makkelijk om op te pikken (na 1 keer refrein kende ik 't lied ook ;-) en met fantastische, nog leuke zanger ook. En z'n enthousiasme en rondgeren. Ja, heerlijk op een festival.
Kings of Leon - Kapot was ik tijdens Nick Cave. Was zo misselijk dat ik eigenlijk 't vak uitwilde. Toch maar volgehouden, want 't was nog een kwartier. En wat blij... we schoven op van vak 1 naar achterin vak 2 waar we meters ruimte voor onszelf en onze Israelische 'vrienden' hadden. En waar we rondjes hebben gedraaid, naar de rijen achter ons (achter 't volgende hek) hebben gezwaaid, hebben (rond)gesprongen, hebben gedanst en gelachen met de Israeli's en Maltezers. En Kings Of Leon zelf werd steeds leuker en leuker. Toch ook wel een fijn bandje.
Coldplay - Beetje zelfde show als in Ahoy', maar misschien was ik hier ondanks de slechtere plek dan in Ahoy' toch meer onder de indruk. Ik heb toch wel hele tijden met kippenvel op de armen staan kijken en luisteren. Bijzonder!
Oasis - Gewoonweg stomverbaasd. Je leest de verhalen wel over arrogante Liam. Maar je gelooft 't pas als je 't ziet. Je hebt 't dan pas echt door. En wat kan Noel mooi zingen. Wat maakt híj mooie liedjes. En wat was Don't look back in anger met liefdevol zingend publiek prachtig!

Verrassing van 't festival was Just Jack. Een Nizlopi-ervaring. Je komt aanlopen en wordt overweldigd door de vrolijkheid, terwijl je zelf nog brakkerdanbrak daar staat. Echt, wat muziek dan wel niet met je kan doen! Heerlijk :)

Favoriete liedje: Elbow - Weather to fly of/en Coldplay - The Scientist.

Gezien:
Donderdag:
Dave Matthews Band (maar nog niet gekalmeerd van de 7 uur file)
Placebo (half)
Oasis
Prodigy (half)

Vrijdag:
Just Jack
White Lies (gaaf hoe zoveel mensen werkelijk alle teksten kenden!)
Amy MacDonald
Elbow
Jason Mraz
The Killers (vanaf de zijkant)
Coldplay

Zaterdag:
Jasper Erkens (half)
Regina Spektor
Limp Bizkit (van ver weg)
Franz Ferdinand
Nick Cave and the bad seeds
Kings Of Leon
Grace Jones (stukje)
2manydj's (al dansend over 't halve terrein :)

Zondag:
Seasick steve (luisterend op 't gras)
Lady Linn and her magnificent seven
The Script (half)
Black eyed pas (half)
Kaiser Chiefs

Drup, drup, drup

Koffie
De dag na de canopytour zijn we ´s ochtends nog naar een koffieplantage geweest en hadden we door een foutje van het boekingskantoor een privérondleiding (ze waren vergeten te bellen dat we ook meewilden met ´t busje...). Maar dat was eigenlijk wel erg fijn. De jongen -van onze leeftijd ongeveer- vertelde heel veel, we stelden nog veel meer vragen en we zijn zo veel over koffie te weten gekomen. Heb zelfs nog weer een halve kop koffie met bergen suiker (dat wel!) gedronken. En gechocolateerde koffieboontjes gegeten (niet die je in Nederland hebt, maar echte).

De niet-avontuurlijke bus
Na de koffietour konden we nog even lunchen in ´t hostel en zijn we die middag opgehaald met een shuttlebusje voor een reisje naar Liberia. Heel luxe, heel privé en helaas ook heel duur. Maar een gewone bus was er niet. Als we toch lowbudget hadden gewild moesten we eerst naar de snelweg met 1 bus (om 6 uur ´s ochtends), daarna met andere bus die langs de snelweg kwam naar Liberia. Vonden we toch wel een beetje te spannend (en we wilden ´s middags pas weg vanwege die koffietour). Toen we later tijdens een andere rit over de snelweg reden en de bushaltes zagen, bedachten we dat ´t toch wel had gekund. Maar ach, dit was ook wel een keer lekker.

Liberia
In Liberia hadden we een -voor ons doen- luxe hostel met tv (tot zover de luxe). Die was wel erg fijn, want zo spannend was ´t stadje niet ´s avonds. Dus konden we op avondje 1 lekker zappen (helaas weinig gevonden) en na de zware dag in Rincon (zo meer) de hele avond op bed hangen met tv aan en -het moet een keer kunnen- hamburger en friet op bed. De friet was trouwens zo slap en wit als ´t maar kon, maar ´t vrouwtje had haar eettentje ook pas een week. En friet bakken is sowieso niet de sterkste kant van Tico-koks.

Rincon de la vieja
Vanuit Liberia besloten we een dagje naar Rincon de la Vieja te gaan, een park op 30 km afstand van deze stad. Dit park hadden we trouwens ooit geschrapt omdat we naar Panama wilden, maar we hebben ´t er toch nog tussendoor weten te proppen. Gelukkig maar!
Ik denk dat dit een van m´n favorieten is van de vakantie. Eindelijk een park zonder rolstoelvriendelijke paden van 2 meter breed en verhard. Nee, gewoon struikelen tussen alle boomwortels, omhoog en omlaag glijden over de modder in de jungle en van steen naar steen springen (en 2 keer met je voet in ´t water belanden) over de rivier. Zo hoort ´t. Dat voelt als natuur. De waterval waar we toen uitkwamen en waar maar 4 andere mensen waren was ook prachtig.

Maar mijn favoriet kwam helaas pas toen ´t weer regende. Een andere trail door een ander deel van ´t park leidde langs ´waterpots´ (gaten of waterpoeltjes waar water uit spuit of in bubbelt), datzelfde met modder en ook nog enorme wolken stoom van gaten in de grond waar stoom uitkwam. Er was namelijk ook een vulkaan in de buurt (te ver lopen), die voor al deze natuurwonders zorgde. Even was ik weer in Bolivia, want ook al was ´t een heel ander maanlandschap (veel grauwer in Bolivia), het was wel waar ik op gehoopt had. Maar dan nog mooier.

We glibberden en gleden langs al die bezienswaardigheden tot we door een bos moesten en daar elke zoveel stappen bijna uitgleden, de regen nog veel harder naar beneden viel en we ook niet enorm veel tijd meer hadden en dus door moesten lopen om weer op tijd terug te zijn bij de entree van ´t park. Nee, toen toch maar terug. Dus tot zover onze tweede trail door ´t park. Weer glibberend en glijdend terug naar de ingang en terug naar Liberia (waarna we dus luier dan lui zijn gaan doen).

De dag na Rincon zijn we weer gaan bushoppen. Van Liberia naar Nicoya, van Nicoya busstation waar we aankwamen naar busstation waar we moesten vertrekken met nieuwe bus, van Nicoya naar Samara. En daar zijn we nu. Aan het strand. Met veel regen. Alweer.

We doen hier niet veel meer dan liggen, lezen, lopen, de zee in springen en weer liggen en lezen. Of als ´t regent snel onze strandstoel terugzetten en in het hotel op het balkon hangen (in de hangmat) en lezen. Helaas is nu m´n boek uit en ligt er hier weinig leuks, maar daardoor heb ik wel even tijd voor een lekker lange post.

Eten
Gisteren trouwens bij een echte Italiaan gegeten. Voor ´t eerst sinds een paar dagen weer heerlijk gegeten. En alles zonder kaas. Ik krijg weer een beetje hoop voor het eten in Rome in september (daar vreesde ik toch wel een beetje voor).

Zolang ik trouwens gewoon lokaal voedsel blijf eten gaat ´t ook altijd goed hier... rijst, bonen, kip of vis en wat salade. Geen melk en kaas dus! Maar dat komt echt wel m´n strot uit. De kip, rijst en bonen al helemaal. Dus eet ik nu vaak ook vis, maar liever nog gewoon iets anders. Zo lekker koken als aan de Caribische kust kunnen ze hier ook niet helaas. Maar vanavond waarschijnlijk een coconut curry (al is dat vast niet wat je je er nu bij voorstelt, ´t is soms meer een marinade dan saus). Dat klinkt dan iig nog wel goed.

Morgen en later
Zo, weer een enorm berichtje. Nog even snel: morgen gaan we weer een ingewikkelde busreis maken die we met veel gepuzzel en met hulp van de receptioniste van ons hotel hebben uitgevogeld. Om 10u met de bus naar Nicoya. Dan om 12 uur met de bus naar San José. We stappen alleen dan al halverwege uit, bij Puntarenas. En dan de bus om half 5 naar Quepos. En daar blijven we dan slapen. En dan de volgende dag met de bus naar het park Manuel Antonio, onze laatste bezienswaardigheid. En het schijnt een paradijs te zijn daar (met strand en zee), dus ik ben benieuwd of ´t op kan tegen al die andere paradijselijke omgevingen hier (Bocas aan top!).

Misschien vanaf daar of Alajuela nog een berichtje, anders tot in Nederland. Manuel Antonio is namelijk onze laatste stop voor Alajuela (vlakbij ´t vliegveld) voor ik via Atlanta weer naar huis vlieg en vrijdagochtend weer op Schiphol sta.

Ik ga nog even genieten van die laatste paar dagen hier... Chau!

p.s. Voor de musicminded people:

And this is where I go
Just when it rains

(Great Expectations - Elbow)

Echt al een paar dagen in m´n hoofd en vanmiddag weer teruggevonden welk liedje het was: Elbow - Great expectations. Elbow weer een van mijn vakantiebands. Vorige vakantie ook al. Maarja, is dan ook erg mooi.

Perfect weather to fly

So in looking to stray from the line
we decided instead
we should pull out the thread that was
stitching us into this tapestry vile,
And why wouldn't you try?
Perfect weather to fly.

(Elbow - Weather to fly)

Geen perfect weer om te ´vliegen´ tijdens onze canopy-tour in Monteverde. Dat is wel een understatement voor de stromende regen waarin we liepen, zwierden, zoefden en wegdropen. Maar het voelde wel als vliegen (ik zal nu maar geen Racoon aanhalen). Het was zo enorm ontzettend gaaf.

Ik beken: de avond vantevoren werd ik bang voor canopy. Ik was bang voor de hoogte, was bang om van ´t plateau af te ´springen´. Bang dat ik rond zou tollen als ik ´t niet goed deed... kortom, het was nogal spannend.

Maar de eerste canopylijn was op 3 meter hoogte en heel kort. Een canopylijn is gewoon een soort kabelbaan waar je met bergbeklimspullen aan vast wordt gelijnd en dan zoef je naar de overkant door de hoogteverschillen. En dat was eigenlijk al wel erg gaaf, dus de volgende was alleen amar leuker en daarna ook. En toen kwam er een gigantisch lange (500 meter ofzo) naar de berg aan de overkant, boven het dal, op -ik doe een wilde gok- 70 meter hoogte. Dwars door de gigantische stortregen. Je zag bijna niets daardoor, maar toch was ´t zo enorm gaaf. Eenmaal aan de overkant was ik tot op het bot doorweekt en heb ik nog 2,5 uur met sopschoenen rondgelopen. Maar dat was het wel waard.

Toen ´t wat droger werd hebben nog een paar foto´s gemaakt als bewijs... maar die komen wel als ik terugben (en da´s al veel te snel).

Na de canopytour konden we gelukkig in ´t hostel een warme douche nemen (wat een fijn moment was dat!) en hebben we de rest van de middag hélemaal niets meer gedaan. Het heeft de rest van de middag dan ook -weer gestortregent-. Was wel erg lekker trouwens.

Sapjes

We proberen onderling een soort wedstrijdje te doen welke eettent de beste sapjes heeft. Tot nu toe vond ik mora (zarzamora soms), wat volgens mij bosbessen zijn, het lekkerste. Maar alleen als er niet teveel water bijzit, anders smaakt ´t nergens naar. Gister was ´t weer raak. De mora van de soda (goedkope eettent) hier in ´t dorp deed ´t errug goed! Net zo goed eigenlijk wel als die uit Manzanillo (in de regen voordat we door die stortregen terug naar Puerto Viejo moesten fietsen).

Andere sapjes die toch ook wel erg lekker zijn:
Cas (al hebben we geen idee waarvan dat gemaakt is)
Piña doet ´t bijna altijd goed
Mango (maar ook met niet al teveel water, anders is t niets)

Panama rammelt en fluit

Ik heb wel wat over Bocas verteld, maar niet over Panamastad. Dus nog even korte inhaalslag proberen. In ´t kort was Panamastad 10 keer mooier dan San Jose, maar dat was dan ook helemaal niets.

Casco Viejo
Casco Viejo is de latere wijk gebouwd door de Spanjaarden (er is er ook nog een van veel eerder nl). En als je door de zooi heen kunt kijken is ´t denk ik een erg mooie wijk. Maar ´t rammelt allemaal nogal. De arme mensen zijn eruit gestuurd om de wijk op te knappen. Er zitten nu wat leuke restaurantjes en hostels (zoals die van ons, Luna´s Castle was erg leuk!). Mooie pleintjes die enorm Spaans aandoen. Maar daartussen staan huizen die bijna uit elkaar vallen, bouwvallen, leegstaande panden en hangen wat mensen rond. Duidelijk nog wat werk aan de winkel. Maar denk dat ´t over 3 of 5 jaar een erg mooie wijk is.

Panama Viejo
We zijn ook in Panama Viejo geweest, de eerste wijk die de Spanjaarden in Panamastad maakten. Nu niet veel meer van over dan een boel ruines, met daarin oa een klooster, een kerk en een toren. Best leuk, maar je moet er wel wat fantastie voor hebben om er nog wat in te kunnen zien. En al het fluiten en toeteren op straat kunnen negeren. Duidelijk dat hier wat minder toeristen komen dan in Casco Viejo, waar we gelukkig heel wat minder nagefloten en getoeterd werden. ´t Verliest zo wel z´n charme hoor ;-).

Zakendistrict
Dan zijn we ook nog in ´t zakendistrict geweest. Met een trip naar Londen (en het zakengebied daar dat erg mooi was!) nog in ´t achterhoofd was dit een grote ellende. Was echt niets aan en het mooie deel (wandelen langs de zee aan de rand van de wijk) was afgezet. Dus snel door naar ons volgende plan: het Panamakanaal.

Panamakanaal
En het Panamakanaal was dan weer wel heel erg boeiend. We hebben twee schepen door een stuk van het kanaal zien gaan. Duurt erg lang, komt van alles (veel water ook!) bij kijken en is erg indrukwekkend. Alleen al als je bedenkt hoe groot die schepen zijn...

We zijn daarna naar San Jose teruggegaan, volgens het boek een reis van 15 uur, maar met in totaal 4 uur bij de grens een reis van 18,5 uur. We waren wel redelijk gesloopt toen we om 16uur ´s middags eindelijk bij ons hostel aankwamen. Een andere dan de vorige keer in San Jose en dat bleek een goed idee. Leuk hostel, maar vooral veel betere buurt dan de vorige. Hier konden we ´s avonds nog gewoon lopend de deur uit ipv met taxi.

Vanaf San Jose volgende dag doorgegaan naar La Fortuna. En dat hele verhaal kun je hieronder lezen ;-).

Back in Costa Rica: water, water en lava

Genoeg water dat hier uit de lucht komt vallen de laatste dagen. La Fortuna (vanaf San Jose noord richting kust) krijgt in iedergeval genoeg water voor al het groen hier.

Vandaag ook een mooie waterval in een natuurpark gezien en lekker in ´t water beneden bij de waterval (nouja, in het riviertje wat erna kwam) gezwommen en ondertussen genoten van ´t uitzicht op de jungle eromheen op de berg en van de waterval op de achtergrond. Was echt genieten. Hadden we wel verdiend na een zware wandeling de berg op in de felle ochtendzon. Helaas werd Judy wat ziekjes en steeds zieker, maar uiteindelijk ging ´t weer wat beter en konden we toch blijven. Zij is nu in ´t hostel een beetje aan ´t bijkomen, terwijl ik hier met drie anderen van onze kamer en ons hostel zit te internetten.

Gister zijn we na een ritje van 5 uur ongeveer vanaf San Jose hier aangekomen. ´s Avonds hadden we niet echt plannen, tot onze hosteleigenaar (Mr. LavaLavaman wordt ie genoemd) riep dat we nu mee naar de vulkaan moesten om lava te kijken. Het regende, maar hij zei dat ´t snel helemaal helder zou zijn rond de vulkaan en dat we ´t dan goed konden zien. Dus wij met z´n vijven (kamergenoten, gevonden in de bus en nog iemand uit ´t hostel) snel in de auto en naar de vulkaan. ´t Was fantastisch. Je zag zo de lava over de stenen naar beneden rollen in ´t donker. Met op de achtergrond allemaal junglegeluiden (krekels en andere beesten). Dat was genieten. ´t Beetje regen deed er niets aan af.

We zijn hier nu wel weer een beetje klaar, nouja, we moeten nog wat bedenken voor morgenochtend. Daarna gaan we naar Monteverde om een canopy-tour te doen (aan een touw door de jungle zwiepen, zoals aan een kabelbaan).