En nu komt de zon,de zon komt op.'t Asfalt voor mij alleen,de koning te rijk.Acda en de Munnik - Ol'55De eerste update vanaf de andere kant van de oceaan. Goed aangekomen dus!
De reis begon met een mooie zonsopkomst (maar voor de discussie die er ooit was: ik ben van de zonsondergangen), al was dit ook wel adembenemend mooi met deze dauw erbij. Toen moest ik aan Ol'55 denken. Zovaak zie ik de zon ook niet opkomen ;-). (muziek: AedM in m'n hoofd, a balladeer op de radio)
Maar het vakantiegevoel begon al iets eerder, toen ik met mama op woensdagavond naar Brabant reed (en we verkeerd reden). Rijdend langs de weilanden met koeien besefte ik me ineens hoe mooi 't leven nu voor me is. Afgestudeerd (voor de eerste keer voelde 't écht zo) en een grote reis voor de boeg, een soort droomreis.
De volgende dag op Schiphol en in 't vliegtuig was ook alles fantastisch. Echt genieten, geen last meer van enige vorm van stress en gewoon weten dat je de komende zoveel uur niet veel anders kunt doen dan eten, lezen, slapen, muziek luisteren of een film kijken. Lekker alles loslaten. (muziek: Saybia)
Ik werd helemaal blij van de tv in ´t vliegtuig. Iedereen een eigen touchscreen (!) waarop je zelf je film, tv-serie, HBO-serie, muziek of spelletje (!) kon kiezen en kijken, luisteren of spelen. Was een genot! Reis duurde voor m'n gevoel alleen wel erg lang... en ik was nog niet eens op de helft toen.
In Atlanta vooral veel verdwaald (gigantisch vliegveld!) en gewacht. Eerst een uur op de immigratiedienst, vervolgens van boven tot onder gedubbelcheckt door een security-medewerker die ingewerkt werd (daardoor moest alles nóg een keer). Gekke was dat ik niet bliepte toen ik Atlanta uitging (had toen wel alles wat los en vast zat uitgetrokken zo'n beetje :P). Dus vanaf nu ook maar m'n horloge + ring in 't bakje leggen...
Downtown Atlanta vond ik niet echt wat. Niet voor mij gister in die toestand (moe, teveel spullen bij me, te laat om iets te bezoeken). CNN staat op lijst voor volgende x, weet al waar 't is. En als ik tijd heb ook nog 't Aquarium of 't Coca Cola-museum. Uiteindelijk wat in 't Olympic park gehangen (als enige) en een poging gedaan de tig zwervers te ontwijken. De smoothie was toch wel 't hoogtepunt van de middag ;-). (muziek: Regina Spektor en Josh Ritter)
Was wel weer meer dan gewoon te vroeg op 't vliegveld, maar iedereen waarschuwde me voor van alles en nog wat. Dus heb maar geluisterd ;-). Uiteindelijk bij de gate gekletst met een meisje uit Santiago en een groepje studenten die gaan studeren in Valparaiso. Erg gezellig! De taal was nog wel meestal Engels...
In vliegtuig had ik lekker twee stoelen. Heerlijk geslapen, zelfs 't avondeten gemist omdat ik zo lekker sliep. Niet erg! Werd pas weer echt wakker bij de bagle die er lekker uitzag maar niet zo smaakte. Toen de buurman voor me iets kwijt was en ik vroeg 'wat dan?' in 't Spaans raakten we aan de praat en hebben we gekletst tot bij de uitgang van Santiago. Was leuk!
Niet te vergeten hoogtepunten:
- 't aanvliegen op Santiago was adembenemend mooi met de opkomende zon (daar istie weer!), de bergen met sneeuw op de achtergrond en de lichtjes in de stad
- 't vliegtuig is geland en 't eerste liedje dat wordt gedraaid is Jason Mraz - I'm Yours. Nou, toen kon 't echt niet meer stuk!
De meer dan 1,5 kilo stroopwafels (jaja) en m'n fruitduo's (mmm!) konden zonder problemen mee 't vliegveld af. Na meer dan een uur kletsen in 't busje met een jongen uit Santiago die terugkwam van z'n vakantie in.. Amsterdam (en Londen, Antwerpen en Kopenhagen), stonden we ineen voor een huis waar ik moest zijn. Hij heeft onderweg ook nog een paar toeristische dingetjes verteld toen we door 't centrum reden, maar we hebben vooral over onze vakanties gekletst.
Eenmaal hier even gebeld met Judy, gesmst naar huis en toen snel in bed gekropen. Tis hier nogal tochtig en buiten is 't énorm koud ('s ochtends iig, net ging 't wel). Dus een warm bed was een verademing.
Toenstraks al meteen kennis gemaakt met Judy's vrienden bij een gezamenlijke lunch bij een luxe en enorm lekkere Italiaan ('t eten hè... 't eten). Lekkerste pasta ooit! (maar van Italie kan ik 't me dan ook niet herinneren). 't Kennismaken was wel iets lastiger. Terwijl ik toch genoeg geoefend heb (zie boven!), kon ik er vaak weinig van volgen. Eén op één gaat al beter, maar heb echt moeite met 't accent hier. Net alsof je ineens geen Spaans meer spreekt ;-).
Judy komt zo terug van werken en vanavond hebben haar huisgenoten bezoek. Ga dan wel beetje op tijd slapen, want voel me echt nog heel gaar/moe/ziekig. En morgen heb ik al m'n eerste 'feestje', een etentje bij haar baas (die ik ook al ontmoet heb).
Ohja, nog een paar woorden over de stad. Arm en soms valt 't ook wel mee, veel straatverkopers, paar mooie gebouwen en pleinen en vriendelijklachende mensen. Denk dat veel Chilenen ook oprecht aardig zijn. Kan na al de leuke gesprekjes niet anders concluderen! Ik ga 't hier wel naar m'n zin krijgen!
Ciao! (niet gejat hoor, dat zeggen ze hier allemaal ;-) (muziek: Lisa Hannigan's The Cake Sale-liedjes)
P.s. die muzieknotaties zijn een beetje voor mezelf, vind 't leuk 't daarmee te (kunnen) associeren. En voor muziekliefhebbers misschien ook wel grappig ;-)
Labels: vakantie Zuid-Amerika Chili
