Nuestra casa

Bereid je maar vast voor: dit wordt een huis-tuin-en-keuken-post. Nouja, zonder tuin dan toch... Eindelijk foto's van ons thuis in Madrid, wat je bijna een paleisje kan noemen. En iedereen die bij me op bezoek komt, kijkt bewonderend rond. Wat een groot huis! En dat is het... dan snap je misschien dat amper bereik hebben op je kamer toch niet zo praktisch is in dit huis. En m'n huisgenoten en ik maken dan ook grapjes over de lange afstanden die je hier binnen huis moet afleggen. We hebben al plannen bedacht voor een step, skateboard, skates... maar tot nu toe ren ik gewoon elke keer met m'n mobiel naar de andere kant als ik gebeld word.

En nu mag je wel naar binnen hoor! Kom maar, hier is de voordeur!
Welkom in ons mooie huis!

De eerste huiskamer, meteen bij het openen van de deur.
Niet de mooiste ;)

Huiskamer nummer 2, hier zitten het vaakst mensen en deze is ook het gezelligst ingericht...

En op deze banken? Daar kan je zelfs op slapen als je wil :)

En mét tv en dvdspeler.... het moet niet gekker worden!Oh, vergeet ik haast nog het prachtige uitzicht op het verkeersplein en de warme serre!
Hier waan je je helemaal in de Spaanse wereld met openklapdeuren en een typische Spaanse leefwereld als je naar buiten kijkt.

De gang waar ik regelmatig doorheen sjok, loop of ren (met telefoon)... Dit is gezien vanaf de keuken en mijn kamer is hier de eerste aan de linkerkant, maar vanaf de voordeur gezien dus helemaal aan het einde.

Badkamer nummer 1...

Het kleine kamertje... nummer 1De grote badkamer

Mijn kamer had je al gezien, dus die slaan we even over.
Stukje van de enorme (wel erg witte) keuken:

Het ge-wel-dige uitzicht ;) vanuit één van de drie keukenramen...

En nog meer keuken! Hier kun je ook best een feestje houden trouwens. Of gewoon eten klaarmaken en opeten met een muziekje of de tv aan.

En het grote geheim, ik heb er in iedergeval wel even over gedaan voor ik het doorhad... onze tweede voordeur. Maar zoals je ziet: niet in gebruik! De deur ernaast is trouwens de deur van nóg een wc... toch handig als de badkamer en de andere wc al bezet zijn zullen we maar zeggen.

Ohja, dat rare apparaat op de voorgrond... een 'droger' zoals onze huisbaas het noemde. Ja, alleen droog worden je kleren er niet in, maar wel droger, want het is namelijk een centrifuge. Ik wist niet dat ze die dingen nog gebruikten...

Nou, dat was het alweer. Vond je het leuk? Ik hoop dat je genoten hebt! Lust je nog een glaasje jus of wijn? Dan gaan we nog even relaxen in de salón :)

Volar a Holanda

Vliegen naar Nederland. Over precies 3 maanden sta ik rond 16 uur deze tijd met (waarschijnlijk) teveel bagage weer op Schiphol. Drie maanden... en ik heb er net twee achter de rug. De tijd lijkt te vliegen en dat zal hij zeker nog wel blijven doen tot ik weer terugga. Ik moet er nog niet teveel over nadenken, ook al gaat dat haast vanzelf als je bezig bent met de vragen: Wanneer ga ik terug? Wat ga ik nog doen hier nadat ik klaar ben met studeren? Wat ga ik in Nederland doen als ik terugben? Hoe ga ik in hemelsnaam vakantiewerk vinden vanuit Spanje?

Dat zijn dan ook de dingen die me de laatste dagen, ziek thuis, wel bezig hebben gehouden. Maar één van die vragen is nu opgelost: ik sta op 27 juni weer op Nederlandse bodem. En de andere vragen moet ik binnenkort eens uit gaan werken, want een antwoord op die vragen is toch ook best leuk/praktisch/handig.

Heimwee heb ik hier nog niet gekend, maar nu ik een paar dagen met deze vragen bezig ben geweest, denk ik toch wel aan hoe fijn het weer zal zijn tussen familie en vrienden te verkeren.
Af en toe verlang ik wel naar de 'luxe' van een omgeving waarin iedereen weet wat ze aan je hebben en waar veel meer vanzelfsprekend is. Maar de uitdaging van telkens nieuwe mensen leren kennen of de mensen die je al iets langer kent steeds beter leren kennen is eigenlijk net zo leuk, alleen wat harder werken. En misschien denk jij dan nu: dan moet ze tenminste nog érgens voor werken. Inderdaad. Van de studie zal ik nog niet moe worden, hoewel de presentaties en papers toch wel wat dichterbij beginnen te komen... Alleen hard studeren doen de Spanjaarden zelf ook niet, dus dat zal er wel nooit écht van komen hier. En mocht ik dat nog wel moeten doen, dan zal het voor m'n tentamens zijn. Maar daarna heb ik nog 21 dagen om in een willekeurige Spaanse stad/steden (of Portugal...) uit te rusten en van het mooie weer te genieten, voor het geval we dat niet krijgen in Nederland in juli en augustus.

Stiekem toch best een mooi vooruitzicht. Gelukkig, daar mag ik nog precies 3 maanden van genieten!

Hollandse kost in Spanje

Vanavond heeft grote broer Thijs me vereerd met een bezoekje. We hadden beiden nog nooit stamppot gemaakt buiten het ouderlijk huis en blijkbaar moest dat wachten tot het meteen in het buitenland kon. Mama kon niet nog even gebeld worden voor een laatste advies, maar ook zonder advies kwam het goed. Zie hieronder: Andijviestamppot (maar ik geloof dat ik toch gewoon een soort sla heb gekocht) met worstjes en jus!


En zoals Thijs dan zegt: "Het is goed binnen te houden!" Best lekker dus, voor een eerste keer stamppot buiten huis. En gezellig bovendien!

Dos meses

Twee maanden alweer. Dat ging eigenlijk best snel :) Eigenlijk wel weer iets te vieren, alleen ben ik nog een beetje aan het uitzieken, dus dat moet nog even een dagje wachten.

En ondertussen begin ik zelfs alweer na te denken over teruggaan, is m'n eerste concert in Nederland alweer gepland (23 juli!) en ben ik waarschijnlijk ook thuis met m'n verjaardag. Moet alleen de tijd tussen laatste examen (6 juni, lang geleden dat ik zolang vakantie had) en m'n verjaardag nog invullen. En daar zitten lastige keuzes tussen, maar dat komt goed. Daar zit in iedergeval een vakantie naar ergens in Spanje of Portugal tussen. Een aantrekkelijk idee, niet waar?

Nou, nog even 2,5 maand colleges en tentamens uitzitten (die meestal nog heel leuk zijn ook!) en dan is het alweer vakantie. En als de vlucht terug geboekt is, zal ik je het aftellen vergemakkelijken tot je me weer in Nederland tegen het lijf kan lopen :)

Valencia op z'n 'gewoontjes'

Ok, op verzoek... Valencia zoals het ook op een andere dag (buiten Las Fallas) eruit zou kunnen zien:

Oh, nog even ee plaatje van onderweg. Was verbaasd over de rode kleur van het uitzicht vanaf de parkeerplaats tijdens onze stop (reis duurde uiteindelijk een goeie 6 uur op de heenweg). En we hebben prachtige vergezichten gezien, door de bergen gereden, door van dit soort rode plaatjes gereden en er was een moment (vlakbij provinciegrens Valencia) waarbij we door de bergen reden met een diep dal ernaast waar water in stond. Prachtig!

Jammer genoeg was ik een beetje laat en reed onze bus net weer verder...

Zouden al die bloemen er over twee weken ook nog staan? Ik ben benieuwd (maar ga waarschijnlijk dan niet kijken, misschien later nog)

Ik dacht dat ze die alleen in Oisterwijk e.o. hadden!!! Dát viel even tegen... maar tegelijkertijd voelde ik me weer even thuis tussen Piet Plezier & co.

Volgens mij zijn het echt mandarijnen... cool hè?

WAAH! Die gebouwen zijn altijd wel mooi, maar jammer dat er zo'n vreselijke dingen binnenin gebeuren...

En een paar uurtjes later bekeken we hem ook van binnen (zolang ik niet betaal voor het stieren doden vind ik het nog ok...)

Maar BAH! Bij het over het hek klimmen (ja, het was een hele tour) zag ik een hele plas bloed! :(

Vraag me niet wat het is, maar het Mexicaanse meisje vond het wel leuk als we ermee op de foto gingen. Rechts is Melissa, m'n Amerikaanse huisgenootje.

Weer terug naar de bus... hippe brug, niet?

Wat ik met bomen heb weet ik niet, ik knuffel niet met ze en praat ook niet tegen ze, maar sommigen zijn zo mooi. Mooi en vast heel oud. En van die prachtige bomen zoals we ze in Nederland niet hebben. Dan voelt het al meteen als 'op vakantie'.

En dan m'n vakantieboom bij uitstek: de palmboom (bij nacht...).

Tevens de laatste foto van dit vliegensvlugge bezoek aan Valencia. Later foto's van het bijzondere van deze trip, Las Fallas in Valencia.

Melancholisch

...met mooie liedjes 's nachts op je oren. Heerlijk wegdromen en genieten....

Ik zal je jaren ver van hier
Misschien vertellen hoe het was
Misschien zal ik dan zeggen
Misschien nog veel later pas

AedM - Jaren ver van hier


Het zijn zware tijden,
Zware tijden,
Zware tijden voor dromers,
Het zijn zware tijden voor dromers,
Je kunt ze haast aan niemand meer kwijt.

AedM - Hallo liedje

Las Fallas

Wat is er aan de hand? Las fallas, of de vlammen. Een lokaal festival in Valencia, Spanje. De gelegenheid voor iedereen in de stad en één miljoen anderen die door de straten springen, dansen en drinken en gebakken deeg in gedipte chocola eten. Dag en nacht, in een over het algemeen ononderbroken voorstelling van gekheid en liefde voor vuur.

Een quote uit een artikel over Las Fallas dat ik hier op internet heb gevonden. Eigenlijk weet ik ook weinig over Las Fallas in Valencia. Ja, vuur en papiermaché poppen... en al die info heb ik zelfs uit een oude Rails (waardoor ik wel meteen wist dat ik daar dit jaar heen móest!). En dat staat nu te gebeuren, aanstaande zondag om 8 uur de bus in en rond 13 uur er weer uit. Vervolgens heel de middag, avonde en madrugada feesten tot we om 3 uur 's nachts weer met de bus teruggaan naar Madrid, zodat ik daar om een uur of 9 m'n bed in kan duikelen. Ik was er liever een heel weekend heen geweest, maar de hostels zitten overvol of zijn onbetaalbaar, dus dit is een goed alternatief. Maandag hebben we toch een vrije dag, al heb ik geen idee wat daar de reden voor is (grote afwezigheid omdat iedereen bij moet komen van Las Fallas?).

Ik moet nog even zien hoeveel kilo's ik mee wil slepen, maar als ik het denk te trekken gaan er twee camera's mee en verschijnen er waarschijnlijk wel wat foto's op deze weblog.... Wordt vervolgd!

¡Olé! ¡Olé! Jack Johnson speelt voor de stieren

Zondagavond 12 maart concert Jack Johnson in La Cubierta nogwat, een stierenvechtersstadion net buiten Madrid. Leuk, betwijfel of ik nog eens in zo'n stadion zal gaan komen namelijk en nu sta ik gewoon op het zand en de andere mensen lijken net stieren. Trekken, duwen, het was alsof we 10 jaar terug de tijd in waren gegaan en ik bij een boyband stond. Opgehokt als kippen in een legbatterij hebben we de twee voorprogramma's overleefd: ALO en Matt Costa. Of ze goed zijn? Ik heb geen idee, want het stadion was net een galmbak en het geluid het ergste wat ik ooit bij een concert heb meegemaakt. Gelukkig verbetert het wel een stuk tijdens Jack.

Jack Johnson relaxed aan het spelen

Jack Johnson zelf gaat als een TGV door de eerste 6-7 liedjes van -voornamelijk- In Between Dreams heen, zonder iets te zeggen, zonder adempauze van het ene liedje over in het andere. Alsof hij het record aantal liedjes wilde halen in een uur. De TGV verandert in een stoptrein en er komt tijd voor adempauzes. Het concert lijkt een promotie van de laatste 'gewone' cd van Jack, In Between Dreams, want ongeveer de hele cd komt voorbij en Sitting Waiting Wishing zelfs nog een tweede keer in een medley. Jammer dat de setlist niet gericht was op de nieuwe soundtrack van Curious George. Na verloop van tijd worden de liedjes langer, meezingend publiek (hoewel sommigen het hele concert staan te bleren) en véél solo's van de geweldige pianist Zack. Waarom hij zo geweldig is? Terwijl Jack relaxed met z'n gitaartje achter z'n microfoon blijft staan, slooft Zack zich -zowel staand als zittend- uit achter z'n piano, danst wat rond als hij niet hoeft te spelen en geeft een mooie accordeonsolo vooraan het podium.

Zack aan het spelen

Híj is de entertainer van de avond, niet Jack. En Zack is nodig, want Jack als persoon voegt zelf weinig toe aan het eerste half uur van het concert: een cd aanzetten is op dat moment beter, omdat die tenminste geen galm geeft. Gelukkig trekt er iemand aan de noodrem, komt hij los en is het daarna ook écht de moeite waard Jack Johnson te zien spelen.

Foto's ontwikkelen

Zenuwachtig dat ik was... maar het is uiteindelijk goed gekomen! Mijn eerste negatieven liggen nu voor me. Na bloed, zweet en bijna tranen...

Nee, viel mee. Eerst gezellig met z'n allen hokken in de donkere doka om het fotorolletje op een rol in een tank (iets kleiner dan de tank van een auto ;)) te krijgen. Dat ging beter dan de keren dat ik het in het licht met ogen dicht deed. Vervolgens prutsen met vloeistoffen in een verlichte doka (ik dacht dat alles in het donker moest...). Rekenen blijkt weer niet ons sterkste punt, want hoeveel is nou 1/6e deel van 350 milliliter... daar kwam voor de precizie toch een rekenmachine aan te pas. Na gestress over de tijdklok, hoevaak je nu moet roeren (5 seconden lang of 3 keer), draaide Maartje van de stress de tank gewoon open voor het weggieten van de vloeistof. WHOEPS! Ik dacht het te kunnen vergeten... zwaar overbelichte negatieven natuurlijk. Maar gelukkig viel het mee en kon ik uiteindelijk toch gelukte negatieven uit de droogkast halen. PHEW!


Het is nu alleen nog een beetje afwachten of de negatieven ook scherp en goed belicht zijn. Maar met die 35 jaar oude camera's ben ik blij met elke gelukte foto...

Retiro

19 graden en een vrije dag, dan kan je bijna niet anders dan naar het Parque del buen Retiro gaan, zoals het park volledig heet.

Zoveel mensen, zoveel houdingen en bezigheden op een zonnige woensdagmiddag in Retiro, Madrid

Aftellen...

Ik heb het hier prima naar mijn zin hoor. Het dagelijkse leven begint te wennen, hier wonen wordt normaal, maar af en toe zijn er toch wel de "Hee, ik ben in Madrid!!!"-momenten. De colleges zorgen dat het besef dat ik ergens anders ben wel degelijk blijft bestaan, want het volgen ervan valt niet altijd mee. Maargoed, gisteren heeft m'n oudste docent (iig 60+) ons gezegd dat we eventueel ook alles in het Engels mogen inleveren. Wat een lieve man! (maar waarschijnlijk gaan we toch klungelen in het Spaans, want dat vinden we toch net wat dapperder)

Maar even terug naar het aftellen. Hoe erg ik het hier ook naar m'n zin heb, het is toch extra leuk als er vrienden langskomen aan wie je je leven kunt laten zien, met wie je de toerist kan uithangen, met wie je al die leuke dingen kan doen die je anders in Nederland ook zou doen... foto's maken, kletsen, naar concerten gaan...

En dat gaat ook zeker gebeuren! Donderdagavond ga ik Adrianne van het vliegveld ophalen (met een hele tas spulletjes voor mij! :D) en zondagavond gaan we naar...

Kortom, het wordt de Nederlandse gezelligheid in deze heerlijke, Spaanse stad :) Dat móet wel héél leuk worden! Ik kijk er naaruit! :)

Los números mágicos

Een eerste keer is vaak spannend en achteraf bijzonder. Voor deze eerste keer geldt dat gelukkig niet anders: het eerste concert in Madrid. De eer aan The Magic Numbers in Divino Aqualung, wat -grappig genoeg- ook meteen het laatste concert ooit in Aqualung is, omdat deze tent gaat sluiten. Niet zo erg, want de concertzaal ligt héél erg afgelegen.

Ik heb Jeroen de muziek laten horen en hij vond het wel leuk en wilde wel zijn eerste concert beleven. Gezamenlijk togen we dus naar Aqualung. Een half uur na opening van de deuren (althans dat stond op het kaartje, in Spanje weet je nooit...) is het nog héél rustig in deze zaal. Achteraf bleek dat Spanjaarden vaak pas komen tegen de tijd dat het hoofdprogramma het podium betreedt.

Twee opwarmers deze avond, te beginnen met Horsebox. Deze band maakte een beetje rockachtige liedjes en de pianist deed aan Campsite (en daardoor ook Franz Ferdinand) denken. Wel een grappige act, maar ik zal niet roepen dat je het meteen moet gaan luisteren.

Van het tweede voorprogramma had ik geen idee hoe het heette, het was één man met gitaar en een boel pedaaltjes waarmee hij allerlei extra geluiden/ritmes creerde. De man stond een beetje eenzaam op het podium, maar qua geluid klonk het wel vol door z'n hulpmiddelen. Ook probeerde hij wat Spaans te praten, waar we hartelijk om hebben gelachen. Ons Spaans is zo gek nog niet als je die artiesten hoort klungelen :). Tegen het eind van zijn optreden heb ik even gevraagd hoe hij eigenlijk heette... David Kitt. Ik denk wel leuke muziek om thuis nog eens op te zetten.

Dan de hoofdact. Na één liedje zei meneer Baard zelf al: Somos los números mágicos. Leuk hè, dat Spaans. Die artiesten vinden het geweldig om met moeite één zin achter elkaar in het Spaans uit te spreken. Het is wel meer tekst dan de meeste artiesten in het Nederlands zeggen trouwens. Dan komen ze vaak niet verder dan 'dankjoewel' of 'Hallo'. Maar dat terzijde.


The Magic Numbers maken heerlijke muziek met vrolijke melodieen en mooie teksten en live voeren ze die ook nog goed uit. Meer heb je eigenlijk niet nodig. Maar het is dan toch leuk dat David Kitt nog een liedje meedoet in de toegift, er samen gejamd wordt, een geweldige -hilarische- cover van Beyoncé gespeeld wordt en een tienminutendurende versie van (als de setlist klopt) The Beard in elkaar wordt geflanst. De zaal gaat ondertussen helemaal uit z'n dak: mensen springen, klappen, joelen, juichen en een man achter me begint zelfs met een sjaal te zwaaien. Het Spaanse publiek weet in iedergeval wel hoe ze om moeten gaan met deze muziek. En ik -als ingeburgerde Madrileense- doe gewoon mee!

The Magic Numbers

Mijn eerste concert in Madrid.

Nieuw haar

Als je toch al zo'n groot avontuur in het buitenland aangaat, kan er een risicovol bezoekje aan de kapper ook nog wel bij... En waarom dan niet meteen wat nieuws? (morgen krullen m'n haren weer hoor... ik ga niet een half uur met de fohn in de weer... maar die pony blijft!)

Oeps...

Waarschijnlijk had je toch nog geen kaartje gestuurd, en da's goed, want ik denk nu toch dat m'n postcode niet klopt ;)

Dit klopt wel...

Maartje
Glorieta de Bilbao 4, 2˚ derecha
28004 Madrid
Spanje

Dan mag je nu in de herkansing ;)