SnoopS' hoekje

No puedo creer mis ojos...

Sunday, October 19, 2008

Make some big jumps

Foto's: Salar de Uyuni (zoutvlaktes), Uyuni

Oh make some big jumps, big jumps,
You're afraid to break some bones.

Come on make some big jumps, big jumps,

Life is yours alone.
You hold your head up, your head up high,
like you think I do.


(Emiliana Torrini - Big Jumps)


Tis ons in iedergeval gelukt grote sprongen te maken! In de salar en ook (figuurlijk) daarbuiten.

Emiliana Torrini lukte 't in Tivoli De Helling afgelopen dinsdag ook. Grote sprongen van hoogtepunt naar hoogtepunt. Dat schattige meisje mag nog wel een keer terugkomen.

Labels: , , , ,

Saturday, October 18, 2008

Dulce de leche oftewel mangar


In (vooral) Chili en Argentinie kom je er niet onderuit. Dulce de leche (of mangar zoals ze in Chili zeggen). In Argentinie was 't misschien nog wel erger dan in Chili. Het zit in potjes (voor op je brood, voor op je pannenkoek, voor om zo op te eten), het zit op koekjes (alfojar, maar blijkbaar schrijf je 't net iets anders want een plaatje kan ik niet vinden), je kunt er ijs van kopen, ze hebben er ook snoepjes van, je doet 't op flan, 't zit tussen Oreo-koekjes (ja echt!), ... En vast nog wel meer dingen.

En wat 't is? Zoet van melk betekent het. En het is een soort caramel-ige substantie. Gemaakt van melk. Echt. Je gelooft 't niet als je 't eet hoor. Maar het is wel zo. Gecondenseerde melk carameliseren in een pannetje. Gaat verder weinig doorheen begreep ik.

En dat kwam ik dus net tegen in de C1000 in Overvecht. Eén momentje was Zuid-Amerika weer heel dichtbij! Mijn oma heette 't trouwens. Niet dat 't nou zo'n favoriet van mij was. Want elke dag overal dulce de leche, geef mij dan toch maar die jam. Maar voor de variatie was 't wel lekker :-)

Labels: , ,

Sunday, October 12, 2008

Lief liedje (Greg Laswell deel II)


Maan en sterren - San Pedro de Atacama, Chili


If I could write out my own dream
For the next time that I sleep
You'd be the first one that I see
And I the last one that you keep
The dream would go on and on
While we sway
Against all things thrown our way
And the morning would be so cruel
When it came
With sunshine and warmth to bring
For announcing the end of my sweet dream
For announcing the end of my sweet dream


Zeg nou zelf, dit is toch een hartstikke mooie lieve tekst? (en eventueel als je wil ook heel verdrietig...) Greg deed het maar weer (heb al ooit een post aan hem gewaagd, ik ben nog steeds gek van de man :-) 't Liedje viel me vandaag pas op tussen de andere nummers op z'n mooie nieuwe cd.

Sweet dreams! :-)

Labels: , , ,

Wednesday, October 08, 2008

De zon aanbidden in Cuzco


(een geluksheupshot)

Labels: , , ,

Monday, October 06, 2008

Een paar foto's...

Vandaag heb ik eindelijk bijna alle foto's op m'n computer kunnen zetten (er missen er 20 die kapot zijn op de dvd en er mist één kaartje die nog bij de fotograaf ligt). Vanavond heb ik zelf ook al even kunnen genieten van een aantal foto's. Hier even heel kort een paar foto's, voor de leuk. En omdat ik er toch wel heel erg blij mee ben... Sommige vanwege de foto zelf, sommige gewoon voor het moment.

Tijdens de Uyunitour aan een meer met flamenco's (maar die zitten aan de andere kant)Te mooi om waar te zijn. Vanuit de auto, toen we langs een meer met (jawel) flamenco's reden. In de uitvergrote versie kun je die wel zien in de verte. Maar het beest aan de voorkant is een ... (help me Judy ;-) een kruising tussen een lama en nog een dier.

De gids wilde hier zomaar aan voorbij rijden. Gelukkig mocht ik even uitstappen voor een paar snelle foto's van dit prachtige vergezicht in de woestijn.
Tijdens de incatrail: we zitten al hoog! Ik ben blij (nog wel ;-)


Jaaa, bereikt! Het waaide er nogal, ik had m'n pet misschien niet af moeten zetten, maar als je eenmaal boven bent heb je daar al geen energie meer voor ;-) Wat was ik blij!
Ik kon zowat niet meer lopen toen we dit punt eindelijk bereikt hadden, maar dit is nou Machu Picchu. Voor als je dat nog niet wist ;-)De Inca-cola. Niet te drinken (mierzoet, chemisch spulletje), het eten was ook niet bepaald lekker (dingt wel mee naar het vieste avondeten van de reis, door de koude friet), maar je moet toch een keer met die Inca Cola op de foto hè!

Op de drijvende eilanden (islas flotantes) toch nog een beetje een normaal plekje gevonden tussen de op toeristen ingestelde bewoners. Gezellig voor een huisje met de was. Het normale leven :-). Ohja, de eilanden drijven dus en zijn gemaakt van gesneden riet (zo'n 3 meter dik).
En dit gebeurt er dus als je even niet oplet... een hele verzameling kids om je heen! Ook op de drijvende eilanden (hetzelfde eiland, 5 meter verderop...).
Tot zover even deze foto's van "ik was er echt!" en "deze vielen me toevallig net even op". Een volgende keer meer. Of kom gewoon een keer bij me kijken. Als ik een selectie heb gemaakt dan toch....

Labels: , ,

Sunday, October 05, 2008

Terugreis: lieve Atlantanen, vreemde vluchten en thuis...

In het vliegtuig zat ik langs nogal een stereotiep dikke Amerikaanse man, maar hij was wel heel aardig en gezellig. Vriendelijk. Geinteresseerd in astrologie, dus ik heb alles gehoord over de man die het beste bij me past. Maar het was fijn om zo iemand naast me te hebben. Afleiding van het einde van m'n reis. Ik heb nog even gezwaaid naar BA toen we daar een half uur overheen vlogen (aaaaaal die lichtjes....). Dag Buenos Aires, Dag Argentinie, Dag Zuid-Amerika!

In Atlanta natuurlijk weer meer dan een uur bij de douane gestaan. Dat zal ook nooit eens snel gaan in de VS. Ik ging als een van de laatste door de douane heen. En toen moest ik ineens bij het inleveren van een formuliertje uit het paspoort de andere kant op dan de rest. Help! Wat nu weeeerrrr... (vorige keer al UITVOERIGE controle toen de poortjes drie keer afgingen, nu dit weer!). Ik had er echt geen zin in. Dus ik vraag die man waarom ik de andere kant op moet. Zegt ie: dat hoor je daar wel. Kom ik daar aan, soort aparte ruimte, moet ik m'n formuliertje en paspoort inleveren, vraag ik wat ik daar doe, zegt ie. Ja, dat hoor je dadelijk wel. Wacht maar even. Dus ik wacht. Zij alleen maar kletsen met elkaar :S. Moet ik bij een andere man komen. Tassen moeten open op een soort band. Vraag ik waarom ik daar ben... zegt ie: ja, je bent een random check. AAAAARGH! Heb ik weer. Maar hij zag m'n ergernis en m'n onschuld denk ik. Die blauwe ogen hè ;-). Die hebben me al veel goed gedaan de afgelopen twee maanden. En hier ook. Ik maak tas 1 open (schoudertas) en hij heeft er al geen zin in. Ik wil tas 2 ondertussen openmaken, maar hij zegt, stop, nee, dat hoeft niet. Phew! Waarom moet dat dan, als hij er toch geen zin in heeft? Maargoed... ik was ervanaf.

Na nog wat gedoe over m'n vliegticket (die ik nog niet mocht ophalen bij de lege balie, vorige keer heb ik daarvoor toen een uur in de rij gestaan...), een tentje gezocht met warme chocolademelk en een muffin en in een heerlijke relaxstoel dat opgegeten. Wat moet je in godsnaam anders op zondagochtend om 8 uur?! Greg Laswell zong me ondertussen toe :-).

Toen het 9 uur was geweest met de marta (tram) naar downtown Atlanta. Het winkelcentrum waar misschien een cd-winkel zat was nog dicht, maar het bord met de winkels stond buiten en daar stond geen cd-winkel tussen. Toen wat rondgewandeld, eigenlijk op weg naar het park, maar zonder kaart. Dat ging niet helemaal goed... ik liep gewoon waar ik dacht dat 't mooi was en wist nog dat er iets met Peachtree street was. Maar dat ging niet goed. Ik weet niet helemaal waar ik geeindigd ben, maar VER weg van het centrum. Toen iemand gevraagd, kwam toevallig net uit een kerk gewandeld, bleek achteraf, en zij is met me meegelopen naar het park. Bood me nog een diner aan, bood aan met me mee naar het park te gaan, als ze even schoenen kon omwisselen, maar had gezegd dat 't wel goed was zo. Wilde liever beetje m'n eigen ding doen. Toen bleek het park vanaf haar huis toch nog een eind lopen en ik had inmiddels zere voeten (lees: blaren) van de wandeling door Atlanta. Het park doorgestoken, nog een fotootje gemaakt bij Coca-Cola (komt uit Atlanta, zit ook museum, met 15 dollar entree...) en toen naar CNN. Dat kostte ook 12 dollar, maar daar wilde ik gewoon graag heen.

Bij CNN kreeg ik met vele anderen een rondleiding van driekwartier langs alle afdelingen van CNN. En ze vertelde wat er allemaal gebeurde en hoe de uitzending uiteindelijk bij de kijkers kwam. Was wel interessant, maar veel dingen wist ik al van m'n CIW-opleiding. Maar het was GROOT! Dat maakte vooral veel indruk.

Daarna een wrap gegeten (je moet echt zoeken naar wat anders tussen alle Wendy's, Mac's, Burger King's en andere frietfastfoodtenten), die volgens de verkoper niet heet was. Maar m'n neus ging er lekker van lopen, dus dat kwam met die fikse verkoudheid wel weer goed uit ;-).
Ik heb trouwens geprobeerd de wrap op te eten boven Nederland. Maar dat werd een beetje lastig. CNN had op de vloer van de hal van hun gebouw waar alle eettentjes aan zaten een wereldkaart gemaakt met stenen en alle plaatsen waar CNN zat hadden een gouden steen in het midden met de plaatsnaam erop. Maar op de ene steen stond Londen en op de andere Brussel, en daarboven was gewoon niets meer. Daar was al water... oeps! Nederland vergeten ;-)

Vanaf CNN downtown Atlanta weer ingelopen, nadat ik op een kaart had gekeken, een man vroeg waar ik heen wilde (aardige mensen hoor, daar in Atlanta) en die had me de shopping mall aangewezen die ik niet kon vinden. Toen toch maar naar het VVV. Daar werd gezegd dat alle cd-winkels waar ik heenwilde (gevonden via Google) te ver weg waren, dat ik dan met tram en bus moest. Ingewikkeld. En zoveel tijd had ik niet meer. Dus maar met tram naar een winkelcentrum met één cdwinkel.... :-(

Daar hadden ze wel Greg Laswell, op het moment een van m'n favoriete artiesten. En Sara Bareilles, die ik -door de mp3speleromstandigheden- veel heb geluisterd. Maar ik heb ze allebei laten liggen... te duur. In het vliegtuig daarna had ik spijt, toen ik Sara Bareilles hoorde in een film.

Op het vliegveld ging alles voorspoedig (heee!) en kwam ik zelfs nog pure m&m's in een rood zakje tegen. Toch even proberen. En meteen het wisselgeld in munten gevraagd... zodat ik m'n ouders kon verrassen. Even naar huis gebeld, vijf minuten. Daar waren ze blij mee! En ik vond het leuk om ze ermee te verrassen. Toen leek de reis naar huis nog voorspoedig te gaan....

Maar... het duurde lang. Het vliegtuig had al vertrokken moeten zijn en wij zaten nog met z'n allen in de gate. Ik had intussen nieuwe vrienden gemaakt, een stel die ook in Zuid-Amerika was geweest (ze hadden zo'n mooie Boliviaanse sporttas bij zich). Dus dat was makkelijk kletsen. Uiteindelijk kwam er een hele groep securitymensen aan die alle tassen zouden gaan controleren, zo leek het. Maar alle was toch een relatief begrip. Je moest je paspoort laten zien en héél toevallig (uhuh..) werden toch bijna alle Nederlanders gecontroleerd en de Amerikanen niet. Apart! Ze gebruikten een paarse lamp om eerst je tas mee overhoop te halen en de volgende securitypersoon gebruikte nog een zaklamp en haalde daarmee nog een keer je tas overhoop. Bijzonder. Verwachten ze dat wij allemaal met drugs op zak lopen ofzo? Ik had twee tassen, maar de tweede hoefde dan weer niet. Dat vond ik dan wel weer een beetje vreemd. Als ik 't zou verstoppen, zou ik toch sowieso eerst de tas geven waar niets in zat?! Nouja, goed. Dat is ook goed gekomen. Maar vreeeeeemd was 't wel!

In 't vliegtuig zat ik naast de helft van een Amerikaans stel die voor het eerst overzee gingen vliegen, naar Nederland (Amsterdam natuurlijk), Duitsland, Venetie en Londen. Logische combi ;-). Uiteindelijk heb ik maar geruild met de man, zodat ze naast elkaar konden zitten bij het raam en ik aan het gangpad zat. Maar ik had geen directe buren, dus dat was ook wel lekker. De overbuurjongen kwam uit de VS en ging naar Afghanistan. Zat in het leger. Was thuis geweest omdat ie een kindje had gekregen. Verder heb ik lekker een filmpje gekeken (Made of Honor) op mijn eigen (keuze)tvtje. En de nieuwe Coldplay geluisterd, ook op die tv. Toen wij ons diner (groot woord) kregen was het al half 2 Nederlandse tijd. Lekker op tijd ;-). Om half 3 dacht ik me klaar te gaan maken om te gaan slapen, maar toen was er een man niet goed geworden in ons gedeelte van het vliegtuig. Dus veel heen en weer geren, vragen om een arts en veel kijkende mensen. Rustig gaan slapen was er toen niet meer bij, dus heb maar gewacht. En uiteindelijk dus maar een paar uurtjes 'geslapen' op een rechtopstaande stoel. Pfft! Toen kwam 't ontbijt alweer namelijk... en kwamen we bijna aan op Schiphol!

M'n tas kwam gelukkig als een van de eerste van de band rollen en wat was ik blij toen. Lekker naar buiten, lekker naar pap en mam en Marjolein. Ik had al een grote glimlach op m'n gezicht staan. Ik zag ze niet meteen, maar ze hadden mij wel snel gevonden. Met balonnen en een Snoopyknuffel werd ik weer verwelkomd in dit koude kikkerland. Ik was nog vergeten te zeggen dat 't bijna 30 graden was in Atlanta. Wel even een verschilletje met het vieze, koude, gure weer in Nederland. Maar ik ben weer terug. En de reis was prachtig. Ik zou zo weer gaan. Ik was liever veel langer gebleven. Ik wil nog terug. Ik hoop nog contact te houden met de mensen die ik daar heb leren kennen. En ik ga foto's uitzoeken, heel veel foto's uitzoeken. En hopen dat het kaartje dat kapot is nog wel 'gemaakt' kan worden, dat de foto's daar ook nog vanaf kunnen. Maar dat komt hopelijk goed (hij ligt al bij de fotograaf).

Bedankt voor het lezen! Voor het reageren! Voor het mailen en smsen! Voor de adviezen en suggesties. Voor de steun. Het was een onvergetelijke en fantastische reis!

Labels: ,

Afscheid: gezellige tijd in Belgrado, spannende trein en asado met Argentijnen

Een paar dagen thuis alweer, maar het laatste blogje lag nog op me te wachten. De rust is hier een beetje teruggekeerd na het uitslapen van het ergste van m'n jetlag, m'n diplomauitreiking en Coldplay.

In de laatste paar uur in Zuid-Amerika en in Atlanta heb ik nog meer dan genoeg gezien en meegemaakt. Om te beginnen in Buenos Aires. 's Ochtends nog even met het meisje uit m'n kamer de stad in geweest, naar de wijk Belgrado, naar een markt met vooral veel sieraden. En daarna even op het terrasje gezeten. En toen was het ZO moeilijk om weg te gaan. Ik wilde helemaal niet naar huis. Het begon nu pas net écht leuk te worden. De buurt was zo fijn, het weer was heerlijk zonnig en warm, het was gezellig met het meisje... maargoed. Toch in de metro kunnen stappen!

Ik had zo'n mooi beeld van de stad Buenos Aires. Rijk, in verhouding tot andere steden in Argentinie en landen zoals Peru. Mooie, oude wijken. Gewoon goede treinen (niets speciaals, maar wel gewoon prima met prima stoelen, ramen, deuren, afscheidingen en geen slome stoomtrein zoals in Peru).
Maarrr... toen ging ik met de trein van de stad naar Ana, een vriendin van Richard die ook in BA woonde, maar dan in een buitenwijk op 45 minuten met de trein vanaf ergens buiten het centrum. Om bij het treinstation te komen was ik al ruim een uur onderweg in twee metro's met grote backpack en dagrugzak. Eén metro stond nog overvol ook, dus was al een hele klus om te blijven staan met dat ding op m'n rug. Op het treinstation was het al een hele zoektocht naar de enige drie hokjes voor Glew (met een gigantische rij mensen erachter). Ook nog een naam die amper uit te spreken valt voor een Nederlandse die beter Engels kan dan Spaans. Maargoed, ze begrepen me toch. En 't kaartje was maar 1,20 pesos wat uhm, wel 30 cent kost (voor 45 minuten in de trein!).

Toen naar de trein. Een oude, gammele rammeltrein volgestouwd met mensen. Zo kon je het wel samenvatten. Ik zag de bui al hangen. Niet wéér staan met m'n backpack. De trein was lang, dus ik maar doorlopen en doorlopen... elke coupé vol mensen. Tot ik de fietscoupé tegenkwam. Daar hingen fietsen aan bagagerekken, stonden in de hele coupé verder vier stoelen en de rest van de mensen zat op de grond, hing tegen de muur aan of stond zonder dat ze zich ergens aan vast konden houden. De coupé kende op de vier stoelen na geen enkel comfort. Maar aangezien de trein verder al zo vol stond, stonden ook hier wel veel mensen in. Je moet toch ergens blijven hè... Ik vond een plekje tegen een van de stoelen aan, zittend op m'n backpack op de grond.

Hier kwamen niet de rijke mensen uit de stad. Hier kwamen de mannen in versleten kleren, trainingspakken, joggingsbroeken, shirts met gaten en/of vlekken. Veel mannen ook vooral. Ik ging de vrouwen zoeken om me een beetje veiliger te voelen. Maar die paar die er waren stonden aan de andere kant van de coupé.
Dit was toch niet helemaal waar ik aan gedacht had toen ik besloot naar Ana te gaan. En ik had ook nog 'es zichtbaar al m'n spullen bij me. En blank. Ja, ik viel weer op. Maar heb gewoon rondgekeken en gedaan alsof het de normaalste wereld is om als toerist in een fietscoupé bovenop je rugzak te gaan zitten tussen alle werklui uit de dorpen in. Dat lukte best prima. Tot de twee buurmannen naast me op de grond uit een stukje plastic gingen lopen snuiven met een opgerold geldbriefje. Achja, cocaine, het scheen ook wel veel gebruikt te worden in Zuid-Amerika, maar daar had ik nog niets van meegekregen. Nu nog wel even. Kon er ook nog wel bij. Paste in iedergeval wel bij de sfeer van de trein. Ondertussen kwam er nog een man met 600 eieren op z'n fiets aangelopen. Driehonderd op een bagagedrager aan de voorkant en net zoveel op de bagagedrager achter. Prachtig! Deze had toch wel 't record van de man uit Peru verbroken (die er met 300 op z'n schoot zat in de bus...). En opeens voelde ik me ook weer in Peru. En ook kwamen er vele verkopers de trein in met lolly's (5 voor 1 peso), brood, koekjes, chocola... ook erg Peruaans, Boliviaans... De reis was zo ineens wel compleet. Ik sloot m'n vakantie af met toch wel wat karakteristieke dingen van de landen in Zuid-Amerika. En de drugs, die ik de rest van de vakantie nog amper gezien had. Het hoort er toch bij ;-)

Uiteindelijk kwam ik toch veilig in Glew aan. De buurmannen bleken toch ook nog wel aardig te zijn, want ze wilden me wel vertellen waar we op dat moment waren (Ana belde me) en voor 't station zeiden ze dat ik eruit moest. Handig! Ana liet even op zich wachten, maar kwam me toen ophalen in joggingsbroek en t-shirtje. Ze was nog een beetje ziek, dus liep ze er net zo bij als die mensen in de trein ;-). Met de auto over een paar hobbelige zandweggetjes naar haar huis gereden. Daar wachtte een hele familie op me. Het duurde even voor ik alle familierelaties doorhad. Oma, Ana's vriend met twee kinderen en de vriendin van de zoon van de vriend van Ana. Ze zouden barbecueen (asado), maar ik was laat. Dus was er al gebbqd en heb ik met Ana nog een paar steaks gegeten. Ze waren bang dat ik geen Spaans sprak, maar daar leek het soms ook wel op. Ze waren soms wel moeilijk te verstaan, dus moest ik dingen een paar keer vragen. Maar na vijf minuten werd 't al iets beter en toen we in de auto zaten na een goed uur daar, hadden we bijna vloeiende gesprekken in het Spaans. Over van alles en nog wat. Vooral verschillen tussen daar en Nederland. Over m'n vakantie. Over hoe ze Engels leren en waarom we toch geen Engels spraken ;-). Het was nogal wennen om bij Ana thuis te zijn, maar in de auto had ik het goed naar m'n zin. We zijn toen nog even langs een kerkje in Glew gereden waar een bekende Argentijnse schilder z'n kunsten heeft vertoond. En vervolgens door naar het vliegveld. "Dichtbij" vanaf hier, maar toch nog 40 minuten rijden.

Op het vliegveld afscheid genomen van iedereen, nog een fotootje gemaakt met Ana en toen door de douanepoortjes gestapt. De terugreis was nu echt begonnen! Ik stond zo bij de gate, waar een enorme rij mensen al stond te wachten. Alle handbagage werd nog een keer opengemaakt. De Argentijnse controle eerder stelde ook werkelijk NIETS voor (vloeistoffen? wat kon hen 't boeien..., nog een telefoon in je zak? hou maar lekker in je zak hoor... en het alarm ging niet eens af...). Dus ik kon me voorstellen dat de VS dit niet voldoende vond. Blijkbaar moest het dan maar zo. Een tafeltje tussen alle wacht-stoeltjes in, waar iedereen langs moest schuifelen, tas open, grabbelgrabbel en weer dicht, onderweg naar het vliegtuig. Zéér professioneel. Over m'n reis en Atlanta vertel ik wel even in een nieuwe blog.

Labels: , ,