SnoopS' hoekje

No puedo creer mis ojos...

Saturday, September 27, 2008

After all my dreaming I just wanna come back home again...

Tigre (stuk buiten de stad) was erg mooi, vooral de Delta´s (eilandjes) eromheen, waar ik op heb gewandeld. Was wel een beetje alleen een uur in de bossen, terwijl ze hadden gezegd dat het een wandeling was van een half uur, maar dat kwam allemaal goed en behalve dat ´t toen een beetje lastig genieten was, was het eigenlijk wel prachtig.

De dag ervoor nog een supertour door BA gedaan. ´s Ochtends kwam mn kamergenootje met nog wat standaardwerk in BA aan, dat ik allemaal nog niet gezien had... dus die dag daarmee gevuld. En doordat ik gewoon wist wat er op de planning stond (al maak ik die toch zelf, maargoed) ging het best heel goed en heb ik me prima vermaakt. Ook weer heerlijk van de zon genoten, nu het nog kan.

Vanochtend nog een boeiend gesprek gehad met wat mensen uit het hostel over reizen en onze passies (waarvan er toch wel duidelijk eentje reizen is...). En net mn tas ingepakt en nu nog even naar een markt met mn kamergenootje en daarna misschien naar de bbq bij Ana (een vriendin van Richard, heb d´r nog nooit ontmoet, maar ze komt uit BA, een buitenwijk dan).

Ik heb onderweg wat quotes verzameld die nu wel mooi van toepassing zijn of waren...

But I feel more than brave,
I just think I feel good today
Sarah Bettens - Fine

Eentje waar Judy en ik hartelijk om hebben gelachen in de taxi vanuit Calama naar het vliegveld (denk ik?), het was iig zooooo waar.

There were nights when the wind was so cold...
Celine Dion - It´s all coming back to me now


En die nu van toepassing zijn...

I haven´t been away for very long, but it feels like a lifetime
Bright Eyes - Landlock Blues

Gedeeltelijk waar...
After all my dreaming,
I just wanna come back home again...
Counting Crows - Rain King

En als afsluiter:
Home, home, where I wanted to go...
Coldplay - Clocks

Tot snel!

Labels: , ,

Thursday, September 25, 2008

Toch Tango...

Van de Geen Tango verhuis ik naar een hostel genaamd Tango Backpackers. Wel tango dus. Nog niet live gezien trouwens...

Ik vermaak me best in Buenos Aires, maar het is qua gezelligheid zeker geen Cordoba. Ik mis nog altijd de gezelligheid van daar. Wandel hier nu al drie dagen alleen rond (1e dag wel weinig gedaan), heb vanmiddag alleen met een jongen uit mn hostel uit Cordoba gelunchd. Superlekkere lunch trouwens. Broodje geitenkaas (anders dan bij ons), rucola (ook anders), gegrilde appel en notenprut. Mjam!

Verder heb ik iig genoeg kilometers gemaakt, dat is niet zo moeilijk hier. Microcentrum en Tribunales en Congreso gezien. Grote, ruime opgezette wijken in het centrum die rond de ader van de stad liggen... een 16-baansweg! (volgens de LP Encounter, ik telde er bij het oversteken nog meer). Vandaag naar ietsje rustiger verhuisd, Palermo. Sfeervoller ook. Rondgewandeld met Tim door de wijk, daarna zelf in de botanische tuinen gezeten tussen alle katten. Eentje vond mij ook aardig :-).

Maargoed, ik ben wel weer in voor wat aanspraak. Vanochtend met een Amerikaanse kamergenoot bij ontbijt gekletst maar die had al plannen voor vandaag en ging vanavond naar huis. En er zijn net vijf luidruchtige Nederlanders gearriveerd, maar ik had nog niet zo´n zin om daarmee een gesprek aan te knopen. Geloof ook niet dat ze al weten dat ik ze ook kan verstaan.

Door het gemis aan gezelligheid hier krijg ik ook best zin om naar huis te gaan trouwens. Het is wel goed geweest zo... zeker nu het wat moeilijker gaat, is het idee van thuis wel lekker. Dus tot snel!

Labels: , ,

Monday, September 22, 2008

Geen tango meer

Val de dwazen bij
In hun hang naar liefde
Drink niet met me op
Maar masseer mijn ziel

[...]

Maar geen tango die ik zing
Brengt ons bij elkaar

(Blof - Geen Tango)

Geen tango meer. De wreedheid van de vakantieliefde. De verplichte vlucht naar onze huizen dreef ons uit elkaar. Het lied is treuriger dan de Cordobaanse waarheid, maar ik vond er wel iets toepasselijks in.

Een van de mooie momenten in Cordoba was dat we tijdens een nachtelijke stadswandeling ineens tien dansende stelletjes vonden op hét plein van Córdoba (om 3 uur ´s nachts). Druk bezig met de tango dansen. Op een verder volkomen leeg en verlaten plein. Met hun shirtjes en truitjes aan in de ijzige kou. Naast een oude auto met een paar speakers met de strakke tangoklanken. Een fantastisch gezicht. Dit is Argentinie. We hebben toen zelf ook even een soort tango-achtig rondje gedraaid.

De herinneringen blijven in iedergeval wel. En wie weet... ga ik nog ooit naar Australie ofzo ;-).

Labels: , ,

Ik mis...

...Cordoba, de gezelligheid, het fijne hostel en niet te vergeten de mensen daar. Het was vervelend om afscheid te moeten nemen.

Het zat nog niet helemaal mee vanochtend met het hostel hier. En dan valt de kloof tussen daar en hier nog meer op. Maar ik ben in Buenos Aires en ook al heb ik nog weinig uitgevoerd (was weggebracht en uit eten geweest en vergeet de belangrijke douche niet!), ik ga nog van Buenos Aires genieten.

Grooooooot, druk (veel verkeer ook), maar het voelt wel veilig. En er is zo enorm veel te doen dat ik amper weet waar te beginnen. Nu nog maar even wat in de buurt eruit pikken om nu nog even te doen. En dan morgen de echte toerist uithangen.

En nog een weekje, dan ben ik weer thuis. Fijn maar ook zeker wel heel jammer. Ik had niet verwacht dat mijn trip naar Zuid-Amerika zó gaaf zou zijn. Maar ik ben er dus alweer snel! Volgende week maandagochtend 8.10u sta ik op het vliegveld.

En nu ga ik even proberen mezelf bij elkaar te rapen voor wat Buenos Aires-cultuur. Chau!

Labels: , ,

Saturday, September 20, 2008

Splash out

Het is onbeschrijfelijk hier. Gisteren heeft het de halve dag gestortregend, maar dat heeft me er niet van weerhouden om naar buiten te gaan (regenjas uittesten, broek zeiknat), koffie te drinken met een Duits meisje van mn kamer, Martina. Ze was deze dag aangekomen en we moesten toch wat. Het was echt enorm gezellig, klikte enorm goed! Daarna een rondje bioscopen gedaan, maar geen Engelstalige films gevonden. Toen maar terug naar het hostel en daar (bijna) niet meer weggegaan voor half 2 vannacht.

Een paar potjes pool (ik kan er nog steeds niets van, maar heb wel echt enorm veel lol gehad). Allemaal grapjes over mijn enorm goede strategie (de bal missen of hem de verkeerde kant op poolen). En er toch nog wat ballen in krijgen (waaronder een zwarte, oeps!) Verder thee drinken, kletsen, foto´s van Santiago laten zien aan een Duitse jongen, Marco, die daarheen gaat als volgende stop en praten over de stad.

Toen werden we toch wel een beetje gaar en hebben we met z´n drieen (Marco, Suzie een Nieuw-Zeelandse en ik) een wandeling door de stad gemaakt en belandden we elke keer bij de kerken. Waar dan net regelmatig een mis begon... goede timing! We hebben een lekkere sapjesplek gevonden (zeldzaam hier itt Bolivia...), waar we onze sapjes hebbe zitten drinken. En daarna hadden we met zn drieen de slappe lach omdat we alledrie een natte kont hadden van de stoelen die droog leken maar waar het water aan de onderkant gewoon uit kwam sijpelen. Was een idioot gezicht zoals onze konten eruitzagen. En beetje maf doen om ´normaal´ bij het hostel aan te komen. Daarna lekker knus voor de verwarming gestaan om het te laten drogen.

Daarna nog meer kletsen en relaxen tot de ´all you can eat´ barbecue begon. Ook die was erg gezellig en Martina besloot gek te doen en (terug) naar Buenos Aires te gaan, omdat ze daar iemand ontmoet had waar ze toch nog wel mee af wilde spreken. Gewoon een keer niet je plan volgen, niet logisch doen maar gewoon doen waar je zin in hebt. Avontuurlijk.

Wel jammer, we konden het echt enorm goed vinden samen! En dat van een halve dag eigenlijk. Wel grappig hoe snel dat soms kan gaan hier...

Na de barbecue was het feest. Spontaan feest. Tijdens de bbq speelden er een jongen die gewoon in het hostel verbleef en ook iemand die ze ervoor hadden gevraagd Spaanstalige en Engelstalige muziek. Ik was duidelijk het beste in ´herken het liedje´ (wat we ondertussen zelf speelden). En Creep van Radiohead door de jongen uit het hostel was erg goed! Hij kon wel zingen. Op een gegeven moment gingen de tafels aan de kant, de mensen van hun stoel en de jongen met gitaar banjerde door de bar. Feest! Echt enorm komisch gewoon, het leek hier wel een club. En het was er echt supergezellig en het bier supergoedkoop. We dansten wat op zijn gitaarriedes en daarna ging er een ipod aan de kabel en hebben we daarnaar geluisterd en op gedanst en gekletst. Iets als: zonne goeie (hostel) hebben wij nog niet gehad... is wel op zn plek geloof ik.

Toch nog maar een keer uit, het was al tijd voor de club, de bar konden we wel overslaan. Ze wisten er maar eentje, dus dat werd hem. Met man of 10 erheen gewandeld, bleken de jongens meer te moeten betalen dan de meiden en uitendelijk konden wij drie meisjes zelfs gratis naar binnen. Snapte later wel waarom, de hele club stond vol met mannen. We hadden geluk, er bleek een rockband op te treden. Waarvan ik argh alweer de naam ben vergeten. Maar het was wel rock-rock en wel heel erg gaaf. Al heb ik me maar even in de pit (duwende en springende mensen) gewaagd. Goed concert wel! En dat maakte de stomme internationale muziek voor het concert ruimschoots goed. Want dat voelde een beetje alsof ik ook gewoon in NL had kunnen staan, alleen was ik wel enorm lang voor de club dan..

Was erg gezellig daar, heb nog wat danslessen voor in de Argentijnse club gekregen van een Argentijns meisje die ook in ons hostel zat. Was wel komisch. En verder veel lol gehad met de Duitse jongen Marco. Om 5 uur vonden we het toch wel tijd om naar huis te gaan. Vond het toen wel weer leuk worden (was na het concert), maar was ook wel enorm moe. Dus maar mee terug naar het hostel gegaan, net toen een Argentijnse jongen een gesprek met me aanknoopte. Ach, een leuke hosteljongen is ook al wat.

Vanochtend met een brka hoofd uit bed, staan er gewoon een aantal uit de club al klaar om weg te gaan. En weer komt die vraag.. waarom blijf je niet een nacht langer? Kunnen we nog een avond uitgaan, kun je mee naar de trekking, want daar moeten we ook met zn drieen voor zijn (en nu alleen Marco en Susie). Gister ook al vaak die vraag gehad... vele overhaalpogingen. En ik geloof dat ik ook maar gewoon mee ga doen aan dat avontuur van Martina, van je plan afwijken en gewoon wat geks doen. En hier nog een nacht blijven ook al is er in de stad overdag weinig te doen of te zien. Morgen dan nog een (voor mij vast zware) trekking. En vanavond misschien nog weer uit, anders hier in hostel nog een feest. Ja, het leven in Cordoba is zwaar!

Splash out. Laat ik het ier nog maar es doen, voor ik het in Nederland weer verleerd ben. En dan kan ik straks (als ze terug zijn) hopelijk nog een keer oefenen met pool. En veel lachen! Ik wil hier helemaal niet weg nl... maar zou ook wel naar BA willen. Maar ga me aan mn gekheid overgeven Ga ik nu met de Ierse jongen uit eten waarmee ik anders in de bus had gezeten vanaaf. Splash out! Liefs!

Labels: , ,

Friday, September 19, 2008

Lena Lijstje: boeken

Het verbaast me hoeveel boeken ik al heb gelezen deze vakantie...

Marian Keyes - Nu of nooit
Herinner ik me niets meer van... dat lijkt me wel genoeg zeggen, haha. Maar hij was wel dik!

Cathy Kelly - Wat ze wil!
Voor een chicklit nog best een goede. Vond deze wel erg leuk om te lezen, gevonden in een hostel (het enige Nederlandse boek, de rest was ook prut trouwens) en ook lekker dik.

Vonne van der Meer - Eilandgasten
Vast het meest verantwoorde boek van de reis, maar niet het leukste. Verhalen over mensen die in een bepaald vakantiehuisje verbleven op Vlieland geloof ik. Ik vond het teveel losse verhalen en niet echt leuk. In een restaurant in Sucre gevonden, waar ze echt enorm veel Nederlandstalige boeken hadden, omdat (waarschijnlijk) de vorige eigenaar Nederlands was (en misschien er daarom wel veel Nederlanders komen). Je kan daar ook Bossche bollen eten nl.

Nelleke Noordervliet - Ontgoochelingen
Een heel klein dun boekje van 50 pagina´s die ik op een avondje in het hostel in Mendoza heb uitgelezen. Het enige Nederlandse boekje in de kast, maar ook het enige boeiende boek in de kast. Ik heb m´n eigen boek omgewisseld voor Hundred years of solitude (als ik het goed schrijf), maar dat was in Nederlands al een kansloze opgave, dus in het Engels ben ik eruiteindelijk ook maar niet in begonnen.

Agnita Twigt - Tijdelijk Adres: Andes
De locatie van de verhalen is zo herkenbaar. Het is een soort modern dagboek (met ook mails en weblogstukjes erin) van haar reis door Peru, Bolivia en Ecuador. Ze heeft veel van ´onze´ plaatsen bezocht en een paar andere. Veel verhalen komen heel bekend voor, maar ik heb al twee fouten (echte fouten!) ontdekt in het boek. Zo was de hoogste berg bij de Incatrail bij haar 25 meter lager dan bij mij en dat stond toch echt gewoon op een bordje! En er stond nog zo´n soort fout in. Daarnaast is ze wel erg negatief over alles wat er gebeurd. Ik heb veel dingen die haar overkomen en waar ze over klaagt helemaal niet als negatief ervaren. Dus dat voelde soms wel een beetje als overdreven. Maar dit boek ruil ik toch niet in. Toch leuk als ik er nog ooit aan terug wil denken, al is het boek verder (ook zoals het geschreven is) geen aanrader.

En nu zit er in m´n tas:
Freya North - Pillow Talk
Engels en dik (meer dan 400 bladzijdes), dus ik ben benieuwd of ik het daar de komende tijd tot Nederland nog mee ga redden. Het zou wel handig zijn!

Labels: ,

Telefoon

Ik neem aan dat er geen 20 idioten (die mij niet echt kennen) deze weblog lezen... dus ik doe dit gewoon ff openbaar. Ik heb vandaag een Argentijnse simkaart gekocht. Vanaf 22 september heb ik namelijk geen Nederlandse simkaart meer (geloof dat het de 22e is) en aangezien de combi alleen reizen en geen mobiel niet echt fantastisch is, toch maar even een kaart gekocht.

Jullie kunnen me berichtjes sturen (bellen mag ook, haha) op 00549 351 239 33 71. Ik denk dat ik vanaf nu ook vooral die kaart ga gebruiken, want dat is wel ietsje handiger. Dusseh, als je nu nog wat aan me kwijt wil... dat nummer van hierboven! Tot ik Argentinie uitga (voor jullie in de nacht van 27 op 28 sept), dan is het over met de mobiele bereikbaarheid, tot ik in Nederland die kaart heb gevonden.

Ontdekte trouwens dat hier mobiele nummers niet allemaal hetzelfde beginnen. Ze hebben net als vaste nummers gewoon de code van de regio. Dus ik heb nu een telnr. uit Córdoba. En de jongen in de winkel was trouwens heel jaloers op m´n telefoon. Die hadden ze hier niet. Hij wilde maar al te graag ruilen... ik alleen niet!

Labels: , ,

Córdoba: steak en studentenleven

Córdoba is alles wat ik op vakantie nog niet (weinig) heb gedaan. Heel lekker vlees eten (al is de kip hier ook altijd wel heel mals) en veel uitgaan.

Gisteren hebben we de halve stad afgelopen naar een steakplace en uiteindelijk hebben we ´em gevonden. En hebben we allemaal (met z´n 10en) zitten genieten van het heerlijke vlees hier. Daarna met z´n allen naar de bar gegaan en cocktails gedronken. Zijn hier ook goedkoop (2,20 ofzo).

Overdag heb ik een tour gedaan naar het Ché Guevarra-museum in z´n oude huis een aantal dorpen verderop. Zeker boeiend, vooral door alle achtergrondinfo over zijn leven. Verder zijn we naar een Jesuiten-residencia geweest. Mooi gebouw! Vond het museum zelf wat minder boeiend. Daarna nog naar een Duits dorp waar je niet met auto´s mag komen. Niet bepaald interessant. De natuur eromheen was wel aardig, maar na alles wat we al gezien hebben echt totaal NIET indrukwekkend. Maargoed, we hebben het wel gezellig gehad. Twee Nederlandse meisjes, een Spaanse jongen (die comunicacion audiovisual in Madrid studeerde!) en ik.

De busreis van 11 uur was trouwens enorm saai. Een landschap vol bergen rijdt misschien wel niet handig, niet snel maar is tenminste wel leuk om naar te kijken. Dit waren droge vlaktes... saai! Ik overweeg naar Buenos Aires een nachtbus te nemen, als ik dan op een beetje een goede tijd aan kan komen in Buenos Aires (niet ´s nachts nog). Is een stuk relaxter!

Ik wil hier nog een keer echt echt uitgaan, op vrijdagavond naar de club, als het druk is. Vanavond hou ik een avondje off denk ik, want na al die brakke nachten kan ik wel wat slaap gebruiken (´s ochtends word je altijd wel érgens wakker door, zoals vanochtend door de leuke hosteljongen die kamergenoten kwam wekken omdat ze uit zouden checken en toen mij nog even een schouderklopje kwam geven). Het is wel lekker om straks nog gewoon m´n boek te lezen. Al las ik al iets in het hostel over een tangodansvoorstelling hier in het hostel. Dus ik ben benieuwd waar ik eindig vanavond...

En dan ga ik zaterdagavond denk ik met de nachtbus naar Buenos Aires... dan heb ik daar nog mooi een week om relaxed te genieten van die gigantische (en ook drukke) stad!

Labels: , ,

Thursday, September 18, 2008

Even snel...

Ben in Cordoba en heb hier al een boel nieuwe vrienden gemaakt. Het hostel is fantastisch, de medewerkers ook, maar ook alle Duitsers, Israelis, Australiers en Engelsen zijn aardig en gezellig. De kroeg is leuk. In Pisco Sour zit blijkbaar eiwit (hadden ze het gister over, dat ga ik ook niet meer drinken dus). En het bier in het hostel is goedkoop (1,50 ongeveer voor een grote fles).

Ik vermaak me hier dus wel. Heb trouwens nog niets van Cordoba zelf gezien, dus dat ga ik morgen maar eens bekijken. Chau!

Labels: , ,

Monday, September 15, 2008

Geld en geen zorgen

Ik stap de bus naar Mendoza in. Mijn nieuwe avontuur begint! Ik ben niet gespannen, maar wel onrustig. Ik mis een maatje (Judy) om gewoon een keer wat tegen te zeggen. Ik weet niet wat ik moet gaan doen: muziek luisteren dan maar? Uiteindelijk vind ik een beetje de rust, mooie teksten op mn ipod die zo toepasselijk zijn en krijg een glimlach op mn gezicht. Ik heb er zin in.

Een paar uur later, als we al een hele poos voor de douane staan heb ik er wat minder zin in. Binnen in de bus wachten of buiten in de sneeuw? We zijn net via allerlei haarspeldbochten naar boven gekronkeld en hebben al een poos door sneeuwlandschap gereden. Niet eerder zoveel sneeuw gezien bedenk ik me. En vooral de ´tunnels´ waar aan de zijkant de sneeuw gewoon naar binnen loopt (aan een kant zitten alleen wat pilaren) vind ik erg boeiend. De sneeuw komt dan vaak net zo hoog als de tunnel waar we doorheen rijden. Toch fijn dat die tunnel er is.
Ik bagger bij de douane wat door de sneeuw, maak wat fotos van spelende kinderen in de sneeuw en zie een mooi landschap achter een elektriciteitshuisje. Maar dat huisje bereik ik nooit, want ik zak tot mn knieen in de sneeuw. Toch maar terug en een foto met mn zoomlensje dan!
Bij het naar de wc gaan ontdek ik al meteen dat ik iets niet zo slim heb gedaan... ik heb geen Chileens geld bij me en ook nog geen Argentijns. Alleen dollars... dus ga ik voor 1 dollar naar de wc. En kan ik geen fooi geven voor de mensen die onze tassen uit de bus gaan halen en terug erin gooien.

Eindelijk, na twee uur wachten mogen we bij Chili een stempel laten zetten. Alsof de man doorheeft dat ik ze spaar, zet ie er twee. Een bij het krijgen van het paspoort en een voor ie t teruggeeft. Dubbel het land uit! Ik kom ook niet meer terug voorlopig hoor, dus das goed. Bij Argentinie staat een langere rij. De man voor me (ook uit onze bus) begint een gesprekje. Waar ik vandaan kom. Hij blijkt uit Cordoba te komen en op bezoek te gaan bij familie in Mendoza. Ik weet nog altijd niet of ik naar Rosario of Cordoba zal gaan, dus vraag om advies. Natuurlijk zegt ie Cordoba. Verder nog gepraat over onze reis en allerlei andere dingen. Tot we aan de beurt zijn. Daarna is het tassencontrole, handbagage met de hand en gelukkig(!) is er een scanner en gaat de andere bagage daardoorheen. Scheelt weer veel gedoe! En dan mogen we weer rijden...

Om 22uur komen we aan in Mendoza, wat eigenlijk 20u had moeten zijn! Dan blijkt het ineens nog 23uur te zijn ook, want hier is het een uur later (handig voor de communicatie met jullie!). Judy had me gezegd dat er geldwisselkantoortjes waren op het busstation, maar je kan het wel raden... die waren al gesloten! Er was 1 pinautomaat, waar waarschijnlijk alleen groot geld uitkomt, zoals altijd. De man die ik bij de douane sprak vroeg al waar ik heen moest. Hij moest de hele stad door, omdat zn familie aan de andere kant van de stad woonde. Hij wilde wel via mijn hostel rijden dan met de taxi. Ik stond met lege handen (behalve die dollars dan) en dacht: wat is beter, pinnen in een leeg busstation (niet veilig) en met veel geld proberen een taxi te betalen (wisselgeld is hier geen common thing). Of toch maar gewoon met die man in een taxi, zeggen dat ik geen geld heb en hopen dat het goedkomt. Het werd de laatste optie. Een goed idee bleek ook, want er waren amper taxis in Mendoza. Stonden mensen voor 10 taxis voor ons te wachten, terwijl er elke 5 minuten ofzo maar eentje langskwam. Ik werd netjes voor mn hostel afgezet, de man gaf nog uitleg over van alles in de stad, hartstikke aardig. En heb em driedubbel bedankt toen ik voor het hostel stond. Toch fijn die lieve mensen hier elke keer!

Hostel (van HI) is klein, de kamers nog kleiner (kan weinig meer in dan die 4 bedden), maar er is wel alles. Een boekenplankje, bedlichtje, opberghok (de mijne alleen nogal onhandig) en nog van alles meer. Heb uiteindelijk nog poos gelezen en toen geslapen.

Vanochtend bij het ontbijt (met zn vieren, iedereen staat vroeg op blijkbaar?) dulce de leche gegeten. Zoet spul, lijkt beetje op caramel, maar is het niet. Je kan het op je brood smeren, maar ook nog voor 10 andere dingen gebruiken geloof ik. Maar bij het ontbijt gekletst met een Duitse jongen die ik ook al bij de douche was tegengekomen en een Zweeds meisje. De jongen ging weg, het meisje bleef. Ik ging op zoek naar een pinautomaat of geldwisselhuis, vond wel pinautomaten, maar kon nergens geld uitkrijgen. Ik kreeg het toen wel een beetje benauwd. Wat nu? Het is zondag, alle geldwisselkantoortjes zijn dicht... uiteindelijk kreeg ik wel 100 uit een automaat (25 euro) en toen ook nog 200. Wat blijkt, je mag maar 320 argentijnse pesos per keer pinnen. Maar dat wist ik toen nog niet... zucht! Gaat wel een duur pingrapje worden zo, want ik betaal per transactie. Je kan wel 5x die 320 pinnen nl... (als je zou willen)

Vanmiddag gehangen: in een van de vijf parken in het centrum, op een terrasje, met een Nederlands meisje uiteindelijk, waarmee ik op de kamer bleek te slapen...oeps! en toen nog op het Plaza Espana (kreeg er een Madridgevoel van, veel tegeltjes!). Terug in hostel vroeg het Zweedse meisje of een kamergenootje en ik meegingen kijken naar folkoristische muziek in een ander park. Dat bleek al afgelopen, maar we hebben wat gekletst,. een suikerspin gegeten, gekeken naar wat er wel te doen was en toen samen gegeten en naar de bios geweest. Iets met blueberries, zal wel in LHC draaien. Een aanrader. Romantische film, maar niet te. Gewoon erg mooi, vond ik.

En nu weer terug in het hostel, jullie even geruststellen. De smsoproep heeft iig al gewerkt, dat wordt een dure rekening thuis. Maar bedankt iig! Mag altijd natuurlijk! En chau voor nu! Of askalla als ik het goed onthouden heb (chau op zn quechua...)

Labels: , ,

Einde van de trip (evaluatie volgt nog)

Even nog een samenvatting van de rest van onze trip...
Ik geloof dat ik geeindigd ben in San Pedro... had ik al gezegd dat we van de zandbergen zijn afgerend? Zo nee, dat was zooo gaaf. Zo ja, dan nog een keer! Het was zooo gaaf! Maar Valle de la Luna (dit was bij de valle de la muerte, de dodenvallei, omdat er geen leven is) was echt prachtig. Echt een maanlandschap. De zonsondergang was niet de meest bijzondere die we gezien hebben (Copacabana en het Titicacameer....), maar was wel bijzonder om allerlei kleuren op de bergen te zien.

Ohja, heb ik wel verteld. Want ik bedenk me ineens dat ik de fietstocht ook al gehad heb. Nou, dan kan ik verder met de laatste dag in San Pedro. Op de eerste dag hebben we Chili-Brazilie gekeken, op de laatste dag in San Pedro de Atacama (SP voor Adrianne ;) hebben we onverwachts weer voetbal gekeken (Chili-Colombia).
We zaten bij een restaurantje te eten en aan de overkant zat het cafe. Bij elk doelpunt kwam het enthousiasme onze tent binnenvallen en renden de kok, de ober en nog een medewerker als een razende naar de kroeg aan de overkant. Aangezien het 4-0 werd tijdens ons etentje hebben ze wat heen en weer gerend. Toen we klaar waren met eten zijn we zelf nog maar even in de kroeg gaan kijken in de hoop op nog een doelpunt. Ik wilde die sfeer wel van dichtbij proeven, zeker na een doelpunt. Er was nog een kwartier op de klok, maar helaas geen doelpunt meer. De kroeg zat vol (op bankjes) en een jongen bood een punt van hun bank aan, dus Judy erop en ik op dr schoot, haha.

Na de wedstrijd bleven de jongens kletsen en uhm, wat de bedoeling was van een biertje (iets anders dan halve liters hadden ze niet) werd wel iets meer dan 1 biertje, terwijl we om 4 uur sochtends opgestaan waren voor de geisers. Dus mn Spaans werd er stukken beter op na wat bier (ze bestelden inmiddels al kannen bier...) en de jongen naast me werd ook wel steeds interessanter en leuker.
´t Viel wel een beetje boel op dat een jongen de hele tijd naar de wc ging en maar niet op de wc ging. Later bleek Judys buurman haar ook nog uitvoerig verteld te hebben hoe hij drugs de grens oversmokkelt. De jongens vonden dat we ook maar moesten komen werken in San Pedro. Ze werkten allemaal in een restaurant, internettent (waar we al waren geweest...) of hotel of als paardrijinstructeur bij tours. Hier was het leven relaxed: werken voor het benodigde geld en verder niets doen, uitgaan tot de volgende ochtend en dan te laat op je werk verschijnen. Werd je dan ontslagen, dan kon je zo wel weer ergens anders aan de slag... Ze zeiden dat we hier prima zouden kunnen werken met onze talenkennis, als gids ofzo. En je hoeft dan niet eens elke dag hetzelfde te doen, want er zijn verschillende tours (toen moesten we wel een beetje lachen, voor ons voelt dat toch wel een beetje als allemaal hetzelfde). De jongens waren op eentje na allemaal niet uit San Pedro van oorsprong (het waren er 5, 6, 7? (er zijn er nogal wat bijgekomen in de loop van de tijd)).
De leuke jongen was er pas twee weken en paste (volgens ons) totaal niet bij de rest. Bij hem konden we ons ook niet voorstellen dat hij dit leuk zou vinden, hij was er het type niet voor, vonden wij, maar blijkbaar lag dat toch anders. Of hij moest dat nog ontdekken ;). Het werd iig weer een bijzondere, zeer Chileens-verantwoorde avond.
En mam, we letten wel op hoor...

Vanaf San Pedro de volgende dag na een laaaaang ontbijt (1,5 uur incl het wachten, dat was het vooral) richting busstation gewandeld. Komen we de internetcafe-jongen uit het cafe tegen, nog even email uitgewisseld en toen echt op de bus. Calama bleek saai, suf, de bioscoop stom (alleen nagesynchroniseerde films), het winkelcentrum had geen lonely planets en geen behulpzame spijkerbroekenverkopers voor Judy. Verder blijkt Calama een dure stad, maar wel een met krottenwijk (terug toch maar in de bus gestapt...), geen boeiende eettenten, een vliegveld zonder naamsaanduiding aan de buitenkant, maar wel met een vliegtuig naar Santiago. Gelukkig!

Vlucht ging goed. De sandwich die we blijkbaar nog kregen kwam 16 minuten voor we gingen landen op deze 2 uur durende vlucht. Praktisch! In Santiago werden we opgevangen door drie vrienden van Judy, die ons meteen naar ons eerste feestje in Santiago loodsten. Een bbq (nee, het is niet warm in Santiago, maar bbqen kan het hele jaar vinden ze) bij een collega van Judy. Erg gezellig, erg lekkere kip ook (zo niet droog, kunnen wij dat in NL ook niet es leren of importeren?) en heeeerlijke salades. Werd daar zeer blij van na het toch een beetje karige voedsel (zeker qua groenten) in Bolivia. Na lekker eten en wat drankjes belandden we bij Judy thuis in de woonkamer op de grond op wat kussens uit de bank. Toch nog aardig geslapen. Volgende ochtend stond het welkomstontbijt al klaar toen ik uit de douche kwam! Daarna tas ingepakt, stad in geweest voor Lonely Planet (maar meer dan 40 euro voor een Spaanstalige vond ik toch lichtelijk iets te duur) en toen heeft Judy me naar het busstation gebracht met de metro.

Tenminste, dat was de bedoeling. Stonden we bij de verkeerde. Ik had mn kaartje al in San Pedro gekocht, daar had de man gezegd dat het Estacion Central was... maar dat was niet zo. Dus ben ik met mijn veel te zware tas met Judy met mn rugzak op dr buik naar het andere station gerend. We hadden nog maar een kwartier nl. En mn rugzak was wel lekker zwaar... (op terugweg vanaf Calama woog ie nog 14,9kg, maar nu zit er zeker een paar kilo meer in van wat nog in Santiago lag...zucht!) Maar ik heb em gehaald en op het busstation ernaast (!) hebben we nog een half uur gestaan, dus misschien was de haast niet helemaal nodig. En hoe het toen verder ging verdient een nieuwe blog...

Labels: , ,

Wednesday, September 10, 2008

Stoer

Af en toe zijn we toch best stoer:
  • op een hoogte van ruim 5000 meter komen! (met een jeep, maar ben nog nooit zo hoog geweest)
  • slapen op 4200 meter hoogte bij -15 graden!
  • gaan zwemmen in een natuurplas bij -12 graden buitentemperatuur!
  • gaan mountainbiken met zn tweetjes door de woestijn, verdwalen, neejoh...
  • een incatrail lopen zonder echte bergwandelingoefening

Zo. Dat moest ik toch ff apart in een blog zetten hoor.

Hopelijk ben ik ook nog zo stoer op mn tweeweekse solotournee door Argentinie.

Labels: ,

Vanaf Sucre... en nu alweer bijna alleen op reis!

in sneltreinvaart:
Potosí, saai als je niet naar de mijnen gaat (vanwege benauwdheid 2x durfde ik niet)
Uyuni, het is er zo saai dat iedereen achter internet kruipt (twee internetcafes zaten vol!), gelukkig kwamen we alleen om een tour te boeken om er weer weg te komen...

Maar de Uyunitour, die kan ik niet in 10 woorden afdoen. Die bestond uit 2,5 dag hoogtepunten, ondanks dat de motor van de auto het na een half uur (!) al niet meer deed en we daarna pas 2 uur later opnieuw uit Uyuni vertrokken, met andere auto EN een andere chauffeur (snappen we nog steeds niet). Ook konden we op de laatste dag maar niet wegkomen, want er zat te weinig antivries in de auto, waardoor iets bevroren was, waardoor ze een fikkie hebben gestookt in de auto (!!!), helemaal voorin de motorkap brandde er gewoon een vuurtje... dat heeft ook 45 min geduurd voor we vervolgens in de enorm koude auto mochten gaan zitten. (het was -15 geweest ´s nachts, dus je kan je voorstellen hoe warm wij het hadden).

Maar tot zover de avonturen... er was wel zo ontzettend veel moois te zien. De zoutmeren, die je gewoon op foto moet zien. Dan begrijp je het misschien een beetje, hoe mooi die zijn. Een en al wit. Ook grappig om rare fotos op te maken, omdat je geen diepte kunt zien.
Het viseiland, midden op de zoutmeren (de zoutmeren waren gewoon hard, voor als dat nog niet duidelijk was, had een korst van 1,5 meter dik ongeveer, kon je overheen rijden met een jeep of bus). Het viseiland stond vol met cactussen, je waaide er wel zowat af, maar het was de moeite waard om eroverheen te wandelen om de cactussen op de achtergrond van de witte zoutmeren te zien.
Verder nog allerlei andere zoutdingen zoals het zouthotel (fotos maken van elkaar was leuker), het maken van zoutstenen, het hakken van zout voor ja... zout! etc
Daarna van de zoutmeren af, door de woestijn, geloof ik. Daar prachtige meren gezien met heeeeel veel flamencos. Er leek daar ook wel windkracht 10 te staan, maar een winddichte regenjas helpt een boel. De meren waren echt schitterend, verschillende kleuren, diepere en ondiepere stukken. Zo mooi! Je moet maar foto´s komen kijken...
Dan nog geisers, wat meer een soort merengebied was met enorm veel stoom... schitterend landschap. En een zwembad, een eind verderop, maar het was zooo koud dat we alleen met onze benen erin durfden. Mn voeten waren zowat bevroren van de enorm koude reis (zelfs in jeep, zie boven), dat ik ze er niet eens in kon houden aan het begin.
Verder ook nog prachtige woestijnlandschappen met mooie kleuren, mooie stenen, mooie van alles. Het was gewoon echt fantastisch! Had het niet helemaal verwacht... dacht dat we 4 dagen over zoutvlaktes zouden crossen, maar nee.

De tour eindigde voor ons in San Pedro de Atacama, waar we meteen onder een heerlijke echt warme gewone douche. Elektrische douche, je hebt er nog nooit van gehoord, maar je bent er in Bolivia blij mee, anders heb je geen douche, ook al is het gevaarlijk, vaak toch koud, niet instelbaar of alleen een beetje warm als er 10 druppels maar niet meer uitkomen. Kortom, een genot (in Potosí hadden we ook een gewone douche, je went aan het gebrek aan luxe en verwondert je over zoiets...).
We hadden ook al 3 dagen niet gedouched, omdat op die Uyunitour geen warm water was of wel warm water, maar alleen als ze de kraan even voor je opendraaiden... maar als er dan niemand te vinden is voor het ontbijt, wordt het lastig douchen!
Tot zover de douche. San Pedro. San Pedro is een dorp van 4.000 mensen ofzo, met een hoofdstraat met toeristenkantoortjes en eettentjes. We hebben inmiddels bijna alle eettentjes die ons wat lijken al gehad in de hoofdstraat... het is dn ook geen plek om eeuwen te blijven. Alleen zijn er wel een aantal leuke excursies.

Dus hebben we de standaard hier gedaan... Valle de la Luna (de maanvallei) samen met de dodenvallei. Het was duidelijk niet de excursie voor oudjes, want we zijn op blote voeten twee gigantische duinen (?), enorme bergen zand iig... afgerend. Het voelt wel heel raar, met je voeten tot ergens bij je kuiten wegzakken in het zand en ondertussen verderspringen. Ben ook nog een keer gevallen, toen zat werkelijk alles onder het zand, maar het viel wel lekker zacht. Maar daar ging de excursie verder niet echt om. De dodenvallei... daar is geen leven (logisch om em zo te noemen dan, toch?), waren veel zandbergen met enorme punten eraan. De maanvallei was net een maanlandschap (ze zijn hier zo logisch...). En dat vond ik wel het mooiste van deze excursie. De bergen bestonden voor 90% uit zout (!). Daarom waren het hele andere bergen dan normaal, met witte toppen (zout). En veel gaten erin. Wat het zo mooi maakte ook. Aparte vormen. En aan het eind hebben we nog een kwartier een alternatieve route gewandeld, dwars over (ipv tussen) de bergen. Zo mooi!

Andere excursie was El Tatio, geisers hier op 2 uur rijden. Bij Uyunitour hadden we ook al geisers gezein, maar deze waren heel anders. Ze spoten veel meer, hadden echt erupties (errupties?) en hadden allerlei kleuren om de geisers zelf heen zitten op de grond. Mineralen. Mooi! En daarna zijn we, nu toch echt, bij -12 graden (!) in bikini een natuurpoel ingedoken met water en sulfiet (niet echt gezond schijnt). En superwarm (zoals in Uyuni) was ie ook niet... maargoed. Toch 20 minuten ofzo ingehangen. En daarna als een razende aangekleed, want dán is het wel koud!

En we hebben gister zelf nog een excursie gedaan. Helemaal zelf. Met de mountainbike door de woestijn naar twee zoutmeren gefietst. Over de snelweg (mam, we hebben het ´fietspad´ (de vluchtstrook) genomen en je mocht er officieel maar 50 km/u). En daarna over zandpaden in de woestijn dus. Was een gave fietstocht. En de meren waren prachtig. Je zou er ook in kunnen zwemmen, drijven zelfs, want het was enorm zout. Maar het was zoooo koud dat we niet verder zijn gekomen dan het water tot onze knieen. We waren daar trouwens bijna helemaal alleen. Alleen de man van het kantoortje waar je entree moest betalen en nog twee fietsers die halverwege ons bezoek weggingen. Geweldig was dat. En het geeft een goed gevoel als je er gewoon zelf heen fietst, door de woestijn, 25 km heen en nog meer terug (verkeerde zandpad genomen, maar kwam ook wel in de buurt uit).

Nu is de vakantie samen alweer bijna om. Zaterdag 13 september ga ik alleen op pad vanaf Santiago, om te beginnen naar Mendoza. Eindigend bij een Argentijns meisje in Buenos Aires. Ik heb er zin in, maar vind het ook wel erg spannend. Ben in Potosí een ochtend alleen geweest en miste toen wel echt Judy´s gezelschap, dus het zal nog niet meevallen. Bemoedigende smsjes zijn dan ook altijd welkom. En hoop dan ook nog een keer tijd te hebben om te skypen. En dan komt het vast allemaal goed, zoals het de afgelopen ruim 7 weken ook goed is gekomen!

Liefs!

Labels: , ,

Thursday, September 04, 2008

Meisje in La Paz

Eentje, voor meer heb ik even geen tijd (bus halen naar Uyuni).

Hoop dat ie even volstaat. Ik ben er wel blij mee namelijk :-).

Labels: , ,

Tuesday, September 02, 2008

Inhaalrace deel II: Vanaf de Amazone tot nu in Sucre...

Nog even snel mijn vingers aan het werk zetten voor deel twee van deze inhaalrace op een normale pc (snel is ie niet, maar de toetsen doen het tenminste en hij is niet enorm traag zodat ie vastloopt en de blog kwijtraakt etc).

DE PAMPAS (in de Amazone)
De dag na onze La Paz-tour (zie vorige blog!) zijn we naar de Pampas gegaan. Lekker luxe met het vliegtuig, maarja, veiligheid voor alles he ;). De weg erheen is nogal bochtig, je kan zelfs over de gevaarlijkste weg ter wereld dan, of anders is ie nog bijna net zo gevaarlijk, langs afgronden en veeeeeel bochten. En de berg af. En dat 18 uur lang. Drie kwartier in een klein vliegtuigje leek ons een beter idee. Was echt grappig. Eerste keer zo klein gevlogen, met 19 passagiers en je keek zo de cockpit in. Rurrenabaque vliegveld was al net zo komisch. Een groot huis, dat was de terminal-gate-alles in een. Daarnaast een hek, daar kwam de bagage door op een karretje. De trappen stonden overal en nergens (ook naast de koeien die er stonden te grazen achter de losstaande wcs). Het enige eet-drinktentje was een rieten hutje naast het grote huis. En we gingen met bijna het hele vliegtuig in een busje naar het dorp toe. Op naar onze pampastour. Daar werden we opgehaald door Fluvial Tours, onze tourorganisatie. Was twee straten verder bleek. Rurrenabaque is ook maar een durp. Na wat omkleedtijd (lang shirt hoefde toch nog niet hier) en veel wachttijd in een 4x4 jeep gestapt (wel overdekt) en drie uur lang over een ¨weg¨ gehobbeld. Een groot zandpad met sporen en rotsen/stenen erop. Die jeep was niet overdreven. Met een houten kont zijn we uitgestapt en mochten we wachten op onze gids en boot om naar ons kamp te varen. De wc ter plaatse bleek dicht, maar we mochten wel in het hokkie in de tuin van mensen die daar woonden. Toch wel mijn record slechtste wc tot nu toe. Twee golfplaten ¨muurtjes¨, een plastic ¨muurtje¨ met een gat erin en de deur waren een paar houten planken. Je kan je wel voorstellen dat de wc dan vast ook geen stenen pot was, maar een houten blokkendoos met gat erin en al het pleepapier eromheen. Heerlijk! ;)

Onze gids bleek een Mexicaan te zijn, met snor en sombrero. Mooi voor het stereotypebeeld. Hij speelde ook nog gitaar en kon ook nog zingen. Hebben we gehoord in de dagen erna. De pampastour was drie dagen en begon dan wel met de jeeprit, maar het begon pas echt op de rivier, waar we al meteen alligators zagen (heeeeeeeel veeeeeeel) die vaak stil zaten. Het leek wel een museum. Al snel kwamen we bij de plek waar de aapjes zich een banaan eigen aan het maken waren (de bananen kwamen van de boten...). Maar kon zo wel lekker fotograferen van dichtbij. Verder ook nog even roze dolfijnen gezien in een grote bocht. En een kaaiman, maar die was niet enorm groot voor zn soort, schijnt. Maar iig een stuk groter dan die alligators. En verder nog een aantal vogels en een soort bever-achtig beest, maar dat was het volgens mij niet. En dat drie uur lang, ze liepen of stonden vaak langs de kant stil, dus t was gemakkelijk kijken.

Op het kamp even spullen uitgepakt en toen gegeten en met een boot naar een zonsondergangplek gegaan. Een soort bar op poten. De zonsondergang stelde werkelijk helemaal niets voor, maar het biertje erna was best lekker. Daarna in het donker teruggevaren met de zaklampen aan om alligators te zoeken. Hun ogen lichten op als je er met je zaklamp op schijnt... Maar dat waren we al snel beu en toen hebben we lekker sterren gekeken vanaf de boot. Heerlijk helder daar!

De volgende pampasdag vroeg op, om 6 uur voor een ochtendwandeling om de zonsopkomst te zien om kwart voor 7 ofzoiets. Die was wel errug mooi en heb er ook wel paar mooie fotos van. Ze volgen nog. Ooit. Teruggewandeld voor ontbijt en daarna een enorm lange en vermoeiende wandeling over de velden met groen en door de bossen en over vertrapte grassen etc om een anacondor (slang) te vinden. We hebben een kleintje gevonden ergens in een plas met water, maar daarna niet meer. We hebben helaas daarna nog wel een wespennest gevonden. Met als gevolg drie wespen in mn haar! Ik kan het niemand aanbevelen. Wat een verschrikking als je de hele tijd gezoem hoort, maar niet van de beesten af kunt komen. Judy had er wel uit mn haar gehaald, maar de gidsen riepen rennen rennen (vanwege de wespen waarschijnlijk) dus die was weggerend van me. En er zat er nog steeds een. Uiteindelijk heeft onze gids die eruit gehaald, maar had ik wel een wespensteek op mn hoofd. Bleh. Hij heeft er toen klei (!) op gesmeerd... en ik later nog maar de anti-muggenstick (bedankt mama). Een half uur later ontdekte ik dat ik een oorbel (goeie) kwijt was geraakt, waarschijnlijk in die hele wespenhappening. Dubbelbaalmoment.

Maargoed. De wandeling overleefd, al duurde ie wel erg lang en was het heet op de velden. s Middags zouden we twee uur rust krijgen, maar omdat we zolang gewandeld hadden was daar geen tijd voor. Een half uurtje ofzo hebben we gekregen. Daarna gingen we piranhas vissen, maar verder dan hele kleintjes zijn we niet gekomen (en die viste de gids op). Ik had zelf een heel klein ander visje gevist en dat was al ons gevis. Geen vissersboot die van ons... maar we hebben er maar om gelachen. Daarna terug naar het kamp en niet zoveel meer gedaan behalve gegeten en nog even wat muziek (van oa onze gids en een meisje van een andere groep) geluisterd. Meisje kon erg mooi En Vogue zingen. En dan met die mooie sterrenhemel erbij.

De derde pampasdag bestond uit zwemmen... in die smerige rivier (bruin water) waar ook al die alligators in rondzwommen, AAAAH! en tussen de roze dolfijnen. Niemand durfde, maar toen we de dolfijnen zagen (en de alligators toch echt op de kant stonden) zijn we er toch maar ingegaan. Die dolfijnen zorgden ervoor dat we wel durfden en wilden. Het was echt supergaaf. Er heeft er eentje onder mn voeten door gezwommen, ik voelde em. En eentje speelde de hele tijd met de fles die we op het water gooiden. Het was echt erg gaaf. En op een gegeven moment ging er wel een alligator onder water vanaf de kant, werd ik even bang, maar al snel vergeet je dat weer een beetje. Uiteindelijk drie kwartier ofzo met die beesten gezwommen. Heerlijk!

Daarna was het snel eten, snel omkleden en snel wegwezen. Op de boot weer, maar nu geen 3 maar 2 uur (we gingen harder). En daarna weer 2,5 uur in de jeep (we gingen harder). En toen waren we ineens alweer in Rurrenabaque, zijn we met een Duits stel naar hun hostel gelopen om daar een slaapplek proberen te vinden en dat lukte. De jongen vroeg nog of we met hen wilden eten s avonds dus dat hebben we gedaan. Het langste etentje in tijden, want de vrouw was alleen en het duurde echt eeuwen. Helaas was de lasagne ook geen succes, er zat niet eens saus op, alleen kaas en gehakt. Beetje raar, maargoed. Het was verder wel erg gezellig en we waren nog nieuwsgierig naar een aantal dingen en daar zijn we ook nog achter gekomen. Dus dat kwam weer mooi uit.

DE JUNGLE (in de Amazone)
Volgende ochtend bij hetzelfde tentje (Casa del campo) gegeten, we hadden gezegd de dag ervoor dat we kwamen en dat we haast hadden, maar dat was niet overgekomen blijkbaar, want ze dacht dat we met het duitse stel om half 11 een tour gingen doen. Niet dus! Jammer! Want toen moesten we ons ontbijt in 5 minuten opeten. We begonnen namelijk om half 9 met de jungletour. Dat was twee blokken lopen en dan met de boot, een veel snellere dan dat andere bootje. Alleen niet veel comfortabeler. Want we moesten er een aantal keer uit om de boot te gaan duwen. Het water in dus! Ik had gewoon een lange broek aan en de stenen waren enorm glibberig, dus werd er niet echt gelukkig van. Niet toen we er de derde keer weer uit moesten iig. De eerste paar keren was het nog wel grappig. De rivier was heel ondiep (droog seizoen) en we gingen tegen de stroming in... maargoed, we kwamen er. De gids bleek heel anders te zijn dan die van de pampastour. Veel vertelleriger (was ook niet moeilijk, pampasgids was niet boeiend). We aten daar een lunch en maakten onze eerste wandeling. We zagen al meteen capucchinoaapjes of hoe je het schrijft in de bomen. En hij liet ons veeeeele bomen zien, die allerlei functies hadden. En als ie dan stond te vertellen dan glimden zn ogen helemaal. Hij leefde voor de natuur. Hij leefde ook van deze natuur, want hij kwam uit een community in de buurt die ook van de omgeving leefden. Het was bijzonder om mee te maken. Veel boeiender dan de pampastour. Door zijn verhalen over de planten en bomen, door het stilstaan midden in het bos omdat we een geluidje hoorden en door het dan snel doorlopen door die duistere jungle. We hebben ook meerdere keren varkens gespot en gehoord en geroken.

Na deze wandeling gezwommen in de rivier, gebadderd meer. We maakten ook nog een avondwandeling (na het avondeten, leek verdacht veel op het eten van de pampastour ;)). Op zoek naar tarantulas. Veeeeel insecten gezien, ook paar kikkertjes. Hele schattige met hele grote ogen. Maar we kwamen ook bij een tarantulafamilie. Eerst de kleintjes (al best groot) in een nest, en daarna de mama. Woehoe. wat was die eng en groot. Maar gelukkig bleef ze stilstaan, anders had ik het op een rennen gezet.

Die nacht in de jungle geslapen dus en wakker geworden van de varkens die gewoon naast onze hut stonden te grazen! Spectaculair. Ze zijn vaak met grote groepen en dat was deze keer ook zo. Enorm veel van die beesten, die langzaam wegtrokken. Mooi om te zien. Die dag nog een wandeling gemaakt door de jungle en weer veel andere bomen en planten gezien. En de poep van een poema. Dichterbij zijn we niet gekomen, maar het was toch wat. En nog een of ander beestje, waarvan ik niet weet wat het was.

Vanaf de jungle weer terugvaren, ik had mn korte broek maar aangedaan, maar dat bleek niet nodig... want met de stroom mee lukte het wel om zonder vast te zitten Rurrenabaque te bereiken. In het hostel weer lekker gedouched en bij de Jungle bar uit eten geweest met het meest heerlijke perzik-melkmilkshake. En nog even met een meisje uit de VS gekletst, maar zo kletserig was die ook weer niet.

Rurrenabaque
Toen nog nachtje in Rurrenabaque, nog een ontbijtje bij Casa del Campo maar deze keer WEL snel (de mevrouw was wel heel erg lief!). En toen snel naar het vliegveld voor onze vlucht terug naar La Paz. Lekker daar met hoogteziekte het vliegtuig uitgestapt. Was vergeten hoe zeer je hoofd kan doen.

La Paz deel II
Die dag weer lekker in La Paz rondgehobbeld, onze was weggebracht en een ticket geboekt voor de bus naar Sucre. Een nachtbus over een dagje. Die dag zijn we ook nog weer een Boliviaanse man tegengekomen, toen we in een parkje even zaten te relaxen. Hij was 76 geloof ik en gepensioneerd en heeft ons van alles over culturen in Bolivia, de Aymara (groep mensen, taal) en de Inca-afstammelingen (die spreken Quechua) vertelt. En waar we heen moesten, een of ander dorp wat ie fantastisch vond. En dat we naar Tiwanaku moesten. Maar omdat ik me die middag zo rot had gevoeld door de hoogte, hadden we besloten niet te gaan de dag erna maar rustig aan te doen in La Paz. Hij zei dat we wel moesten gaan, want het was prachtig. Nouja, en nog vele verhalen meer die we hebben voortgezet in een comedor (een eettent, meer een soort markt met veel tentjes met bankjes) en daarna zijn we nog met hem naar ene museum geweest. Gratis. Want hij kende daar mensen ofzo. Veel enorm mooie maskers gezien en op mn kop gekregen dat ik fotos maakte (terwijl de oude man had gezegd dat t mocht, had er verder niet meer op gelet). Maar is zelden iemand zo boos over geworden. Nouja, is verder goedgekomen. Weer een fantastische Boliviaanse ervaring rijker.

Tiwanaku: wel of niet?
De volgende dag was ik een beetje sjago, had snachts nog liggen denken over Tiwanaku en dat ik toch wel baalde dat we daar niet heengingen. Want ik wilde toch wel echt graag eigenlijk. Maar ja, toen kon het al niet meer. En Judy is niet zo van de stenen, dus voor haar hoefde het ook niet zo nodig. En omdat het duur was en ik me ook niet zo lekker voelde de dag ervoor had ik geen zin om dr te overtuigen. Maar daar had ik spijt van. Toen vond ik in de Lonely Planet nog een semi_alternatief, een deel (een tempel) was nagebouwd in La Paz. Dus daar zijn we heengegaan met de micro (ook een ervaring, dat zijn busjes die rondrijden). En toen waren die beelden toch wel heel erg mooi. En we konden er niet eens in, alleen vanaf boven (want het was onder de grond, maar wel open). En toen wilde Judy me blij maken en zouden we proberen ons busticket om te wisselen voor een dag later. We hadden toch nog tijd zat. En dat lukte! Voor 1 euro pp meer wilde ze de dag wel verwisselen. Dus gingen we ineens naar Tiwanaku de volgende dag. Jeeej!

Verder die dag lekker in micros gezeten, over de stad uitgekeken, nog meer rondgeslenterd en gegeten. De volgende ochtend op tijd op voor Tiwanaku. In een soort micro naar Tiwanaku gereden en daar gekozen voor een gids. Een goede keus, de bergen zand met hier en daar een steen (wel heel anders dan de incaruines) waren beduidend interessanter met gids. Tiwanaku is nog veel onder constructie. Veel ligt nog onder het zand, nadat het Titicacameer het overspoeld heeft. Het moet echt prachtig zijn en een aantal dingen en zeker beelden waren dat ook. Maar er valt nog veel te ontdekken. Mooi om over 30 jaar nog es terug te gaan ofzo ;). Ze waren er wel hard mee aan het werk trouwens. En het had ook wel wat. Ik vond het toch de moeite waard.

We waren wel weer op tijd terug in La Paz en besloten dat we van al die hete bussen wel een ijsje verdiend hadden. Een ijsje werd een hele ijs(sorbet), waarna ons vroege avondeten in de soep liep. Maar wat broodjes mee in de bus dan. De busreis was koud, enorm koud (volgende x toch echt slaapzak mee, hoe onhandig ook, wel lekker warm!) en heb enorm slecht geslapen.

Zoet als suiker (Sucre)
Pas toen we bijna in Sucre waren dacht ik, oh, nu kan ik wel lekker slapen. Maarja, toen moesten we er alweer uit. In het hostel hadden we gelukkig wel meteen een kamer en konden we nog even lekker luieren. Die dag verder weer wat rondgehobbeld door de stad, zoals we in elke stad doen. Gewoon lekker wat wandelen, naar de markt, naar het belangrijkste plein en gewoon je ogen uitkijken. Die middag hebben we in het park gezeten. We hoorden muziek en zijn op een gegeven moment toch maar es gaan kijken. Ze waren aan het oefenen voor een of ander feest: een orkest en veeele dansers. Volgens mij voor de dag van het bestaan van Bolivia, die al vele weken eerder was, maargoed.

Nuevos amigos (nieuwe vrienden) de Sucre
Ik moest naar de wc en toen ik na een laaaange wandeling terugkwam stond Judy met een Boliviaanse jongen te kletsen. Hij bleek ook nog vrienden te hebben. En hij hield van fotografie en wilde een fotowedstrijd winnen. Of ik nog tips had. We kletsten wat en zijn uiteindelijk naar de fontein bij het park gelopen. Daar wat fotos gemaakt en toen nog op de markt bij een tentje wat gedronken (een maisdrankje) en een berg lucht (kaasflapachtig met alleen lucht erin) gegeten. Daarna verlangden wij naar ons bed, na die brakke vorige nacht. Maar ze zouden ons op komen zoeken de volgende dag.

En ook al verwachtten we het niet helemaal toen we om half 4 klaar stonden, ze kwamen toch! Maar eerst nog even ons ochtend/begin middag-programma. We hadden bij een ooit-Nederlands cafeetje leuke tours gevonden om te doen op zondag. Alles bleek nl dicht, dus konden we mooi gaan paardrijden of mountainbiken. Ze hadden beiden en uiteindelijk kozen we voor een ¨moderate¨tour mountainbiken. We moesten wel eerst een aantal km de stad uit bergop en ergens halverwege ook nog, was ons gezegd. Nou bergop moesten we zeker. Zes kilometer blijkbaar. En het viel ook echt niet mee! Maar we zijn er gekomen zonder in het meerijdende busje te stappen. En achteraf bleek dat de meeste mensen dat toch wel deden, in dat busje stappen en met het busje omhoog en dan weer verder zelf fietsen. Dus dat hadden we toch mooi gedaan. Onderweg wel een keer staan hyperventileren, heb het ook op de incatrail gehad. Echt niet leuk. Maargoed. De vergezichten waren echt prachtig, over Sucre, over de bergen, de afdalingen waren spannend (over zanderige weggetjes met rotsen en stenen). En uiteindelijk reden we em in 4 uur en een kwartier. Dus dat was ook best prima (stond 4 tot 5 uur voor). Ik kwam wel helemaal dood aan bij het kantoortje, maar daar kregen we nog wat te drinken dus kon ik even bijkomen.

Daarna dus een race naar huis voor een douche en op tijd klaar staan voor de jongens die om kwart voor 4 kwamen opdagen. Ze wilden ons meenemen naar Santa Rosa/Yocolata, om daar naar een groot feest te gaan dat al dagen duurde en die dag afgelopen zou zijn. De busreis duurde lang, omdat er hele files stonden van en naar dat Santa Rosa en er ook nog een ongeluk gebeurd was. Onderweg begon een van de jongens iets heeeeel bekends te zingen (voor mij dan). ¨I cant take my eyes of you...¨ en ik dacht ff... van wie is dat? Dat zit toch ook in een bekend liedje, maar nee, dit was een ander. En toen begon ie over Closer (film), dat ie die die ochtend had gezien. Daar zit dat liedje in. En hij was nogal gek op mn ogen (dat was de vorige dag al duidelijk geworden), die ie zo mooi ¨celeste¨ (lichtblauw) vond. Ik kon mn lach bijna niet inhouden toen ie dat zinnetje maar bleef zingen. Maar het was wel schattig.

Het feest was gedeeltelijk al afgelopen, maar er was toch nog wel genoeg te doen. We hebben wat rondgewandeld, een maisdrankje gedronken met de jongens uit een kom, op suikerriet gekauwd (geen aanrader), tafelvoetbal gespeeld, Judy & Juan tegen Edwin en ik. En we wonnen. Al lag dat niet bepaald aan mij, maar dat maakt niet uit. Nog even gekeken bij de stieren die gebruikt werden voor het stierenvechten (maar die werden niet gedood, zoals in Spanje) en wat zatlappen die daar rondliepen. En de veeeele mensen die toe stonden te kijken. Was een mooi gezicht. En daarna nog wat gegeten, nog even salsa gedanst zonder muziek (misschien maar beter ook, dan viel t iig niet op als het ritme totaal verkeerd was), heen en weer over een gammele hangbrug gewandeld/gehobbeld en wat fotos gemaakt, sterren gekeken en toen met een micro weer terug naar Sucre. Nadat we eerst een half uur stil hebben gestaan op de plek waar we instapte, want alles stond vast. Heerlijk, hoe het verkeer geregeld is soms hier. Het was een soort groot veld, waar alle busjes en autos stonden, maar er zat totaal geen ordening in verder, dus alles draaide en keerde maar tot het allemaal vaststond. Ja, dat is Bolivia wel.

In Sucre afscheid genomen van de jongens. Jammer, want t was wel echt heel erg leuk geweest. En toch wel heel anders dan met gepensioneerde mannen op pad gaan. Ze zouden ons vandaag nog even op komen zoeken, al wisten we gister nog niet of we zouden blijven vanavond. Maar we zijn er nog. Zij hebben alleen nog niets van zich laten horen. Dus helaas. Ik denk dat het hierbij blijft. Maar ze willen graag dat we weer snel terugkomen (en we zijn nog niet eens weg...). Je merkte gewoon hoe leuk ze het met ons hadden gevonden. En wij waren de attractie van Santa Rosa geloof ik, want we waren bijna (!) de enige buitenlanders. Werden wel veel nagekeken en gefloten en de jongens kregen ook veel opmerkingen. Maar het was wel komisch en we hebben een erg leuke tijd met ze gehad.

Sucre zonder de jongens
Vandaag lekker uitgeslapen en toen bleek dat alles pas weer om half 3 of 3 uur open ging. Dus hebben we nuttige dingen gedaan. Fotos op dvd laten zetten, wat rondgewandeld, souvenirs gekocht (deels dan, heb wel al mn 2e paar nieuwe oorbellen, deze zijn erg gaaf en voor mijn doen erg groot). En daarna naar La Recoleta, een klooster ofzo? met rondleiding, maar weinig over gehoord. Wel veel mooie patios (pleinen) dus veel mooie fotos. Daarna race tegen de klok naar andere kerk en die was nog open. En nu internetten. Maar dat duurt nu wel meer dan lang genoeg. Ik ga Judy weer vergezellen en dan gaan we eten. Zal het Aziatisch (dat heet hier meestal chaufa, en dan is het goedkoop maar niet bepaald bijzonder lekker, want gewoon gebakken rijst met beetje groente en iets van vlees, maar niet zo lekker als nasi) worden? Deze Aziaat zag eruit alsof ie geen chaufa was... Anders kunnen we ook nog voor de rosti gaan! Er stond een Zwitserse tent in mn boek, haha. Iets anders dan pasta iig. Ik ga erover nadenken. En snel!

Veel liefs uit Sucre!

(en knap dat je het tot het eind hebt gelezen, nu kan er ook nog wel een reactie vanaf ;)

Maartje

Labels: , ,

Inhaalrace Peru tot La Paz 1e keer...

Oh help, ik zie net dat t laatste normale berichtje van na de incatrail was. Dan ga ik nu een soort samenvatting geven vanaf Cusco.

Na de incatrail dagje dat we nog wel wat zinnigs wilden doen, maar eindigden bij de wasserij, t internetcafe en het busstation om een kaartje te kopen. Ik wilde eigenlijk nog naar het Inkamuseum en had ook nog wat anders boeiends gezien, maar helaas. T werd een dagje die je soms ook moet hebben als backpacker. Boodschappen, was en dat soort dingen dus.

Daarna zijn we vanaf Cusco naar Puno vertrokken, een aardige rit van een uur of 6. In Puno hoopte ik toch echt een mp3speler te kunnen kopen (had t in Cusco niet gedaan, maar mn mp3speler had het in de tussentijd weer begeven). Maar nee, niet echt wat betaalbaars of wat er ok uitzag. Die middag verder ook nog wat door de stad gewandeld, maar Puno is niet de stad om te bezoeken. Puno is de stad op doortocht naar... Las islas flotantes.

De drijvende eilanden. Daar zijn we de volgende dag met de boot heengeweest. Die liggen op het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld, in de buurt van Puno. Half uurtje varen. Al snel zagen we hele rijen riet in het water en daarna kwamen we bij de rieten eilanden aan. De eilanden zijn zon drie meter dik en drijven dus op het Titicacameer. Er zijn er iets van 40 ofzo. Veel dus! Maar ze zijn ook best klein, wonen een paar gezinnen per eilandje ofzo. Het eerste eiland werden we meteen bestormd door een stel kinderen die geld en snoep van ons wilden en erg graag met ons (zeg maar, ze gingen er gewoon bij staan) op de foto wilden. Hoezo opgevoed om toeristen lastig te vallen? We hadden niets gekocht om aan ze te geven (ze verkochten potloden, was toch handig geweest) dus hebben we uiteindelijk maar een klein beetje kleingeld gegeven. Je moet toch wat, met 10 roepende kinderen om je heen.
De andere twee eilanden die we bezochten waren wel anders. Het tweede eiland was een hoteleiland, daar waren hutjes van riet waar gasten konden slapen. En een eetgedeelte, waar blijkbaar de halve boot bleef hangen... terwijl de andere helft t wel gezien had. Het laatste eiland was een op dat moment minder toeristische bedoening. Daar was een bruiloft gaande (de dag ervoor hadden we in Puno ook al een bruiloft gezien). En daar mochten wij dan ook heen. Maar dat vonden we zo raar dat we op de boot zijn gebleven. Daar hoorden we niet vonden we. T Zag er verder wel boeiend uit.

Daarna terug naar Puno (weer twee bruiloften gehoord en gezien) en toen snel met de bus naar Copacabana aan de andere kant van het meer, aan de Bolivia-kant. Grensovergang ging soepel, alleen paar keer in de rij voor wat stempels. En Copacabana was een stuk kleiner dan Puno. Meer een dorp. Waren we ook niet voor het dorp, hoewel er nog wel een mooie kerk stond, maar de foto uit de Lonely Planet kreeg ik toch niet nagemaakt. We kwamen er om naar Isla del sol, op het Titicacameer te gaan. Dat was twee uur varen en dat hebben we de dag erna gedaan.

Isla del Sol... met incaruines (maar echt een berg stenen, een ruine was wel mooi). En een incatrail over het eiland van 21 km heuvel op en heuvel af. Nog best pittig, want je had maar 4 uur om te wandelen tot je weer met de boot terugmoest. Maar dat bleek toch prima te gaan, ze zeiden dat het drie uur was, maar we hadden t zeker in minder tijd gekund... alsssss..... we niet de verkeerde kant op waren gelopen! We waren naar de verkeerde haven gelopen en kwamen er pas achter toen we al bijna-helemaal beneden waren. En toen moesten we de berg weer over om aan de andere kant met de boot te gaan. Maar die ging om half 4 en het was goed drie uur geweest. Zouden we t wel kunnen halen? Ik was al helemaal moe van t naar beneden sjokken over vervelende weggetjes met sloten losliggende stenen. En toen moesten we weer omhoog. Iemand anders onderweg zei dat t ook anders kon, om de heuvel heen ipv eroverheen. Scheelde weer. Dus over allerlei akkertjes en andere veldjes gelopen (geen pad) om maar snel bij de andere kant te komen. Toen vonden we eindelijk de haven waar we heen moesten, de boot van half 4 hadden we al gemist, maar de allerlaatste ging om 16 uur daar. Het was kwart voor 4 toen we nog even checkten of we wel naar de goede haven liepen (we waren er bijna)... en toen bleek die man een gids te zijn en die zei dat we maar beter naar een andere haven konden lopen, want dat tien minuten (zijn tijd) wel heel krap was om beneden te komen. Dus wij weer terug (naar waar we allang langs waren gekomen toen we raceten (heb zon beetje gerend op sommige stukken) om naar een andere haven te gaan. Wij waren er wel om kwart over 4... maar die gids niet, haha. Alleen kon hij met zn groep er uiteindelijk toch ook nog op. Maar wat een happening. Onderweg trouwens ook nog een losgeslagen lama tegengekomen, ook een groot feest als je haast hebt. Maar t kwam goed, uiteindelijk. Waar die incatrail al wel niet goed voor is...

Dagje daarna in Copacabana wat gehangen, gewoon gerelaxed, bij het Titicacameer gezeten en zitten lezen en schrijven in mn dagboekje. s Middags naar de berg bij Copacabana voor een uitzicht op het Titicacameer bij ondergaande zon. Het was bewolkt geweest, maar wat was die zonsondergang prachtig. Freezing koud, maar prachtig. Daarna maar snel naar beneden en s avonds nog in een of ander tentje gegeten, maar heb werkelijk geen idee meer waar.

Vanarf Copacabana naar La Paz. Zes uur in de bus geloof ik, best te doen. La Paz kwam meteen al op me over als een enorm drukke stad. We stonden met de taxi vast op een of andere rotonde (een grote puinhoop van zes banen autos). Er was enorm veel leven op straat, enorm veel tentjes op straat en dat beeld is alle dagen dat we in La Paz waren zo gebleven. We hebben die middag gesjopt voor een mp3speler... haha. Dat was prachtig gewoon. Een hele straat vol met alleen maar elektronicazaakjes (zowel binnen als op straat). Bijna alle spullen waren namaak of gewoon goedkoop. Heb uiteindelijk maar iets van die laatste categorie gekocht, want een Sonymp3speler die het toch niet is... ja, dan liever gewoon echt een neppe. Voor 20 euro 2 gig gekocht. Niet gek dacht ik zo. Daarna over de markten daar geslenterd. Onze ogen uitgekeken. Soms heb ik het zo druk met kijken dat ik gewoon me nog niet goed voel om fotos te maken. Moet wat kunnen destilleren en met zoveel om je heen lukt dat niet altijd. Maakte veel indruk, dus das op zich goed. Wat later toch begonnen. En mandarijnen gekocht in een straatje met vooral mandarijnenverkopers (allemaal op straat). 12 in totaal... een beetje veel voor even op te eten, maar ze gingen per 25, dus we hadden al een aardige deal. In een parkje opgegeten en een schattig jongetje nog getrakteerd op een mandarijn, toen ie naar ons toe kwam lopen. Maar of ie em ook opgegeten heeft...

De dag erna hebben we nog meer in de stad rondgebanjerd, maar weinig speciaals gezien. Ja heel veel eigenlijk. Maar geen toeristenhoogtepunten. Gewoon stad proeven. Een van onze hobbys geloof ik. Lekker slenteren, ergens zitten. En we hebben een deel van een Lonely Planet-wandeling gedaan die eindigde met een ijsje op een plein voooool met duiven. De Dam is er niets bij. Nog even in een kerk geweest.. en toen we verder door de stad slenterden en langs een soort protest kwamen, waarbij iemand een soort toespraak hield (gewoon op straat, waar anders), bleven we even staan om te luisteren waar het over ging. Toen kwam er een oudere man naar ons toe om te vragen (in het Engels) of we begrepen waar het over ging. Vervolgens hebben we ruim een uur of misschien nog wel langer met hem staan praten over de politiek in Bolivia, de relatie met de Verenigde Staten, hoe het gesteld is met het onderwijs en wat hij van Evo Morales vond (de president voor de nietwetenden). Je merkt dat veel Bolivianen boos zijn op de VS omdat die heel slinks van alles heeft afgepakt of ze goedkoop aan hen heeft laten verkopen (goud, zilver etc, de mijnen bijv). Het onderwijs werd wel langzaam beter, maar het was nog steeds lastig studeren etc. En hij vond Evo Morales maar niets. Ik ben alleen een beetje vergeten waarom. Heb geprobeerd met hem te praten over de War on drugs, maar hij begon telkens weer over het goud en zilver in Bolivia, dus helaas...

Maar zon soort dingen zijn wel de bijzondere dingen van onze vakantie. In deel twee van deze inhaalrace nog meer van deze prachtige verhalen (met oa de pampas, de jungle, Damien Rice en nog meer Bolivianen). Dus lees die ook nog even ;-). Het is de moeite waard...

Labels: , , ,