Granada in zwart-wit

Je wacht lang, maar hier istie dan... een postje over Granada! Vanmiddag zag ik ineens m'n zwart-witfoto's van Granada op m'n computer staan. Die heb ik pas laten ontwikkelen en op cd zetten en daar zitten toch wel een paar mooie tussen. Ook heb ik een paar leuke kleurfoto's van rolletje, maar die heb ik niet gescand, dus als je die wil zien moet je dat maar een keertje vragen. Onderaan staat trouwens wat mij betreft de mooiste, ook qua scherpte-diepte al had 't nog ietsje beter gekund...

De minst succesvolle met dank aan de mooie paal ;)

Een van de binnenplaatsen van een van de paleizen

Paleis met (vieze) vijver

Maartje's schaduw op de stenen/een beekje

En de aller- allermooiste vind ik en die siert nu m'n bureaubladachtergrond, dus dit is tevens de achtergrond naar voren-post ;)

Een kijkje in... m'n knie ;)

Vanmiddag heb ik een cdtje met foto's opgehaald. Geen foto's van m'n tijd in Spanje, zonsondergangen in Utrecht of de natuur bij Boxtel, maar foto's van m'n knieën. Röntgenfoto's dus. Morgen heb ik namelijk een afspraak in een ziekenhuis in Den Bosch, omdat ik daar geopereerd wil worden. Kniefoto's zijn al gemaakt, dus die kunnen dan opnieuw gebruikt worden (al heb ik wat geruchten gehoord over dat hij toch zelf foto's wil maken, maar dat vinden we morgen uit). In iedergeval heb ik een cdtje met software en de röntgenfoto's gekregen van het ziekenhuis in Utrecht. Na wat knutselen met de software is het me ook gelukt ze naast elkaar te zetten. Bij deze gun ik jullie ook een kijkje in mijn knieën...

Links m'n gezonde rechterknie, rechts m'n iets-minder-gezonde linkerknie.

Van boven is er nog niets te zien...

Een doorsnede waarop je duidelijk twee 'vlekjes' ziet die er niet horen.

En het duidelijkste... vanaf de zijkant. Zie je die twee 'extra' stukjes op de rechterfoto (links van m'n knieschijf en in m'n knieholte)? Die horen er niet ;)

Terug in Utrecht... zonsondergangen

De zonsondergangen waren er ook wel toen ik in Madrid zat hoor. Gelukkig, dat houdt niet op ;) maar ik kon ze niet bewonderen vanaf 12 hoog in Utrecht. Sinds zaterdag zie ik ze weer, ze zitten niet meer achter de flat aan de overkant. En wat zijn ze weer mooi...

Eergisteren

Vanavond

Twee maanden

En ik ben alweer twee maanden thuis. Nee die banners mogen nog niet weg nee! Ik mis Madrid nog veelste erg! Al ben ik ook wel weer blij in Nederland te zijn, een nieuw buitenlands avontuur gaat er zeker komen na m'n studie :)

Uitmarkt

Vandaag een dagje Uitmarkt gedaan. Ook nog paar fotootjes bij Guido Weijers en Arjen Dijkstra gemaakt, maar die zijn allemaal enigszins mislukt. Beetje te weinig licht toch.

Dan maar even over ons programma. We beginnen met Ted Griffioen in De Engelenbak. Het blijkt een TFT-student uit Utrecht te zijn (gezellig!) en voor een beginneling best goed. De makkelijke onderwerpen studenten, sex, vrouwen, vriendin kwamen allemaal aan bod, maar toch was het erg leuk. Hij speelt ook een paar liedjes op z'n gitaar die ook in de smaak vallen bij het publiek. Leuk om nog een keer voor weinig geld in het theater te zien!

Dan de tweede act: Medium van Maria Clara Villa-Lobos. Volgens het boekje een "dans/ballet"voorstelling. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: het leek meer op een pornovoorstelling.

Wat uitleg bij deze rake uitspraak is misschien wel handig. Op het podium zitten 2 heren en een dame met een masker op en in combinatie met hun kleren kunnen ze zo in de Prodentreclame. Een beetje 'fout Amerikaans' zou ik het noemen. Ze bewegen als er klassieke muziek (heel zachtjes) aanstaat en als deze uitgaat blijven ze stilstaan. Maar daar houden ze zich op een gegeven moment ook niet helemaal meer aan. Het is een beetje vaag, ze dansen op ringtones tot deze ophouden. Ze zingen We wish you a merry Christmas en praten Engels tegen elkaar. Waar de porno blijft? Hier! De kleren gaan langzaam uit en we gaan verder in ondergoed/bh. Ook nog niet zo erg op zich, het ligt er maar aan wat je er dan mee doet. Er wordt in billen geknepen, een SMachtige situatie gesimuleerd, de bhvullingen van de vrouw verdwijnen aan de voorkant in het ondergoed van de heren en er worden allerlei seksstandjes gesimuleerd. Gezellig! Ondertussen krijst er een kind van 1 jaar door de achtergrondmuziek -een danceliedje met MTV in de tekst- heen. Een prachtige combinatie... om heel hard bij te lachen. Dit is toch niet serieus? Dit is toch geen theater waar mensen voor betalen? Dit durf je toch geen dans te noemen? Het was heeeeeeeeeeeeeeeeeel vreemd allemaal. En we kwamen als verantwoording van deze pornoshow niet verder dan "Ze proberen aan te geven hoe slecht de clips op MTV zijn met al het vrouwennaakt" ofzoiets....

Snel op naar het volgende! Weer cabaret en ditmaal doen we het goed: Guido Weijers in De Kleine Komedie! De aankondiging wordt verzorgd door Frits Barend. Guido is op dreef, zelfs in zijn half uurtje. Met videobeelden (visueel sterk programma!), zijn hyperactiviteit en alle schoolherinneringen bovenhalen bij iedereen. Het is een stukje uit z'n nieuwe programma Xipnao! waar al veel commotie over is geweest omdat hij stukjes 'gejat' zou hebben van een Amerikaanse comedian. Hoe dan ook, het was leuk en Marisca en Erica (met wie ik op de Uitmarkt was) waren ook helemaal enthousiast!

Tijd voor een herkansing voor dans. Ditmaal in het Muziektheater een voorstelling van Anouk van Dijk. Ik heb geen verstand van dans, 't is ook niet 't eerste waar ik heen zou gaan, maar dit was wel leuk. Moderne dans belicht met een bouwlamp. Ik heb wel bewondering voor de spelers, naast 't dansen dan, want ze moesten ook de hele tijd in die lamp kijken en die was FEL! Maar het was wel leuk!

Daarna werd 't blijkbaar weer tijd voor wat slechts. Eerst hebben we nog even gekletst met wat mensen in de rij om daarna aan te schuiven bij Arjen Dijkstra, onder de noemer "cabaret". Helaas heeft hij 25 minuten liedjes staan spelen op z'n keyboardje als een keyboardnerd. Toen hij bij het laatste liedje achter z'n keyboard vandaan kwam werd het er niet beter op. Hij kan niet dansen en het klinkt toch wel erg nep als je gitaren uit een keyboard hoort komen. Verder zijn de teksten van z'n liedjes niet bepaald 'kleinkunst' en al helemaal niet goed (4x dezelfde zin achter elkaar en in het hele liedje misschien 8 verschillende zinnen!). Z'n stem was wel ok, maar ja, zo kom je er alsnog niet. Boven ons zat een meisje al bijna te slapen, ik neem aan dat dat genoeg zegt....

Met dit dieptepunt heb ik Amsterdam weer verlaten. Toch wel erg gezellig gehad (ook lekker bijgekletst) en genoten van de 3 leuke/mooie voorstellingen! Als ik jou was zou ik volgend jaar ook een dagje Uitmarkt overwegen om je culturele deel te voeden ;)

Knie

Zo loop je op Haldern en zo wankel je over Haldern al steunend op iemand anders. Vorige week zaterdagochtend net na het opstaan zakte ik door m'n knie. En ik kreeg er gratis pijnscheuten bij. Dat is langzaam (de dinsdag erna!) bijgetrokken en sinds dinsdagmiddag lukte het me weer enigszins 'normaal' te lopen, al was het héél voorzichtig en niet helemaal pijnloos. Toch maar even naar de huisarts gegaan en ik mocht het laten onderzoeken bij de specialist. Een hele opluchting, aangezien ik al een jaar of 9 met knieproblemen rondloop, maar zelden zo erg als nu.

De specialist, een orthopeet, heeft 't eens bekeken, bevoeld, gedraaid en toen foto's laten maken. De foto van m'n linkerknie was toch beduidend anders dan die van m'n rechterknie. M'n linkerknie is twee bot(stuk)jes rijker. Die horen er niet nee. Ze zitten ook gruwelijk in de weg, waarschijnlijk is dat de oorzaak van m'n pijnscheuten en het op slot springen van m 'n knie (waar ik met enige regelmaat last van heb). Die moeten er dus uit tijdens een kijkoperatie.

Ondertussen doet lopen nog steeds zeer. Niet die paar meter van de voordeur tot m'n fiets, maar wel een wandelingetje of een poosje staan. Dus die kijkoperatie is erg welkom. Helaas zal ik daar nog wel even op moeten wachten, bij het ziekenhuis waar ik ben geweest moet ik nog 4 weken wachten op een operatie, maar ondertussen is m'n vader op zoek gegaan naar een kortere wachttijd. We hebben er zelf één van 3 weken gevonden (toch weer een weekje minder) en twee mensen proberen nog te bemiddelen in wachttijd. Ik hoop dat 't niet te lang duurt, want dan kom ik wéér in problemen met studeren. Na m'n kijkoperatie mag ik namelijk twee weken helemaal niets (ja, rusten en dus dingen op bed doen) en daarna moet ik revalideren, fysiotherapie, opnieuw leren lopen (tenminste, da's me verteld).

En dan die foto. Ik heb krukken gehaald, zodat ik wat beter dat wandelingetje kan maken of langer stil kan staan. Van het weekend ga ik namelijk -hoe eigenwijs ook- toch naar Lowlands. Dan maar met krukken en een stoeltje om even bij te komen, ik ga. Maar dat lopen met krukken is wel dodelijk vermoeiend zeg! Ik dacht dat ik wel een beetje kracht in m'n armen had, maar 't valt me nog niet mee. Gelukkig was ik van plan vooral met 1 kruk te lopen, zodat ik dat ene been wat minder kan belasten, maar niet helemaal hoef te ontlasten. Dat lijkt me namelijk een stuk prettiger lopen dan dat gehinkel met krukken.

Dit verhaal zal nog wel een vervolg krijgen als ik weet wanneer ik waar geopereerd word ;) En als je een meisje op Lowlands tegenkomt met krukken, mag je gerust even zwaaien :-)

Kogelvangersven

Bij het Kogelvangersven in De Kampina.

Bij mijn ouders in de buurt is echt een prachtig natuurgebied: De Kampina. Eerder heb ik hier al foto's van geplaatst, toen ik op eerste kerstdag dit gebied ingefietst ben. Nu wilde ik graag naar de vennen, die me herinneren aan de mooie schaatstochtjes (weliswaar soms met stoel en zeker met vallen en opstaan) die we daar hebben gehad. Je bekertje warme chocolademelk laten insmelten in het ijs en je vasthouden aan alle graspollen die in de vennen staan om maar niet om te vallen als je moet stoppen.

Nou, weer om te schaatsen is het natuurlijk niet. Maar ik ben wel met m'n moeder naar de Huisvennen gefietst. Het Kogelvangersven om precies te zijn. En daar heb ik wel een paar mooie kiekjes geschoten terwijl m'n moeder zich verdiept heeft in een sudoku. En hier het resultaat...

Met een borrel op naar college*

Spaanse gewoontes en andere culturen in Spanje

Twaalf hoog in een Utrechtse studentenflat. Buiten is het Hollands weer, maar ik ga je mee (terug) nemen naar het warme Spanje. Naar wat Spaanse gewoontes en grappige dingen van andere culturen die ik daar heb leren kennen.

Om te beginnen de manier van tentamens geven. Geen voorgedrukte vragen op een blaadje. Bij het ene vak worden onderwerpen genoemd, die je zelf op moet schrijven om daarna alles te vertellen wat je weet over dat onderwerp. Beoordeling daarvan lijkt me lastig, want hoe weet je of je opschrijft wat de docent wil horen? Iets anders is een speciaal tentamen voor buitenlandse studenten. We mogen één onderwerp (uit vijf) kiezen om daar twee pagina’s over te schrijven. Niet makkelijk? Nou, als je je aantekeningen en je boek erbij mag houden valt het reuze mee!

Ook zijn er nog wat andere dingen die opvallen op de universiteit in Madrid. Overal hangen niet-rokenbordjes met de peuken ernaast en de kantine is een rokershol. Met drank weten ze ook wel raad. De kantine verkoopt bier, wijn en sterke drank. Dus als je een vak niet ziet zitten, drink je gewoon eerst een borreltje, dan gaat ’t vast een stuk beter ;). Je moet nog wel nuchter genoeg zijn een automaat te bedienen, want je moet eerst je drankje betalen aan een automaat. Wat wel erg handig is, is dat je met een 5 al het vak gehaald hebt. Hard studeren is dus echt verleden tijd als je in Spanje bent.

Over andere buitenlandse studenten valt ook genoeg te vertellen. Fransen praten het liefste altijd Frans, ook als ze in Spanje zijn en vergezeld worden van mensen die geen Frans spreken. De enige buitenlandse studenten die ik ontmoet heb die praktisch geen Engels kunnen spreken zijn Italianen. Trouwens, Spanjaarden zelf kunnen er –met dank aan Franco en het slechte taalonderwijs nu- ook weinig van. En Ecuadorianen hebben een bijzondere eetgewoonte: de delicatesse in hun land is cavia.

Mijn Amerikaanse huisgenootjes kunnen de vooroordelen over hun volk ook mooi bevestigen. De een weet niet hoe een stofzuiger aan moet. “Als ik de stekker in het stopcontact stop, doet ‘ie niets.” Ze wist niet dat er een aan-knop op zit en toen ik zei waar deze zit, zei ze: “Maar die is toch veel te groot voor een knop!”
Koken is ook een vak apart. Ze zijn trots als ze “mac and cheese” uit de magnetron kunnen maken. Dat is niet voorhanden in Spanje, dus zijn ze al blij met een eitje koken en apetrots dat ze een pannenkoek kunnen omdraaien. Toen een Amerikaanse vriendin langskwam in Nederland en we friet met saté bij Broers bestelden, zei ze: “Als ik er niet aan gewend was geraakt in Spanje, had ik nu gevraagd: Waar is de rest van het eten gebleven? Dit is nog maar het voorgerecht…”. Maar ze wist haar bordje niet eens leeg te eten…

Studeren in het buitenland houdt dus niet op bij het vakken volgen in een vreemde taal. Je leert er ook een boel over de cultuur van het land en andere culturen. En nog een veel meer, maar dat kun je het beste zelf ervaren door ook het buitenlandavontuur aan te gaan!

M'n gisteren geschreven column voor de volgende Com'info (deze heb je dus nog niet kunnen lezen ;))

Haldern Pop 2006

Guten Tag, heute schon Kartoffeln geschält?

Een fotoverslag van dit geweldige festival op 3-4-5 augustus net over de grens in Duitsland volgt binnenkort. Maar hier vast mijn beste festivalfoto (denk ik) :)

Studeren en uitgaan: het harde leven van een Erasmusstudente in Madrid

Dit artikel is eerder gepubliceerd in de Com'info (het blaadje van m'n studievereniging), maar ik dacht misschien is het als samenvatting wel mooi om hier ook te plaatsen. En waarom nu pas? Ik las 'em even ter voorbereiding op het schrijven van het volgende artikel over Spanje in de Com'info.

Studeren en uitgaan:
Het harde leven van een Erasmusstudente in Madrid

Studeren in het buitenland: een andere taal en cultuur, nieuwe vrienden, feesten en vakantie vieren. Een goede omschrijving van het leven van een Erasmusstudent, maar wel erg algemeen. Daarom wil ik als redactielid jullie introduceren in de echte wereld van de Erasmusstudent.

Je gaat als Erasmusstudent weg om ergens anders te sturen, in mijn geval aan Universidad Complutense de Madrid. In Spanje dus. Met een half jaar Spaanse cursus in het hoofd, het vooruitzicht op twee vakken bij de Spaanse tegenhanger CIW en de rest bij Sociologie vanwege een ongunstig contract. Een doodszonde, want Comunicación Audiovisual (zoals de Spaanse CIW heet) heeft zoveel praktische en boeiende vakken. Toch ben ik blij met mijn keuze. Binnen CIW ben ik gewoon bezig met een hobby: fotografie. Bij het geschiedenisvak worden bekende fotografen en hun werken bekeken, terwijl ik bij fotojournalistiek zelf aan de slag moet. Beiden zijn een hele uitdaging, zowel door de inhoud als de taalbarrière. Bijvoorbeeld bij fotojournalistiek bestaat een opdracht uit het fotograferen van bekende personen tijdens een interview. Een hele uitdaging als je geen Spaanse beroemdheden kent en al helemaal niet weet waar je ze kunt vinden. Maar het is gelukt! Tijdens een conferentie voor de nieuwe film Bienvenido a casa (Welkom thuis) heb ik door de zaal gerend om twee acteurs en de regisseur op de kiek te zetten. Dat geeft echt een kick: eerst een cultuurbarrière overwinnen om vervolgens professionele fotograaf te spelen.

De fotografievakken zijn met wat handen- en voetenwerk goed te volgen. Helaas geldt dat niet helemaal voor mijn andere vakken waarbij docenten voorlezen uit eigen werk en ik mag proberen dat in hetzelfde tempo op te schrijven. Onmogelijk voor een studente met een half jaar Spaanse kennis. Daarom wordt er door veel Erasmusstudenten niet hard gestudeerd. De tijd die dan overblijft gebruiken we dan ook voor vakantie en feesten.

Zo was ik afgelopen weekend nog in Barcelona om de architectonische werken van Gaudí te bewonderen en te genieten van het strand. En wat betreft uitgaan, het Madrileense uitgaansleven staat bekend als het beste van Spanje. Dat zegt genoeg! In een gemiddelde uitgaansnacht bezoek ik met vrienden een paar barretjes, een club om soms nog af te sluiten met churros. Dit is de Spaanse tegenhanger van shoarma en bestaat uit gefrituurde aardappelstengels met chocoladesaus. Uiteindelijk lig ik dan rond 7 uur in mijn bed. En dat is natuurlijk ook hard werken, dat uitgaansleven…

Om van het uitgaan te bekomen ga ik vaak met vrienden naar het Retiropark hier in de stad. Dat is op zondag het toneel van vele trommelaars die er een vrolijke boel van maken. Bovendien is het een prachtig park met twee paleizen en een vijver om bij rond te hangen. En dan kan ik er op maandag weer tegenaan om te proberen iets te begrijpen van wat de docenten in het Spaans vertellen.

In m’n volgende column zal ik het wat meer hebben over de verschillende culturen die ik heb leren kennen als student in het buitenland. En die volgende column zal ik binnenkort posten, want die heb ik net geschreven.

Paal van de beroemdheid ;)

Een 'wall of fame' is het nog net niet, maar het komt in de buurt. Vorige week donderdag was het tweede en tevens laatste gedeelte van de workshop Fotografie (voor deel 1 zie hier). Het was vooral gezellig, de leerzaamheid viel wel wat tegen.

Als eerste is er bij de tentoonstelling over De Parade in het Fotomuseum in Den Haag (onderdeel van GEM / Gemeentemuseum) een uitleg over de presentatie en keuze van de foto's, gehouden door de curator van het museum. Daarna heeft fotograaf Koos Breukel (waarvan we bij deel 1 foto's hebben bekeken en die ook werk exposeert bij De Parade-tentoonstelling) verteld wat het plan is. We gaan alle architectuurfoto's bij elkaar leggen zodat ze ook anoniem zijn en hier dan met z'n allen opmerkingen over geven. Het bleek toch wat minder goed te werken. Ten eerste is het niet anoniem geweest, omdat Koos telkens vroeg: "Van wie is deze foto?" en hij was ook de enige die commentaar gaf. Ongeveer dan, op een enkele keer na. Het commentaar, voor zover je het zo mag noemen, bestond vaak uit "Oh, dit is mooi." of "Heel goed ja! Dit vind ik een goede foto" of "Nee, dan vind ik deze beter.". Eerlijk gezegd vond ik de opmerkingen weinig opbouwend of zinnig. Ik volg een workshop om te leren wat ik beter kan doen, niet om te horen dat m'n foto's mooi zijn. Ok, mooi meegenomen, maargoed. Het meisje vond ie 'te standaard, zou ook op een braderie gemaakt kunnen zijn' en dat was het enige nuttige commentaar over m'n foto's.

In de trein op de terugweg heb ik met een aardig workshopgenootje gediscussieerd over het nut van de workshop. Ook zij vond het niet zo zinnig, maar vooral leuk en gezellig. We zijn tot de conclusie gekomen dat het niveauverschil best groot is (de een heeft net een digitale camera gekocht, de andere gebruikt een professionele camera met lichtversterking) en dat zie je terug in de foto's. De ervaring van mensen, het zicht op het foto's maken en weten hoe je je camera moet/kan hanteren. De gedachte dat Koos misschien gewoon geen commentaar durfde te geven is er nog steeds wel, maar toen we nadachten over dat hij les heeft gegeven op de Rietveldacademie leek het ons onwaarschijnlijk dat hij niet weet hóe hij dat commentaar moet geven. Maar misschien durfde hij niet. De volgende keer mag 't alleen wel wat kritischer. Opbouwende kritiek. Maargoed...

Ik vergeet het belangrijkste gedeelte nog ;) Aan het eind van de workshop mochten we allemaal onze beste foto uitkiezen en die werd opgehangen aan een grote paal, die je ziet bij binnenkomst/uitgaan van het museum en als je door het museumcafé loopt. Koos vond m'n architectuurfoto het beste, maar hij wilde Maarten van Roozendaal ook al hebben. Toen heb ik de architectuurfoto maar laten zitten en nu hangt Maartje's Maarten van Roozendaalfoto dus in het Fotomuseum Den Haag. Een goed begin voor een carriere als fotografe ;)

Het bewijs ;) Het is overigens de grote Maarten van Roozendaalfoto rechts op de paal (er hangt een kleintje, die ik -persoonlijk- veel beter vond, naast). Koos Breukel vond vooral de combinatie van de twee foto's goed.